blog | werkgroep caraïbische letteren

Tarikh Janssen: Het leven genoeg snappen om gelukkig te zijn

Van het tot bloei komende acteertalent van de Curaçaose Tarikh Janssen gaan we het komende half jaar horen in Nederland. In november gaat de theatervoorstelling Sophie met Tjitske Reidinga in première, waarin Tarikh een rol heeft en in januari schittert hij in een nieuwe tv-serie. “Het geluk van mooie rollen is steeds net aan mijn neus voorbij gegaan en dan opeens, dan heb je het.”


Tekst en foto’s: Mineke de Vries
Voorovergebogen over zijn script studeert hij uur na uur op zijn kamer in een kraakpand in Amsterdam Oud West. In een oud schoolgebouw met onder zich het rumoer van de markt heeft hij op vierhoog een eenvoudig onderkomen ingericht. Aan de wand hangen grote vellen papier met ideeën voor een speelfilm, die hij met zijn Surinaamse vriend Yannick Jozefzoon wil maken. Het moet zoiets worden als Badboys, met twee zwarte mannen in de hoofdrol. Naast humor en actie is er vooral de diepere laag. “We praten er met regelmaat over en vullen dingen aan op ons schema. De synopsis moet waterdicht zijn, maar niet zo dichtgetimmerd dat producenten het gevoel hebben dat ze niet mee kunnen ontwikkelen.” Maar de film moet voorlopig plaats maken voor de scripts die nu op tafel liggen.


Diep dal
Na vorig jaar in een dal te hebben gezeten, klimt Tarikh op. Vanuit de toneelacademie in Maastricht, – “ik denk overigens dat ik de eerste Antilliaanse acteur was die daar afstudeerde” – kwam hij bij Toneelgroep Maastricht, Het Toneel speelt, Ro-theater, Utrechtse spelen en er waren gastrollen in tv-series en films (o.a. Smoorverliefd). “Langzaamaan kwam ik erachter dat mijn hart meer bij de film lag. In gedachten maak je dan een switch, je richt je minder op theater en ik deed de ene auditie na de andere maar werd het steeds net niet. Ik had geen werk, wat bijbaantjes, maar niks lukte.” Even kreeg hij een opleving toen hij met zijn zusje (actrice/danseres) de voorstelling Met mij gaat ’t goed maakte (een voorstelling over familiebanden die hem terugvoerde naar zijn jeugd op Curaçao), maar daarna raakte hij zichzelf weer kwijt. “Het was een diep dal, ik overwoog met alles te stoppen.” Desondanks bleef hij audities doen, elke keer weer proberen om van de 3000 mensen bij de laatste 300 te komen. “En eindeloos netwerken, zorgen voor een goede agent en ‘gewoon’ goed zijn, niet negatief denken.” Zijn doorzetten werd beloond en eenmaal aangenomen ging het snel, inmiddels zijn de opnames in volle gang. “Ik ben 28 en het lijkt of ik vruchtbaarder ben, nu ik ook de afgrond heb gezien.”


Israëlische serie
Het opengeslagen script op zijn bureau is van Project Orpheus, de nieuwe twaalfdelige serie die vanaf januari door AVRO-TROS op NPO 3 prime time wordt uitgezonden. Een Israëlisch format, waarvan producent NL Film de rechten kocht. “Een goed verhaal, er gebeurt veel,” vindt Tarikh, die wel iets wil verklappen. “Vijf studenten krijgen de kans deel te nemen aan een opleidingsprogramma bij een gerenommeerd arts in een privé-ziekenhuis. Daar ontdekken ze een geheim project (Orpheus), waarbij proefpersonen klinisch doodgemaakt worden en in het hiernamaals terecht komen. Eenmaal terug in het land der levenden blijken ze een bepaalde gave ontwikkeld te hebben. De studenten besluiten het experiment zelf te ondergaan, wat niet ongevaarlijk is.” Tarikh speelt de schoonmaker, een grote, tevens bepalende rol waarin hij zich kan verliezen. “Meer kan ik er niet over zeggen, dan verklap ik meteen alles.”


