Anton de Kom
door Euritha Tjan A Way
Een gevulde koek in de ene hand en een heerlijke glas wijn in de andere hand. Live is good! Nu daar ik zo meteen thuis ben, is het tijd om eens mijn zegeningen te tellen.
Ik heb een trip mogen maken naar het continent dat ik beschouw als de wieg van alle beschaving en deel van mijn identiteit als zwarte vrouw en daarna het continent dat mijn voorouders deze beschaving heeft afgenomen, maar ook heeft gezorgd voor het ander deel van mijn identiteit als Surinaamse vrouw.
Deze ervaring heeft mijn visie op de wereld in perspectief gebracht en heeft vele zwart/wit vlakken in mijn hoofd verandert tot grijs gebied, dus werk aan de winkel.
Een voorbeeld van verandering op perspectief kwam ik tegen aan het einde van de Amsterdamse Poort. Koba, mijn onderbewustzijn was doodmoe en mopperig, maar ik moest het beeld van Anton de Kom zien. We hadden intussen de Albert Kuyp, Dappermarkt en Waterlooplein allemaal heel snel bezocht, dus Koba had behoefte aan een beetje rust. Ze keek mij aan met een gezicht dat op onweer stond toen ze het beeld uiteindelijk zag, ‘hiervoor moesten we rennen?’ , klonk het boos met een luide tyuri.
Ik kan haar begrijpen. Het naakte beeld straalt geen charme uit en lijkt nonchalant uit een stuk steen te komen. Maar meer is in dit geval ook niet nodig. Ik zie een sterke man die uit het steen lijkt te verrijzen. Een robuuste mens dat uit goed hout gesneden was. En die staat voor de Bijlmer en de Amsterdamse poort; zetel van het zwarte ras. Ik vind hem prachtig daar, omdat wie Nederland in de Bijlmer heeft doorstaan en er nog steeds is, trots mag zijn op zichzelf.
Ze hebben een zware tijd doorstaan en doen dat nog steeds. Ze worden op vele fronten gediscrimineerd en zetten toch door met de simpele motivatie dat morgen beter wordt dan vandaag. Intussen is die wijk beter dan gisteren en worden de mensen klaargestoomd voor de toekomst. Net als Anton de Kom, zijn zij door een klote tijd gegaan en zijn ze er sterker van geworden.
Ik zie deze trip ook als mijn persoonlijke Anton de Kom-beleving en Koba is nu trots als ze naar het standbeeld kijkt. Ze snapt dat we na deze trip een bredere kijk hebben op onze eigen identiteit en dat maakt ons alleen maar sterker. In deze laatste column dank ik dan ook alle grote en kleine mensen die mij op welke manier dan ook hebben bijgestaan en hebben opgevangen in dit proces. Deze reis heeft ook voor mij een spirituele betekenis gehad en ik voel mij evenwichtspunt dichterbij komen.
Euritha Tjan A Way in Ghana
Waar ik echter het meeste blij om ben is dat ik weer terugga naar mijn stekkie. Mijn familie die ik heel erg heb gemist en zeker mijn kleine meid, die ontzettend snel groeit. Ik ben dankbaar dat ik nu meer bagage heb om haar op te voeden. Ik wil haar leren dat de wereld voor haar openstaat en dat ze het kritisch moet beschouwen en haar voordeel uit moet halen, ze wordt mijn kleine Anton de Kom; uit goed hout gesneden. Het was mij een eer!
[uit de Ware Tijd, 23/06/2015]
RSS
Facebook
Twitter
