Karin Lachmising afgestudeerd
Karin Lachmising studeerde vrijdag 16 november als eerste student af van de Schrijversvakschool Paramaribo. Tijdens haar afstudeerpresentatie ging ze in op haar leereervaringen gedurende de vierjarige opleiding. Zij droeg ook voor uit het manuscript voor haar gedichtenbundelNergens groeit een boom die haar aarde niet vindt. Het thema van de bundel heeft te maken met de verbintenis tussen natuur en mens. Het is een thema dat Karin nauw aan het hart ligt. Je zou kunnen zeggen dat het een thema is dat haar zijn verwoordt. Uit de presentatie bleek dat Karin een eigen stijl heeft ontwikkeld die goed te combineren is met beeldende kunst en lichte muziekvormen.
Hieronder de speech die de directrice van Schrijversvakschool Paramaribo, Ruth San A Jong, bij de afstudeerpresentatie van Karin Lachmising uitsprak.
Goedenavond,
Ik kan mij de openingsavond van de school nog herinneren in CCS op 10 oktober 2008. Ook de dochter van Karin had mij ondersteund. De opening was verricht door de toenmalige ambassadeur Mevrouw Tanja van Gool en Stanley Sidoel van het directoraat Cultuur. We begonnen met een groep van 8 personen die naarmate de training en jaren vorderde kleiner werd. Van die eerste groep zijn er drie overgebleven waarvan Karin Lachmsing de eerste is die afstudeert. Ik wil iedereen hier aanwezig welkom heten op de afstudeeravond van onze eerste studente, Karin Lachmising.
We kunnen alle technieken van alle genres doceren maar één ding kunnen we niet en dat is passie en doorzettingsvermogen geven. Wanneer studenten vol goede moed beginnen aan een cursus kun je als docent alleen maar hopen dat je motivatie zodanig is dat zo een student blijft volharden en de studie afrondt. De Schrijversvakschool geeft lessen in proza, poëzie, essay, scenario en toneelschrijven. We bestaan intussen 4 jaar en studenten haken af omdat ze ontdekken dat schrijven toch niet iets voor hen is of dat het behoorlijk veel zelfdiscipline vraagt. Je moet je voorstellen, elke week les volgen, drie uur lang, soms twee keer in de week en dat 3 jaar lang! In het vierde jaar werk je met een coach aan je eindtekst of manuscript. In Karins geval, een dichtbundel. Elke dag schrijven, schrappen, stoeien en worstelen met technieken en inzichten van jezelf en van verschillende docenten.
4 jaar terug. Het was een huiverig begin met kinderziekten, waar denk ik alleen de mensen die achter de coulissen meewerkten van op de hoogte waren. We hebben elk jaar geëvalueerd, waar nodig het beleid aangepast en hebben vooral geprobeerd in mensen te investeren om zelfredzaam te zijn. Het heeft geen zin om te praten over die kinderziekten, want gegroeid zijn we zeker en we krijgen erkenning van de gemeenschap. In 2007 was ik naar Nederland vertrokken met een studiebeurs van het Fonds voor de Letteren, niet om een model over te nemen maar om te kijken hoe je een dergelijk programma aanpakt. Belangrijk voor mij was een situatie te kiezen die ideaal zou zijn voor Surinamers. Een deeltijdopleiding met een vakkenpakket en cursusaanbod, met een train-de-trainers programma, met gekwalificeerde docenten die schrijversdidactiek of een combinatie van auteur en docentschap hebben, een redelijk studententarief en dit alles met bewaking van de authenticiteit van het Surinaamse element. Het is allemaal gelukt mede dank zij onze grootste fondsverstrekker, de Nederlandse Ambassade, die 150 duizend euro beschikbaar heeft gesteld voor een vierjarentraject.
Er waren mensen die vanaf het eerste idee naar me hebben geluisterd en in me hadden geloofd en me hebben ondersteund. Ik wil toch namen noemen: Sandra Ammersingh van de Ambassade , Ed Hogenboom, Marisa Pieplenbosch, Ninon Brunings, Guno Fris, Elviera Sandie, Nadia Becker, Frits Frijmersum, Els Moor, Tieneke Sumter, Celestine Raalte, Alida Neslo, Urmia van Leeuwaarde, Eddy van der Hilst, Marvin Hokstam, Peter de Rijk, Pauline Durlacher, Anne Wil Peterson, Menno Hartman, Sylvia Dornseiffer, Louis Stiller, Michiel van Kempen, Els Beerten, Lief Vleugels.