Curaçaose rust
Ondanks moeilijke periodes behoudt Tarikh een rust die hij zegt te danken aan zijn Curaçaose jeugd. “De ontspannen kindertijd gaf me een basis. Ons kleine huis – Kwartje 76 – bouwde mijn vader uit tot een groot fancy paars huis. Al die kleuren huizen vond ik geweldig, vooral één hele grote roze waarvan ik dacht dat dat een drugshotel was! We hadden alles wat je wenste als kind, een grote boomhut, veel dieren; honden, poezen, parkieten, konijnen en landschildpadden zo groot dat je erop kon zitten.” Ook goede herinneringen bewaart hij aan zijn zwemkampioenschappen, waarvan een grote doos medailles getuigt. Hoe zijn Curaçaose achtergrond doorwerkt in zijn werk is helder: “In mijn spel speelt altijd wat van Curaçao door. Er is die rust, die ontspanning, wat ik de kenmerken van daar vind. Ondanks dat ik houd van een volle agenda, betekent het tegelijk het niet meegaan in de Hollandse stress, wat overigens iets heel anders is dan luiheid.”
Omdat al jong bleek dat Tarikh dyslectisch was kozen zijn ouders voor privé-school Pepita. De dyslexie was tevens reden voor het gezin naar Nederland te verhuizen toen Tarikh elf was. Zijn Limburgse vader en Surinaamse moeder (dochter van Don Martina), die elkaar leerden kennen tijdens hun studietijd waren bekend in Nederland en wonen er nog steeds, evenals zijn twee zusjes die ook in de creatieve hoek terechtkwamen. Het gezin vestigde zich in Den Bosch, waar Tarikh het vmbo volgde. “Ik vond het wel spannend om naar Nederland te gaan en had een leuke tijd: voetballen, hangen, meisjes en een gemixte vriendenclub, jongens uit Bosnië, Afghanistan, Iran. Mijn vrienden vormen nooit een logische mix, een Jood en een Arabier zijn mijn beste vrienden. Eenmaal klaar met mijn vmbo had ik geen idee wat ik wilde worden.” Eén opmerking van de schooldirecteur bleek bepalend voor zijn verdere keuzes. Na de schoolmusical, waar Tarikh met het ene liedje dat hij zong de hele zaal plat kreeg, zei deze directeur dat hij cabaretier moest worden. “Ondanks dat ik dat écht niet kan – mensen moeten alleen lachen omdat ik grappen niét kan vertellen – was het de trigger naar de MBO-theaterschool in Rotterdam te gaan. Ik deed een oriënterende auditie voor producent (dan verdiende je lekker veel) maar werd niet aangenomen. Tot mijn verrassing kreeg ik wél het verzoek voor een privé-auditie als acteur, waarvoor ik werd aangenomen.”


Uitgelachen
Op de theaterschool bleek al snel zijn grote achterstand. “Iedereen had wel wat gedaan met amateurtoneel, ik had geen achtergrond, op geen enkel gebied. Er werd gezegd dat ik kranten moest gaan lezen en Shakespeare. Ik werd uitgelachen, viel zo vaak door de mand, je zag mensen denken: wat doet die gast hier? Maar ik las alles wat los en vast zat en maakte een studie van het kijken naar grote acteurs.” Hij rondde de opleiding af en ging werken in de Rotterdamse schouwburg, waar hij veel leerde. “Ik heb in mijn Rotterdamse tijd alles meegemaakt, keihard gewerkt, alleen gewoond, vreselijk liefdesverdriet gehad, me helemaal klem gezopen en na die vier jaren geloof ik dat ik het leven beter begreep, zoals twintigers denken het leven te begrijpen. Toen besloot ik naar de HBO-toneelacademie in Maastricht te gaan, ik denk dat ik de eerste MBO’er was die dat deed, het was niet gebruikelijk.”
In Maastricht had hij de tijd van zijn leven. “Ondanks een overload aan werk, we werkten van half 10 tot half 10, had ik echt een Harry Pottergevoel. Ik paste daar, mijn klas was mijn familie.” Nog steeds zijn het de acteurs die in Maastricht hun opleiding volgden die hem het meeste aantrekken. “Gijs Naber, Hans Kesting, Gijs Scholten, dat waren mijn voorbeelden. De opleiding in Amsterdam is meer kleinkunst, in Arnhem zijn het de performers, de levende kunstenaars als autonoom persoon. Maastricht is technisch, ambachtelijk, dat past het beste bij mij.” Na zijn opleiding, zo zegt hij, heeft hij zich creatief ontplooid en ontwikkeld tot een acteur die wil meedenken over het script. “Ik wil het kunnen veranderen, wil geen speelboer zijn. Ik heb verdorie acht jaar gestudeerd, ik heb er óók verstand van.” Als hij zich moet inleven in een personage, gaat hij naast het bestuderen van zijn tekst op zoek naar inspiratie. “Dat kan via muziek, van hiphop tot jazz, house tot techno, salsa tot blues, maar het betekent ook intensief kijken naar en lezen over acteurs die je inspireren: alle voorstellingen bekijken, interviews bestuderen.”

