Viva Cuba Libre!
door Maria Elena Cuartas
Bij het nieuws dat de dictator van Cuba, Fidel Castro, is overleden, denk ik aan alle Cubanen die sinds 1959 in ballingschap leven, en daarbij denk ik vooral aan mijn familie. Samen met mijn familie vertrok ik in 1960 (toen 3 jaar oud) uit La Habana, Cuba. Mijn familie: mijn grootmoeders, vader, moeder, mijn broer, mijn zus, ooms, tantes, neven en nichten. Op de vlucht voor het communistische regiem van Castro, werden we van elkaar gescheiden en lieten we alles achter wat ons lief was – niemand van ons is ooit naar het geliefde geboorte-eiland terug gegaan.
De familie van Maria Elena Cuartas, ca. 1964, met Carlos de Marchena, Roberto Cuartas sr, Olga Beck, Alina Cuartas de Marchena, Hilda Chumaceiro, Jorge Cuartas, Mario de Marchena, Bibi Chumaceiro, Roberto Cuartas jr and Frank de Marchena
Velen zijn inmiddels gestorven en in de aarde begraven van een nieuw verworven vaderland. De pijn van de ballingschap en het afgesneden zijn draagt de familie tot op de dag van vandaag.
Net zoals miljoenen andere Cubanen in ballingschap.
Ik ben dankbaar voor de opvang van mijn familie in 1960 door de mensen van Curacao, en de goede jaren daarna. Korsou, Mi isla tan stimá. En ik besef, dat ik zonder de ervaring van de ballingschap, “el destierro”, niet in Nederland zou wonen en zou zijn uitgegroeid tot de persoon die ik nu ben. De goede dingen in mijn leven overstemmen de pijn, die er ook is.
Ik hoop dat de dood van de dictator Fidel Castro het einde betekent voor de Castristische dictatuur op Cuba die al bijna 60 jaar duurt. Ik hoop op een echte openstelling van Cuba, juist ook voor de Cubanen in ballingschap, die nog steeds moeilijkheden ondervinden om vrij naar het eiland te reizen. En ik hoop op een toenadering van alle Cubanen: die op het eiland en die in ballingschap.
Viva Cuba Libre!
[van Facebook]
.
RSS
Facebook
Twitter