Allemaal mensen die NIET tegen mij hebben gezegd: Ruth, waar begin je aan? Een schrijfopleiding? Voor zo een kleine literaire populatie? Ben je capabel genoeg? (En vooral deze) We hebben geen geld! Maar ik moet ook vele studenten, Claudett de Bruin, Mathilda Inge, Ronald te Vrede, Carla Rees (van het eerste uur) en al die andere studenten en cursisten die daarna zijn gekomen, bedanken.
Maar vanavond zijn we hier voor Karin! De docenten hebben Karin altijd getypeerd als een student met passie voor het schrijven.
Celestine Raalte zegt: Haar inspirerende zonnelach, zelfs bij een lastige opdracht verklapt mij als docent dat Karin een schrijfster is en gaat voor de volle honderd procent. Ik hoop dat haar woorden blijven fladderen als orange-wit-bruin-geel-licht en donkerblauwe-kapelka’s.
Urmia van Leeuwaarde zei: Karin is een heel serieuze studente, goedlachs, maar met glimlach en al ook heel kritisch (ook ten opzichte van zichzelf), gelukkig!
In deze periode van vier jaar heeft ze, door haar honger naar steeds meer kennis, altijd, net een stofzuiger (in positieve zin) alle (leer)stof opgezogen. Alles wat ze leerde werd door haar omgezet in woorden: gevoelige of romantische, soms ook wel zachte met een harde kern. Ondanks drukke werkzaamheden thuis met haar dames, of aan het werk, bleef ze de lessen volgen.
Kortom, een studente met: doorzettingsvermogen, kennis, respect voor de natuur, eerbied voor alles wat leeft en ook wat ‘leeft’ voor auteurs.
En mijn observaties: Soms vond ik haar stijl abstract, maar dat weet ze zelf wel. Ik maakte een keer een opmerking: breng de lezer in die ‘zweverige’ wereld van je. We kunnen als docent niet komen aan de stijl/authenticiteit van de auteur en dat doen we zeker niet. Je moet je doel echter niet voorbij schieten. Maar ze is zeker in stijl gegroeid in de afgelopen jaren. Haar zinnen zijn diepzinnig en houden de gedachten van de lezer lang vast. Het is mooi om de symbiose van creativiteit en techniek te zien. Het levert mooie vormen, van woorden, van taal, van schrijfkunst op.
Ik heb vaker de uitspraak op publieke podia gedaan dat er nieuwe literaire geesten moeten komen, schrijvers met een duidelijke stem in die samenleving, schrijvers die buiten de marge vallen en vooral schrijvers die blijven. Karin is een die-hard zoals we dat noemen en absoluut één die uitschiet met haar eigenzinnige stijl.
Vanavond presenteren we geen dichtbundel, maar laten jullie een manifest van de vierjarige opleiding zien. Het manuscript ligt nu bij de gerenommeerde Uitgeverij in de Knipscheer die werken van auteurs als Astrid Roemer, Edgar Cairo, ook Karin Amatmoekrim op de boekenrekken heeft gebracht. Peter de Rijk, haar personal coach die tevens hoofdredacteur is bij In de Knipscheer, heeft haar in het vierde jaar begeleid. Ik begreep van beide personen dat de samenwerking heel goed ging. Karin was ontvankelijk voor het kritische commentaar van Peter en Peter voor haar manier van schrijven.
Een boek in de druk brengen gaat niet zo snel als mensen denken. Het moet naar de eindredacteur, de vormgever waar de belettering gedaan moet worden, de auteur krijgt het nog eens om goed te keuren, een proefdruk enz. Wanneer het moment daar is, krijgt u weer een uitnodiging!
Karin, ik feliciteer je. We zijn trots op je dat je blijk heb gegeven van het vertrouwen in ons als instituut, in schrijversvakonderwijs, het vertrouwen dat we jouw talent samen met jou hebben mogen vormen. We gaan je nu loslaten en hopen van harte dat je blijft produceren en blijft groeien in je schrijven. Blijf in dat ritme. Een opleiding afronden maakt nog geen schrijver; het feitelijke doen wel!
Gefeliciteerd namens ons bestuur, de studenten en alle docenten die je les hebben gegeven (uit Nederland, België en Suriname).
Ik wil mijn speech beëindigen door te zeggen: zonder anderen besta je niet. Kunst waar niemand naar kijkt is geen kunst! Boeken die niemand leest, zijn geen boeken!
Ruth San A Jong
16 november 2012
RSS
Facebook
Twitter