 

Over een maand dus een rol in Sophie, een theaterproductie in het De La Mar theater met onder andere Tjitske Reidinga en Frederik Brom. Een wintervoorstelling, van november tot januari, die het leven van een vrouw vertelt in twaalf scènes, van acht jaar tot haar dood. “Het gaat over de grote thema’s leven en dood, die juist inzoomen op de kleine dagelijkse dingen. Dat is het mooie van deze productie.” Sommige mensen kom je steeds weer tegen in je leven, anderen slechts één keer, zoals het geval is in de rol van Tarikh; hij mag Sophie dan slechts eenmaal tegenkomen, maar wel op een essentieel moment in haar leven: hij is haar eerste liefde. Niet de grootste rol, maar daarom te combineren met de tv-serie.

 

Vanwege de serie en het theater moet zijn passie voor film nog even wachten, al is dat zijn uiteindelijke doel. Ondertussen bereidt hij zich daarop wel op voor. “Ik kijk heel bewust naar films, zoek mensen die ik bewonder – Idris Elba, Brad Pitt, Al Pacino, Tom Hardy – en kijk hoe ze emoties spelen, hoe ze schakelen, dat neem ik in me op en maak daar uiteindelijk een eigen Tarikh-versie van. Ik kijk op tegen iemand als Denzel Washington in Training Day, zijn performance, die is gewoon next level.” Nog zo’n film is Knight of Cups, die Tarikh recent zag en waarbij zijn emotie blijkt als hij erover praat. “Veel mensen liepen tussentijds weg, maar die snappen gewoon niet waarover het gaat. Het is een sfeerfilm, je moet het hebben van de beelden, de muziek. Het zijn shots van een man die vat probeert te krijgen op het leven. Hij heeft alles, maar kan niet gelukkig worden. Ik kan me ermee identificeren, ik snap het.” Spontaan pakt hij zijn telefoon waarop hij tijdens de film aantekeningen heeft gemaakt van dingen die hem raakten. “Kijk dit bijvoorbeeld: ‘Je was oprecht toen je beloftes deed, maar het kwam niet uit je hart.’ Die man worstelt ermee dat alles vluchtig is, door de social media is er geen werkelijkheid meer. ‘Je kunt de liefde niet meer voelen, alleen nog ervaren; we zijn net wolken, we komen en gaan.’” Tarikh herkent dit, is daarom ook van Facebook gegaan: “De onechtheid, de vluchtigheid, al die levens die toffer zijn dan dat van jou.”
Het probleem van de hoofdpersoon in Knight of Cups is dat er zoveel liefde in hem zit, die er niet uit kan, aldus Tarikh. “Die man die begrijpt het leven té goed om ervan te kunnen genieten. Zelf denk ik dat ik de zin en de liefde heb gevonden: ik snap net genoeg van het leven om er nog van te kunnen genieten.”


Tarikh Janssen lijkt aan de vooravond te staan van een doorbraak, hij straalt het vertrouwen uit. Ooit hoopt hij nog eens op Curaçao te staan. “Ik zoek het niet op, maar er hoeft maar iemand te zijn die me vraagt en dan zeg ik ja.” Maar alleen omdat zijn geboortegrond trekt, niet omdat hij perse iets wil uitdragen. “Ik onderscheid me daarin van andere zwarte acteurs. Waar je bij velen de worsteling ziet van de ongelijkheid in de geschiedenis, onze Antilliaanse geschiedenis, wil ik dat juist niet. Ik ben niet bezig met achterstand, wil dat ook bewust niet zijn. Ondanks dat is racisme en ongelijkheid een gegeven, het is overal. En natuurlijk wordt je identiteit bepaald door je omgeving, maar ik wil het op een andere manier overwinnen. Ik ben een Europeaan, een Zuid Amerikaan, one of the many’s, de makamba op Curaçao, de allochtoon in Nederland. Ik wil nu vooral bezig zijn met mijn vak, goed zijn, alle rollen kunnen spelen, ook Shakespeare. Identiteit moet dan niet uitmaken, er is maar één ding dat telt: je vak verstaan. Dat is waarin ik wil geloven, dat is waarop ik vertrouw.”

 

2 comments to “Tarikh Janssen: Het leven genoeg snappen om gelukkig te zijn”

  • goed interview.
    geeft een mooi kijkje naar binnen bij tarikh 🙂

  • Wat een sprankelende persoonlijkheid! Ben benieuwd hoe the bodyguard gaat bevallen!

Your response at barbara bredero

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter