blog | werkgroep caraïbische letteren
Posts tagged with: Ramdhani Radjindre

Nieuw boek van Radjindre Ramdhani

Op 11 december 2017 is verschenen: Radjindre Ramdhani, De tranen van Suriname. Suriname 1999. Z.p., uitgeverij Trishan, 523 pagina’s. read on…

Motjo; dagboek van een hindoestaanse escort

door Jerry Dewnarain

Radjindre Ramdhani laat weer van zich horen. In 1990 debuteerde hij als schrijver met het autobiografische boek Zin in een treintje. Daarna schreef hij de horror- en sciencefictionbundel Meester der katten. Hierna volgden Dagboek van een Surinaamse treinconducteur, Jorka Torie – Surinaamse spookverhalen (1997). Zijn bekendste werk werd de op waarheid gebaseerde roman Zielcontact (1998). Het duurde niet lang tot er weer een bundel met verzamelde verhalen volgde, Zuster bent u een broeder? (2001). Daarin beschrijft hij de vele verschillende gezichten van de verzorging en verpleging en de mensen erachter. Bij Faranaz Literair in de Hermitage Mall hield de schrijver Radjindre Ramdhani onlangs een signeersessie, waarbij hij zijn nieuwste pennenvrucht, Motjo. Dagboek van een hindoestaanse escort, lanceerde, gepubliceerd door uitgeverij Trishan. read on…

Motjo nu volop verkrijgbaar

Paramaribo – Bij Faranaz Literair in de Hermitage Mall, hield de schrijver Radjindre Ramdhani, afgelopen week een signeersessie, waarbij hij zijn nieuwste pennenvrucht Motjo: Dagboek van een Hindostaanse escort lanceerde. Ramdhani geeft aan, dat hij met de publicatie van dit waar gebeurde verhaal beoogt een genuanceerdere beeldvorming te geven van ’s werelds oudste beroep. Hij vertelt dat de hoofdfiguur in het boek een jonge Hindostaanse vrouw met twee kleine kinderen is, die noodgedwongen in de prostitutie is gedreven. read on…

Radjindre Ramdhani: Weerzien

Twee broers, Eén vrouw. Een erotische thriller van Radjindre Ramdhani

Jeetin Ram keert na vele jaren terug naar Suriname, waar bij zijn broer Shailesh en schoonzus Rischma weer onder de ogen komt, die al jaren eerder waren geremigreerd naar SU.

Maar Jeetin en Rischma delen een geheim samen. “Mijn broertje zou trouwen met het meisje dat door mij was ontmaagd.” Rischma op haar beurt draagt een duister geheim met zich mee, waar geen van de twee broers van op de hoogte is.  Als Jeetin en Rischma weer een verboden relatie ontwikkelen, worden ze ingehaald door duistere geheimen uit het verleden. De geheimen leiden tot een huiveringwekkende finale!

Laat u meevoeren op een rollercoaster van erotiek en spanning, tot een huiveringwekkend, zinderend hoogtepunt! Bestelinformatie vindt u hier.

Radjindre Ramdhani: “Clark Accord was een buitengewoon begenadigde schrijver”

door Ruth Nortan

Paramaribo – De boekpresentatie van Plantage d’Amour van de overleden schrijver Clark Accord, vond donderdagavond plaatst in de benedenverdieping van de CCS-bibliotheek. De bezoekers zaten hoopvol te wachten op wat er komen zou. Herman en broer Tinio Tojo zorgden voor de openingsact van de avond middels traditioneel tromgeroffel, helemaal in lijn van de zoektocht van Clark Accord naar zijn roots.

Rosita Leeflang, de presentator van de avond heette het publiek welkom. Onder de aanwezigen bevonden zich onder andere ex-president Ronald Ventiaan en zijn vrouw Liesbeth, een vertegenwoordiger van de Nederlandse Ambassade en andere hoogwaardigheidsbekleders.

Mooie herinneringen

Het boek werd op 28 oktober in Nederland gepresenteerd en donderdagavond 15 december was het de beurt aan Suriname. Mooie herinneringen aan Clark Accord werden door de verschillende sprekers opgehaald. Elviera Sandie, voorzitter van de Nationale Commissie ‘VN jaar voor de Afrikanen in Diaspora 2011’, sprak het goed opgekomen publiek kort toe en moedigde het aan de legacy die Accord ons naliet te bewaken en vooral over te dragen aan de volgende generatie.

Persoonlijke vriend Jason Watkin roemde de grote verteldrang van Accord. “Clark hield van vertellen ook al viel je in slaap, vertelde hij rustig zijn verhaal door. Jason, Jason”, klonk het dan “je slaapt”. Deze uitspraak heeft betrokkene vaker moeten aanhoren wanneer Accord weer eens aan het vertellen was geslagen. Watkin las delen uit het jongste boek van Clark Accord Plantage d’ Amour voor, die de bezoeker uitnodigden zelf de prachtige passages te willen lezen. Ook een gedeelte uit Bingo werd door Watkin voorgelezen. Het boek waarin de schrijver het maatschappelijk probleem van de gokverslaving aan de orde stelt.

Speciale band

Clark Accord had een speciale band met zus Mavis die een even grote verteller was. Volgens Mavis was Clark een familiemens. Stappend in de voetsporen van zus Mavis volgde Clark in Nederland ook de opleiding Verpleegkunde, maar gaf een draai aan zijn bestemming door een cursus Visagie te volgen en in Oostenrijk en Zwitserland zich verder daarin te ontplooien.

Clark stapte uit zijn goedbetaalde carriere in de modewereld, om schrijver te worden. Deze stap was niet tevergeefs. Zelf geloofde de schrijver dat zijn boekwerk Tussen Apoera en Oreala zijn beste roman was, zelfs beter dan De Koningin van Paramaribo. Clark hekelde daarom ook het feit dat hij vaker werd geroemd om dat ene boek, de Koningin van Paramaribo Maxilinder, “alsof ik geen andere boeken heb geschreven”, klaagde hij weleens.

Clark Accord, zo mag gerust gesteld worden, was een succesvol mens tot zijn laatste adem toe. Een man van stijl die elkeen het gevoel gaf bijzonder te zijn. Zus Mavis: “Clark had een bijzondere persoonlijke band met eenieder. Dit werd wederom gekenschetst door Radjindre ‘Radja’ Ramdanie, schrijver van onder meer Jorka tori I en II, in zijn bewondering voor Accord.

Doorzettingsvermogen

Ramdhani: “Clark Accord heb ik persoonlijk gekend en hij was meer dan een fantastische schrijver. Hij was een buitengewoon begenadigde schrijver. Ik benijdde hem om twee dingen: zijn enorme doorzettingsvermogen als onderzoeker/schrijver en de manier waarop hij dat als leesvoer gaf aan zijn lezerspubliek en ik benijdde hem om zijn Six-pack. Ik heb One-pack, te danken aan bami en nasi.

Jammer genoeg heeft Clark niet de gelegenheid gehad om zijn grootse roman te voltooien. Maar het boek, uitgegeven door Nijgh & Van Ditmar, is een bijzonder boekwerk. Ik heb het boek al vier keer uitgelezen omdat het zo bijzonder is. Ik liet het boek kopen in Nederland omdat ik niet wachten kon op de presentatie in Suriname.

Het boek is volgens Ramdhani een ‘must’ niet alleen voor elke afro-Surinamer (creool), maar meer nog voor de andere etnische groepen, omdat wij op die manier leren over elkaars geschiedenis. In het boek worden vooroordelen zoals ‘De slaven wilden niet werken op de plantages en de neger is lui’ weerlegd.

Voorouders

Plantage d’Amour is een prachtig boekwerk geworden, waarin Clark op zoek gaat naar zijn voorouders in Plantage Berlijn en Plantage d’Amour. De avond, die een heel gevarieerd karakter had met een foto(video)productie samengesteld door broer Marcel, werd ook opgeluisterd met sokopsalmen van Naks. Sokopsalmen waren typerende elementen voor presentaties van Clark in Nederland.

Zus Mavis: “Ik vond het een zeer mooie avond. Ik voelde dat Clark aanwezig was en ik had zoiets van ik moet dit voor Clark doen. Clark was een man van detail, van stijl. Ik moest voor deze gelegenheid dan ook mooi zijn. Ik ben ook zeer tevreden over de opkomst. Het was al met al een interessante avond. Radja Ramdhani belichte een andere kant van Clark die ik vaak hoor. Clark heeft altijd een persoonlijke band gehad met mensen en Radja is daar één van. Clark was een prettig mens, die zichzelf oversteeg. Het was een mooie avond in stijl voor Clark, waar ook moeder Jeanet van heeft genoten.

