Toespraak van Cindy Kerseborn bij haar documentaire over Astrid Roemer
Toespraak van cineaste Cindy Kerseborn bij de première van de filmdocumentaire: Astrid H. Roemer De wereld heeft gezicht verloren
op 7 december 2015 in het Theater van ‘t Woord, Openbare Bibliotheek Amsterdam. Foto’s van @ Arnold van West.
Cindy Kerseborn
Dank voor het applaus, mag ik u verzoeken mij de gelegenheid te geven de crew en gasten die aan de film meegewerkt hebben te bedanken… … en dan: naar de borrel!
Roemers documentaire is het laatste deel uit een drieluik over Caraïbische schrijvers. Documentaires over Edgar Cairo en Frank Martinus Arion gingen eraan vooraf.
Het heeft twee jaar geduurd voor ik Astrid Roemer ‘gevonden’ had. Ik had mailadressen en telefoonnummers, ik probeerde contact te maken, maar alle sporen liepen dood. Toen was ik op een tentoonstelling waar Roemers werk ter sprake kwam. Er vielen enkele namen die zij in haar boeken noemde. Het bleek niet zo moeilijk om deze namen terug te vinden, ik ken haar werk vrij goed, maar welke zou me naar Astrid leiden? Ik probeerde het op goed geluk, en ik had meteen beet. Omdat Astrid een aantal ‘opdrachten’ had geschreven in haar boeken en dichtbundels heb ik haar dus zo, via haar werk, kunnen traceren.
Een volle zaal
Zij moest toch ergens zijn, soms vermoedde ik heel veraf, soms dacht ik dat ze heel dichtbij was. Zo zijn we op een ingeving afgereisd, eerst met een klein cameraatje toen met een echte, naar het schiereiland Skye, voor de westkust van Schotland. Daar was ze inderdaad geweest en had ze voor langere tijd gewoond en gewerkt. En na vele omzwervingen vond ik, op de laatste dag van mijn reis, iemand die haar daar een huisje had verhuurd. Maar ze was al maanden tevoren weer verdwenen, zonder een spoor achter te laten. Uiteindelijk heb ik haar kunnen traceren, heel dichtbij, op een paar uur reizen hier vandaan.
The Jordan River Singers
Deep down wist ik altijd dat ik haar zou vinden. Ik wist ook dat ik op eieren moest lopen om haar niet te brusqeren. En ik hield er altijd rekening mee dat ze misschien nee zou zeggen. Maar dat heeft ze niet gedaan. Vandaar dat er toch een film gekomen is: de film die u net gezien heeft. Astrid heeft me veel vrijheid gegeven, soms was het ook zeer lastig, voor ons beiden, maar vaak was Roemer heel behulpzaam, en mét liefde. Ze heeft de documentaire vooraf niet kunnen zien, omdat er tot vanochtend aan werd gesleuteld. Ik moest en zou er telkens nog iets aan veranderen.
Het publiek vóór het betreden van de zaal
Jammer genoeg kan Roemer hier vanavond niet aanwezig zijn. Dat respecteer ik. Vandaag had ik via sms’jes contact met haar, we hebben heel vaak contact, en vroeg wat ik aan het publiek mag en kan zeggen: ik lees nu via mijn phone wat ze me getypt heeft :
‘Vertel je gasten dat ik hen meer lief heb dan ik ooit kan uitdrukken en dat hun kunstenaars zijn als honingbijen die een gezonde habitat nodig hebben om hun werk te doen maar vooral om als medemens te kunnen overleven! En groeten, Astrid H. Roemer’
Van een afstand, gaat mijn dank uit naar deze bigi skrifi uma [grote schrijfster] Astrid Roemer.
Alle medewerkenden aan de film op het podium
Maar er zijn vele anderen die ik dank verschuldigd ben. Marijke Troelstra, (van de OBA-) gastvrouwe, dank dat we vanavond in jouw ’huis’ mogen staan. Grote dank zijn we verschuldigd aan onze subsidiënten, de namen staan achter mij op het scherm. Chantal Tjin, onze coördinator, heeft de subsidiënten al bedankt. Ik wil u ook persoonlijk bedanken voor het vertrouwen dat u in het project heeft gestoken. Dit doe ik ook namens het bestuur van Stichting Cimaké Foundation.
Mijn dank gaat ook uit naar de mensen die in de film hebben willen optreden:
– de deelnemers in het ‘vrouwentribunaal’: Isabel Hoving, Roline Redmond, Harriët Duurvoort en Frederieke de Vlaming. Dank voor jullie inzet en geduld.
– Astrid’s vriendinnen: Gloria Wekker en Mavis Klaverweide
Boekentafel van uitgeverij In de Knipscheer
– De kenners van het werk: Michiel van Kempen en Franc Knipscheer.
– Onze experts overzee: Hilde Neus, Renata de Bies en Ruth San A Jong.
En dan uiteraard: de crew. Nils de Sitter: geluid, was nieuw voor mij. Met de meesten had ik al eerder samen gewerkt, dus ik wist met wie ik in zee ging: tweede cameravrouw Sanne van Rossum, eerste cameraman Ricky Cramer (hij zit in Suriname voor een productie, maar zijn vrouw Saskia Wolf is hier). We hebben zeer intens gewerkt, in de stromende regen, kleddernat tot op het bot, zowel in Suriname als op eiland Skye. Our kind of luck.
Projectcoördinatrice Chantal Tjin
Martijn Oude Grave heeft de documentaire de originele kleuren meegegeven; Kamiel Eeuwijk heeft de vormgeving van de teksten verzorgd. Tom Nestelaar was opnieuw de man van de mixage. Leon Paquay van Editpoint Postproduction heeft wederom de postproductie gedaan met vaste hand.
Ot Louw was nu voor de derde keer de man van de montage. Masha danki.
Al deze mensen hadden alle vertrouwen van ’we redden het wel’ en tenslotte ‘we did it again!’ Voor goede filmmensen geldt: ‘nergens te beroerd voor.’ Op al mijn mensen heb ik altijd kunnen bouwen en zij ook op mij.
Het bestuur van de Stichting Cimaké Foundation krijgt hierbij wan bigi tangi en mijn speciale dank gaat ook nu weer uit naar Jan Onland de secretaris van de stichting.
Glenn Helberg, Gloria Wekker, Cindy Kerseborn
Maar nu wil ik Chantal Tjin een bigi brasa en bosi geven. Zij heeft de taken over genomen van Giovanna di Galbo, die helaas af moest haken, en van Janneke Barten, die een vaste baan kreeg. Uma Chantal: Het was zeer presiri, plezierig, om met je te werken, tot de volgende keer.
De viewers van mijn vaste clubje met Hans Polak, Sherman de Jezus, Eduard Vissser, Bouwe Postmus en Jan Onland komen jullie ook op het podium voor de Sranan bloem.
Dank aan u allen.
Schrijfster Karin Amatmoekrim met haar redactrice van uitgeverij Prometheus
RSS
Facebook
Twitter
