Indiaanse begrafenis
door Carry-Ann Tjong-Ayong
De kapel was vervuld van de monotone klanken van de trom. Hoge zangstemmen zongen inheemse melodieën begeleid door het gerammel van zaden. De balletjes aan de schouderdoeken schudden zachtjes mee. Hercus Artist werd naar zijn laatste rustplaats begeleid door vrienden en familieleden. Veel bloemen, witte en rode rozen. De stoet volgde zijn kist langs de paden van het kerkhof.
Indrukwekkend om in het koude Nederland de warme traditie van de inheemsen te mogen meemaken. Van heinde en ver waren ze gekomen. De mannen en vrouwen in hun nette kleren met de traditionele doek om de schouders, rood overheerste en gaf het sombere kerkhof een vrolijke toets. De dood is niet somber. Het is een ode aan het leven, aan de natuur.
De toespraak van Titia, zijn vrouw, sprak van liefde. Rein, zijn neef gaf aan dat Hercus een aristocraat was, die toch bescheiden, maar heel aanwezig was in de Indiaanse gemeenschap. En die volgens de traditie leefde met de natuur. Onze autochtone en oudste bevolkingsgroep was met trots aanwezig op deze begraafplaats in Amsterdam.
Cat 6/10 2014
RSS
Facebook
Twitter