[uit de Ware Tijd, 19/12/2011]

Ramdhani’s Jorka Torie – Deel 2

In 1997 bracht de van origine Hindostaans-Surinaamse schrijver Radjindre Ramdhani zijn zesde boek uit: Jorka torie, Surinaamse spookverhalen. Er bleek een dankbaar publiek voor te bestaan. Jorka Torie 1 was binnen de kortste keren uitverkocht. De inkomsten kwamen volledig ten goede aan Stichting Tamara, die zich inzet voor het welzijn van kinderen in Suriname, ongeacht ras, cultuur, religie en sexe. De reacties inspireerden de auteur om de afgelopen jaren weer op pad te gaan, speurend naar meer verhalen. “Want”, zoals hij zelf in het voorwoord schrijft, “achter het scherm van overheerlijke Surinaamse gerechten als pom, sauto soep, broodje bakkeljauw en roti, liggen onder spinrag en voorbij schaduwen uit het verleden, nog vele huiveringwekkende verhalen verscholen.”

Schandelijke vertoning bij onthulling beeld van de Hindostaanse Landbouwer

door Radjindre Ramdhani

In het kader van de viering van 138 jaar Hindostaanse Immigratie hebben diverse Hindostaanse organisaties het initiatief genomen om een standbeeld te onthullen op het terrein van de Kwatta Markt; dit met de bedoeling om de Hindostaanse landbouwer te eren. Weken van tevoren werd via diverse media opgeroepen om zoveel mogelijk aanwezig te zijn tijdens de onthulling. Aan deze oproep is massaal gehoor gegeven, naar later is gebleken tot grote schande van de organisatie! De genodigden werden namelijk opgevangen achter de Kwatta Markt, op een drassig stukje terrein. De opgezette tenten waren nauwelijks toereikend om 50 personen te herbergen, terwijl er zeker 300 mensen aanwezig waren. De gelukkigen konden nog net een zitplaats bemachtigen, of persten zich samen in de schaars beschikbare ruimtes van de food court van de markt. Toch was het allergrootste deel van de aanwezigen, waaronder bejaarden, vrouwen en kinderen, gedwongen om alle ceremonies, die maar liefst vier uur (!) duurden, staande in de brandende, verzengende zon te volgen. De ceremonies bestonden merendeels uit lange, saaie toespraken die veel wrevel opriepen bij het publiek. Het leek er veel op dat elke Hindostaanse man zich geroepen voelde om een speech te houden, waarbij de sprekers ook nog en steeds weer hetzelfde verhaal afdraaiden. Dit, tot grote ergernis van de toehoorders.

Frappant was dat de Hindostaanse vrouwen mochten opdraven als entertainment object om een enkel gedicht voor te dragen, of een kort liedje te zingen. Alle toespraken waren in handen van mannen! Blijkbaar leven Hindostaanse mannen in dit land nog steeds in het stenen tijdperk.

Helemaal stuitend en een absolute schande voor de Hindostanen in dit land, is het beeld van de Hindostaanse landbouwer: de beeldhouwer heeft namelijk slechts een man in beeld gebracht, terwijl de zwaarste arbeid op het land altijd is verricht door de Hindostaanse vrouw! Hindostaanse vrouwen werkten net zo hard op het land, als hun mannen en vaak nog harder.
Zij hadden bovendien een driedubbele taak. Naast het feit, dat ze zij aan zij met hun partner het land bewerkten, moesten zij ook nog zorgen voor hun kinderen en daarnaast moesten zij het huishouden runnen. Drie zware taken!

Mijn eigen moeder en mijn eigen oma, werkten in een tijdperk zonder gascilinders, leidingwater en elektriciteit, te midden van slangen en muskieten, in een tijdperk zonder sociale voorzieningen en artsenposten, van ’s ochtends drie uur tot ’s avonds tien uur, dag na dag, jaar na jaar, vanaf hun zesde levensjaar, zonder vakantie, bij het licht van fakkels en flambouwen! Nauwelijks enkele uren na de bevalling waren ze alweer bezig in de rijstvelden, of op het land. De inzet van de Hindostaanse vrouw, in hun gezamenlijke strijd om te kunnen overleven, is ongeëvenaard. Zonder de inzet en werklust en opoffering van de Hindostaanse vrouw zouden de mannelijke landbouwers het nauwelijks gered hebben. Daarom is het een absolute schande dat bij de onthulling van het beeld ter ere van de Hindostaanse landbouwer, de vrouw volledig buiten beeld is gelaten. Dit geeft ook aan hoe Hindostanen in Suriname omgaan met hun vrouwen: ze zijn alleen maar goed om ons te vermaken, met zang, dans en gedichten. Ze zijn alleen maar goed om kinderen te baren en het huishouden te doen. Mag ik me als Hindostaanse man even diep schamen? Maar ook de Hindostaanse vrouwen in Suriname moeten zich diep schamen, dat ze alles zo gelaten ondergaan, zonder protest, alsof ze slaven zijn. Het wordt tijd dat de Hindostaanse vrouw ook leert om keti-koti te vieren. De Hindostaanse vrouw moet nu ook eens beginnen met op te komen voor haar rechten. Met dit beeld op de Kwatta Markt zijn de rechten van de immer hardwerkende Hindostaanse vrouw terzijde gelegd.

Reactie op ingezonden stuk over landbouwersmonument

door Radjoe Bhikharie

Naar aanleiding van het ingezonden stuk ”Schandelijke vertoning bij de onthulling beeld van de Hindostaanse landbouwers” geschreven door Radjindre Ramdhani wens ik het volgende te stellen: De schrijver heeft gemeend om enkele kritische kanttekeningen te plaatsen hetgeen door ons gewaardeerd wordt. Echter moet hij zaken niet uit hun context halen en dramatiseren. Dat er een kleine tent opgezet was, waardoor velen in de zon moesten staan, is een omissie onzerzijds. Echter verzuimt de schrijver aan te geven dat er later wel extra stoelen zijn aangerukt. Overal waar er gewerkt wordt, worden er fouten gemaakt. De organisatie heeft haar verontschuldigingen hiervoor reeds aangeboden.

In eerste instantie zou de plechtigheid voor de markt plaatsvinden, maar op advies van de politie is die toen verplaatst achter op het erf van de markt. Ik wil de schrijver vragen of hij ook kritiek zou leveren wanneer de organisatie een Indiase artiest daar onder die omstandigheden zou laten optreden, gekoppeld aan een dansparty in de openlucht. U zou zeker de zon en de regen hebben getrotseerd om het mee te maken, denk ik.
U schrijft over miskenning van de Hindostaanse vrouw omdat zij niet aan het woord kwamen. Het comité heeft gewerkt met verschillende belangenorganisaties en de afspraak was dat alleen de voorzitters van die organisaties aan het woord zouden komen. Is het dan onze schuld dat de Hindostaanse vrouw niet participeert of de leiding heeft van een der organisaties? Bovendien waren beide ceremoniemeesters vrouw. Is het u niet opgevallen dat mevrouw Indra Djwalapersad namens de Hindostaanse landbouw vrouw daar het woord voerde?

Dat er geen vrouw is uitgebeeld, hoeft toch ook geen ramp te zijn. Immers lag het in de bedoeling om ook een vrouwelijk beeld te plaatsen, maar de plek welke ons is toegewezen bood ons die ruimte niet. Indien wij slechts een vrouw hadden uitgebeeld zou u toch ook geklaagd hebben, waarom de man er niet bij was. Uw opvatting is verkeerd, wij onderkennen dat de vrouwen ook hard hebben gewerkt, maar landbouw was een gezinsaangelegenheid. Ook de kinderen werkten keihard mee, dus zouden wij volgens uw conceptie ook een kind moeten uitbeelden. U begrijpt dat dit niet haalbaar kan zijn. Wij doen een beroep op u om uw negatieve gedachten te transformeren in positieve inspirerende gedachten zoals dat beeld ook immers moet voorstellen.

Comité landbouwersmonument
Radjoe Bhikharie ( Publiciteitsdienst)
Tel .: 8793253

[Dagblad Suriname, 16/06/2011]

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter