“De gemiddelde Curaçaoënaar voelt zich niet gehinderd door het slavernijverleden”
Onderstaande brief is een fragment uit de correspondentie van Fred de Haas met de Curaçaose socioloog Cyrill B. Wanga die hier verslag doet van wat hij ervaart op Curaçao met betrekking tot het gebeuren rond het slavernijverleden.
Willemstad, juni 2023
Beste Fred
Je voorstel om een project te starten ten behoeve van de herdenking van het slavernijverleden in de vorm van een voordracht in het Papiaments en het Nederlands van het gedicht Buchi Fil van Pierre Lauffer met als muzikale achtergrond het geluid van de Curaçaose Benta en de Tambú is op zich interessant. Maar ik moet je zeggen dat ik de mening ben toegedaan dat het hele gedoe rond het slavernijverleden overtrokken begint te raken.
In Nederland zal je het niet zozeer merken maar hier op het eiland wordt elke aangelegenheid door bepaalde lieden aangegrepen om ons volk als slachtoffer neer te zetten van die vreselijke Nederlanders. Tot nu toe krijgen die de schuld van alles wat hier verkeerd gaat, promoten ze rassenhaat en pleiten voor onafhankelijkheid zonder zich te bekommeren om de eventuele gevolgen daarvan. Het slavernijverleden wordt gebruikt om tweespalt op te wekken en het eiland voor de zoveelste keer te verdelen in een SI en NO kamp. Een heel klein aantal personen is daarmee bezig en wentelt zich maar al te graag in de slachtofferrol.
Gedurende mijn hele leven op Curaçao is er nooit eerder zoveel aandacht besteed aan dit onderwerp en voelde de gemiddelde Curaçaoënaar zich niet gehinderd door zijn slavernijverleden. Ik zie vandaag de dag ook geen mensen die gebukt gaan onder de gebeurtenissen van die vreselijke tijd. Integendeel, ik heb zelden een bevolking meegemaakt die zo vrolijk en zorgeloos door het leven gaat, geenszins gekweld door een drukkende historische bagage. En als je de man in de straat vraagt naar de invloed van het slavernijverleden dan weten ze vaak niet eens waar je het over hebt. Dit is echt geen volk dat lijdend door het leven gaat. Integendeel, feesten, vrolijkheid, paranda staan centraal in hun leven. Ik vind het om die reden dan ook bijna crimineel om hun slachtofferschap aan te praten. Historische educatie is nodig, maar geen indoctrinatie met als doel die makamba’s als onmensen neer te zetten.
Ik kan mij overigens niet aan de indruk onttrekken dat dit alles mede het gevolg is van de internationaal waarneembare WOKE-beweging die alles aan de orde wil stellen dat te maken heeft met sociaal onrecht, onderdrukking, uitbuiting, discriminatie, ongelijkheid, racisme, enz, en daar hoort ‘Black lives matter’ en slavernij ook bij. Het gaat dus om een kunstmatig opgewekte wereldtrend die ook wel weer zal overwaaien. Hoe eerder hoe beter, hoop ik.
Ik heb niets tegen een bewustwordingsproces. Daar sta ik helemaal achter en ik steun ook alle initiatieven om onszelf te informeren over alle slechte gebeurtenissen uit het verleden al was het alleen maar om ervan te leren en om er als maatschappij beter van te worden. Maar alsjeblieft geen indoctrinatie en geen cultiveren van slachtofferschap. Door ons als slachtoffer te blijven opstellen kunnen wij geen land opbouwen. Voor nation-building heb je juist historische gebeurtenissen nodig die je trots maken op wat je bent en trots maken op je land van herkomst.
Je kan je dus wel voorstellen dat wij niet erg gemotiveerd zijn om veel licht te laten schijnen op het slavernijverleden. Dat wordt immers al in voldoende (zelfs in overdreven) mate gedaan door anderen, wij willen dat het volk juist weer trots wordt op zijn verleden. Tot schrijfs en
Saludos
Cyrill
RSS
Facebook
Twitter
