Het studentenleven van Arubanen en Antillianen in de jaren ’60 – ‘70
door Quito Nicolaas
.
In de jaren zestig en zeventig verliet een groep jongeren het ouderlijk huis op Aruba en Curaçao en streek neer in Nijmegen om een nieuwe etappe in hun leven te beginnen. Zij hadden zich aangemeld voor de studies geneeskunde, rechten, psychologie, pedagogiek, andragogie en sociologie. Als tiener hadden ze op dat moment geen idee of de gekozen studie voor hen was weggelegd en welke maatschappelijke rol ze later zouden vervullen. Ze zagen de toekomst rooskleurig in en waren in elk geval blij dat ze vanaf nu een zelfstandig leven konden leiden, zonder het toeziende oog van pa en ma. De meesten zijn nu reeds op een pensioengerechtigde leeftijd beland en samen met Frits Goedgedrag, Carla Giskus en Henk Moeniralam blik ik terug op de woelige jaren ’60 en ’70. read on…
De Surinaamse schrijfster Astrid Roemer is de eerste Caribische auteur die de P.C. Hooftprijs in ontvangst mocht nemen. Ze draagt hem op aan andere Caribische auteurs, onder wie Frank Martinus Arion. “Ik houd van zijn romans want die gaan over mensen die ik herken, personen zoals ik en over levens die invoelbaar zijn.” read on…
Korte inleiding van Jeroen Heuvel op het werk van Tip Marugg, uitgesproken ter gelegenheid van het Theaterfestival Boeli & Tip, georganiseerd door Teatro Luna Blou en de Curaçaosche Kunstkring, gehouden van 10-19 september 2014 in Teatro Luna Blou.read on…
Korte inleiding op twee aspecten van het werk van Tip Marugg, uitgesproken ter gelegenheid van het Theaterfestival Boeli & Tip, georganiseerd door Teatro Luna Blou en de Curaçaosche Kunstkring, gehouden van 10-19 september 2014 in Teatro Luna Blou. Enigszins bewerkt voor Kristòf.read on…
Paulette Smit speelt Saida, een Caribische vrouw. Saida is een doorzetter, een gepassioneerde, vindingrijke, sterke, humorvolle en ontroerende Curaçaose moeder. Zij moet zich tegenover de rechter verantwoorden over de onopgehelderde dood van haar man Rudy Paloma. Rudy is haar grote liefde, maar Saida had hem nooit alleen voor zichzelf. Dat lot deelt ze met vele andere vrouwen maar maakt het niet minder lastig. Hoe werkt dat? Wat doe je eraan? En hoe ga je ermee om? read on…
‘En waar is in dit alles de God der liefde?’ Dit vraagt de hoofdfiguur in Schilden van leem zich af, nadat hij heeft geconstateerd dat er veel onrecht in de wereld is, veel leugens in dit vuil bestaan. Jean Claude, zo heet de hoofdpersoon, geeft God de schuld van de ellende die mensen elkaar aandoen.
We zijn begonnen aan de repetitieperiode van Schilden van leem, beter gezegd van de bewerking van deze roman uit 1985 van Boeli van Leeuwen. Of nog beter gezegd van de aanpassing van de bewerking van. Volgt u het nog? Laat me op een andere manier beginnen. read on…
Portret van de Antilliaanse toneelschrijver en scenarist Norman de Palm, gemaakt door de in Suriname werkzame fotograaf Nicolaas Porter. Nr. 117 in de reeks fotoportretten die Porter in opdracht van de Werkgroep Caraïbische Letteren maakt.Voor informatie kunt U mailen naar: nicolaasporter@hotmail.com. Wie de hele reeks wil zien kan hieronder klikken op het label Werkgroepportretten.
Teatro Luna Blou verzekert Curaçao van hoogstaande toneelcultuur
door Henk Hendriks
De overbekende rij kleurrijke huizen schittert in de Curaçaose middagzon. Aan de minder beroemde overkant van de Sint Annabaai staat een opvallend blauw gebouw. Kas di Alma Blou heet het, wat zoveel betekent als huis met de blauwe ziel. Het is de woning van theaterdirecteur Norman de Palm. Zijn royale appartement op de eerste etage is een klein museum voor drama, antiek en beeldende kunst, waaronder schilderijen van Cliff San A Jong en Erwin de Vries. Beneden huist een advocatenkantoor en boven is het gastenverblijf voor stagiaires en theatermakers uit het buitenland.
Naast het blauwe huis voert een steegje omhoog naar het theater waar het allemaal om draait, Teatro Luna Blou. “We hebben ongeveer 300 voorstellingen per jaar”, zegt De Palm. “Alleen op maandag zijn we gesloten en heel soms op de dinsdagen.” Op een warme doordeweekse middag ziet de toegang naar het theater er verlaten uit. Er zijn geen gasten en er is nauwelijks bedrijvigheid. Het terras is nog leeg. De gevel is een driehoek met een rond gat en heeft iets weg van een kerkgebouw. “Ik heb het gevoel dat theater in de kerk thuishoort”, grijnst De Palm. “Ik heb dit bewust zo laten bouwen. Een spitse punt met religieuze symboliek.” Teatro Luna Blou heeft 220 plaatsen. Boven het toneel hangt een bioscoopdoek. Er worden ook regelmatig arthouse films gedraaid. “Het toneel is gelijkvloers. Dat is intiemer. Helemaal conform het experimentele theater in Nederland. Je voelt als het ware de ademhaling van de acteurs.”
Opleidingsinstituut
Beneden aan de kade is het opvallend drukker. Er staat een grote loods, met veel parkeerruimte. Het is de plek waar aanstormend theatertalent op Curaçao zich kan uitleven en vormen. Jongeren lopen af en aan te sjouwen met decorstukken, morgen gaat de nieuwste voorstelling in première. De Palm is trots op zijn leerlingen. De nieuwe artistieke lichting van Curaçao heeft zich hier zomaar spontaan ontwikkeld. Kinderen nog, scholieren die na school in hun vrije tijd hun eerste stappen zetten in het theater. Het enthousiasme is er niet minder om. “Er is ruimte voor nieuw theater met experimentele stukken, naast wat we al hebben.”
La Tentashon is een ruimte die constant wordt verbouwd. De zitplaatsen zijn verplaatsbaar en kunnen voor iedere voorstelling op een andere manier worden opgesteld. Uitgangspunt is dat de jongeren in de volle breedte met het theater kennis maken. Kaartverkoop, marketing, decors bouwen, alles wat er bij hoort. De jongeren komen hier na schooltijd. “La Tentashon is een soort opleidingsinstituut. Er is heel veel belangstelling voor.” vertelt De Palm.
Hij roept één van de jongeren erbij. Lilymar Valencia is 22 jaar en gaat in september naar de Theaterschool in Rotterdam. “Ze heeft auditie gedaan. Vier jaar is ze hier op Curaçao al bezig met theater en ze doet van alles: spelen, regie, productiewerk. Ze heeft meegelopen met workshops en met verschillende regisseurs gewerkt.” Volgens de theaterdirecteur gaan dit jaar vier jongeren naar een school voor drama en cultureel-maatschappelijke vorming. “Het is natuurlijk wel de bedoeling dat je bij ons terugkomt, hè”, roept hij Lilymar na, die lachend weer verder werkt. “We zijn er niet vanuit gegaan dat we een echt opleidingsinstituut zouden worden”, vervolgt De Palm. “Maar uiteindelijk bleek dat we voldoende talent hebben om goede audities te kunnen doen in Nederland.”
Kosmische illusie
De theatercarrière van De Palm begon op Curaçao, met Felix de Rooij. Ze richtten een organisatie op en een toneelgroep, Illusion Kosmiko. In Nederland kreeg dat later een vervolg met Cosmic Illusion. “Ik ben toen betrokken geraakt bij het spelen, het schrijven en het produceren”, zegt De Palm. “Dat heeft de rest van mijn leven bepaald.” Voor die tijd was De Palm student psychologie. Zijn vader was directeur van het Cultureel Centrum Curaçao en regelmatig kwamen kopstukken uit de Nederlandse theaterwereld op bezoek. “Ellen Vogel, Henk van Ulsen, Miep Diekman. Al die mensen kwamen bij ons over de vloer.” Een speciaal fonds financierde toen de culturele uitwisseling tussen Nederland, Suriname en de Nederlandse Antillen: Sticusa. Verguisd, omdat het een koloniale sfeer uitademde, afgedaan als dankbaar subsidiepotje voor tournees, stages en gastvoorstellingen. “Eigenlijk dankzij Sticusa ben ik verslingerd geraakt aan het theater”, zegt De Palm. Na zijn terugkeer op Curaçao ontmoette hij Felix de Rooij. Ze werden partners, zakelijk en privé. Die verhouding leidde tot een klein productiebureau. “We pasten prima bij elkaar. Ik wilde niet regisseren, hij wel. Hij deed het artwork, de posters, de flyers en het audiovisuele gedeelte, zeg maar. En natuurlijk de regie. En ik speelde, schreef, organiseerde en produceerde.”
Désirée
Maar de wereld is groter dan Curaçao. Het theaterduo verhuisde naar New York. De Rooij studeerde film aan de University of Arts en De Palm zocht het in Educational Theatre. Het eerste dat hij daar schreef was Désirée, in eerste instantie gemaakt voor theater. Het grote succes kwam in Schotland op het Edinburgh Festival. De reacties waren overweldigend. Niet in de laatste plaats door het acteren van Marion Rolle, hoofdrolspeelster en draagster van het stuk. ‘Marion Rolle gives an excellent performance, combining despair with beautiful moments of great tenderness’, schrijft The Scotsman in 1983.
Daarna wilde iedereen Désirée. Er volgde een ware triomftocht door Europa en de Verenigde Staten. “Het was natuurlijk ook een handzame productie”, zegt De Palm. “Eén acteur voor de monoloog, een zakelijk leider, een technicus en een regisseur. Zo simpel. We waren maar met zijn drieën. Verder was het natuurlijk ook het meest spraakmakende theaterstuk van die tijd. Er was toen nog niet zoveel allochtoon theater.”
Na het succes op het Edinburgh Festival kon de voorstelling ook in de Nederlandse theaterwereld niet meer stuk. “De opvoering in het Soeterijn Theater was een knetterende hit en eigenlijk hierdoor zijn we in Nederland gebleven. Er was zoveel aandacht voor het stuk dat het fonds voor de Nederlandse Film meebetaalde om er een film van te maken. Toen hadden we ineens een toneelstuk én een film.”
Ava & Gabriel Désirée is ook uitgebreid vertoond op Curaçao. De Rooij en De Palm besloten om dat succes te gaan evenaren met een nieuw project: “Ava & Gabriel is gebaseerd op een verhaal van Felix. In 1990 is dat op Curaçao in première gegaan voor een verbijsterende hoeveelheid mensen en het heeft ook veel prijzen gekregen. Het Gouden Kalf in Nederland en andere prijzen op Martinique, Cuba en in Italië.” Ava & Gabriel was, net als Désirée, theater en film tegelijk. “Het was een slopende productie, maar het heeft Curaçao wel op de kaart gezet. Met een enorme impact achteraf. Felix heeft twee jaar lang met de film over de wereld gereisd en het was de meest uitgeleende film in Nederland in dat jaar.” In die tijd groeide bij De Palm het idee van een eigen theater op Curaçao. En het lag binnen handbereik, zo leek het. “We zaten enkele maanden op deze locatie, toen kwam dit huis hier vrij. De buurt was ernstig verpauperd in die tijd, alleen een gek zou zoiets doen. Ik dus.” Maar het duurde nog wel tien jaar voordat de droom van De Palm in vervulling ging. Teatro Luna Blou is begonnen in 2003 en kreeg een herstart in 2005.
Stukje bij beetje is De Palm begonnen het terrein en de ruimtes van Luna Blou aan te schaffen en werden de scheidingsmuren weggehaald. Het moest één geheel worden. “Nadat de hitte rond Ava & Gabriel was verdampt, ben ik eerst begonnen aan het huis, Kas di Alma Blou. Het was niet direct betaalbaar”, zegt De Palm met gevoel voor understatement. “Maar ik had gelukkig een reputatie van iemand die zijn projecten afmaakt. Dat heeft ervoor gezorgd dat banken mij wilden financieren, op basis van het onroerend goed.”
Zonder sponsoring zou TeatroLuna Blou echter niet overleven. Stichting Doen, Nederlands Fonds voor de Podiumkunsten, Eilandgebied Curaçao, het zijn stuk voor stuk structurele pilaren onder het project. Met de kleine particuliere sponsors, de verhuur en de opbrengst van de kaartverkoop alleen redden ze het niet. “Het theater is gebouwd met eigen geld, dat heb ik moeten lenen. Dat betaal ik nu terug, onder andere via de huur. Verder heb ik steun van stichtingen gekregen om het af te maken.”
Korte repetitieflitsen
De volgende avond verzamelt zich voor de ingang van La Tentashon een kleine groep theaterliefhebbers. Zo’n dertig mensen krijgen op de parkeerplaats eerst een korte videopresentatie; interviews en korte repetitieflitsen van wat ze te wachten staat. De voorstelling begint een uurtje later dan gepland, maar wat geeft dat. Close up is een korte experimentele voorstelling, uitgevoerd door vijftien jonge acteurs. “Kijken naar elkaar, zeggen wat je ziet en visualiseren van details”, zo had De Palm het stuk de vorige dag samengevat. Zelf zit hij op de tweede rij. Voor de sympathieke prijs van tien Antilliaanse guldens (ongeveer 18 srd), mag het publiek na afloop bovendien de spelers komen omhelzen. Dit is het theater dat De Palm graag ziet: kunst heel dichtbij, origineel, persoonlijk en visueel sterk.
Shyama Daryanani nam samen met Norman de Palm en Segni Bernardina het initiatief om een workshop ‘monologen’ te organiseren voor jongeren van de vooropleiding La Tentashon Performing Arts Academy. De jongeren hebben gedurende acht weken gewerkt aan het presenteren van korte monologen. Vijf van de jongeren die hebben meegedaan aan deze workshop zullen het uiteindelijke resultaat van 8 weken intensieve training laten zien. De monologenvoordracht heet Amor, Aseptashon, Respet en het bindende thema is relaties. Er is geput uit theater teksten van May Henriquez, Marlon Reina en Norman de Palm. De acteurs en actrices zijn: Richailine Elisa, Donovan Benett, Bertie Komproe, Naiyel Josepha en Lilimar Valencia. Dit allen zijn studenten van La Tentashon Performing Arts Academy die voor het eerst een monoloog gaan presenteren in teatro Luna Blou.
Woensdag 13 juli om 19:30
Locatie: La Tentashon
Entree: Nafl. 10,-
Taal: Papiamentu en Nederlands
In het kader van de viering van het 75-jarig bestaan van Klínika Capriles in Willemstad waren er vier personen die de organisatie erkenning wilde geven voor hun bijdrage aan de ontwikkeling van de instelling: Gladys van Dal, voor haar bijdrage als vrijwilligster; Eric Wederfoort als eerste Curaçaose verpleegkundige binnen de kliniek – toentertijd nog Rustoord – voor zijn bijdrage aan de ontwikkeling van arbeidstherapie en verandering in de benadering van cliënten; Stanley Inderson voor zijn bijdrage aan de kliniek gedurende zijn periode als minister van Volksgezondheid, met name de invoering van de Lei di Labizjan; en Norman de Palm, een van de eerste Curaçaose psychologen, die als jonge psycholoog deel uitmaakte van een behandelingsproject – de zogenaamde therapeutische gemeenschap – wat naar de mening van menig professional op het gebied van psychiatrie beschouwd kan worden als één van de grootste successen van de psychiatrie op Curaçao. De keuzes in therapie klopten met de Antilliaanse cultuur en de nadruk lag op non-verbale therapieën. Zo waren er creatieve therapie, muziektherapie en educatieve programma’s die thema’s behandelden als sociale vaardigheden en seksualiteit. Werkelijk een programma dat tot op heden geldig, effectief en zelfs evidence-based is. Gladys van Dal, Eric Wederfoort en Stanley Inderson zijn tijdens de viering op 13 april geëerd. Vanwege een verblijf in het buitenland kon Norman de Palm er die dag helaas niet bij zijn. Daarom was er gisteren een kleine ceremonie in de Capriles Kliniek zelf, om hem alsnog te eren. Met het overhandigen van een plakkaat gaf directeur Waldi Oostburg uitdrukking aan de dank en waardering voor wat De Palm heeft betekend voor Klínika Capriles.
In Nederland zijn mensen actief, die een aantal dingen met elkaar gemeen hebben. Zij hebben een sterke band met de voormalige Nederlandse Antillen of Aruba en zij houden van schrijven. Zo werd op 1 september 2001 Simia Literario opgericht door Quito Nicolaas en Liberta Rosario als een netwerk voor Antilliaanse en Arubaanse schrijvers. Inmiddels is er veel veranderd, maar de groep, met nog altijd leden van het eerste uur, is hecht en bloeit. Een overzicht van tien jaar aan activiteiten.
Simia Literario ziet in 2001 het levenslicht als een netwerk dat gericht is op het schrijven in het Papiaments. Zo worden op 10 november 2001 in Amsterdam-Zuidoost, in het gebouw van de Stichting FORSA – een steunpunt voor Antillianen en Arubanen – workshops georganiseerd. Norman de Palm legt alles uit over scriptschrijven, Jorge Labadie over orthografie, Ursula Clemencia (R.I.P.) geeft een workshop “Verhalen schrijven” en Olga Orman over het redigeren van teksten. Gelijktijdig vindt elders in het gebouw een poëzieworkshop plaats. De gastsprekers daar zijn Quito Nicolaas over de basistechnieken van het schrijven, Karel Voigt over surrealistische poëzie, Ronny Martina over orthografie, nogmaals Karel Voigt over het redigeren van gedichten en Quito Nicolaas over de behandeling van gedichten. De voertaal is Papiaments.
Al tijdens deze tweede bijeenkomst blijkt, dat de hier in Nederland woonachtige leden behalve in het Papiaments, ook in het Engels en in het Nederlands schrijven en dat daar rekening mee gehouden moet worden. De opkomst van 25 tot 30 mensen is groot. Iedereen kan zich die middag als lid inschrijven. De meesten doen dat. Enthousiast.
Anno 2011 maakt men zich op voor een tweede lustrum. Is alles gedurende die jaren gestaag doorgegroeid of zijn er ook hiaten ontstaan?
Het eerste jaar biedt maandelijks een bijeenkomst, waarin telkens een lid een thema behandelt, zoals bijvoorbeeld het schrijven van een column door Ronnie Martina, nog altijd in het Papiaments. Er wordt een Café Literario gehouden in Café “El Diferente” in de De Clerckstraat in Amsterdam-West, met ruimte voor het declameren van gedichten en het vertellen van verhalen. Een filmploeg neemt alles op. Een gezellige dag met een grote opkomst.
Ook worden er commissies ingesteld. Elke commissie zal de organisatie op zich nemen van een activiteit, zoals Workshops, het Café Literario, de Literaire Maaltijd, het Literaire Concours en een Literair Radioprogramma. Veelbelovend. Maar toch komt er weinig van terecht. Iedereen moet alles doen naast eigen bezigheden en werk. Eind 2002 haken veel leden af en is er zelfs onenigheid. Met zo’n 15 mensen wordt een doorstart gemaakt.
Op 21 januari 2003 wordt ervoor gekozen om van Simia Literario een Stichting te maken, vermoedelijk om zo, als Stichting, ook subsidies aan te kunnen vragen. Quito Nicolaas wordt voorzitter, Richard de Veer penningmeester en Natalie Wanga secretaris. Dat jaar vindt het Eerste Literaire Concours plaats met de uitreiking van een literatuurprijs voor proza en één voor poëzie. De winnaars mogen bij uitgeverij In de Knipscheer een bundel uit laten geven van hun werk. De werving en inschrijving vinden zowel in Nederland als op de Antillen en Aruba plaats. Er is een externe jury ingesteld met o.a. de dichters Henry Habibe en Walter Palm. De prijsuitreiking vindt plaats op 5 oktober in het Cosmic Theater in Amsterdam. Het programma bestaat uit presentaties en voordrachten van de leden. De prijzen worden gewonnen door Joan Leslie (Proza) en Munye Oduber (Poëzie). Er wordt ook een bundeltje geprint met de voorgedragen gedichten en verhalen: Caribbean Waves of Words.
Het jaar daarop wordt er tijdens de bijeenkomsten een gedicht, alsmede een verhaal behandeld en begeleid door twee leden. Het Statuut bestaat 50 jaar en enkele leden schrijven gedichten voor de bundel Met de wil elkander bij te staan. Ook vindt de Tweede uitreiking van de Literaire Prijzen plaats in theater Zuidplein in Rotterdam. Bentana Habri wordt gepresenteerd, een bloemlezing van gedichten en verhalen in het Papiaments. Er wordt voorgedragen, wat de avond geslaagd maakt. In het bestuur vinden er wisselingen plaats.
Begin 2005 haken meer leden en bestuursleden af. Dat maakt de toestand kritiek. Ondanks de bereikte successen valt de groep uit elkaar. De overgebleven leden steken de koppen bij elkaar. Wat is er aan de hand? Is het tij te keren? Na veel gesprekken wordt uiteindelijk eind 2005 besloten, dat het roer om moet. Gerarda Lauf, bekend om haar leiderschap in de Parochie Santa Ana, wordt de nieuwe voorzitter. Het bestuur is overgedragen en wordt ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Corry Paesch is penningmeester en Olga Orman de secretaris. Ondanks de perikelen van 2005 is er een nieuw product in de maak, een CD met voorgedragen gedichten. Het eerste Lustrum is in zicht. Daar moet aan gewerkt worden! De lustrumviering vindt plaats in september in het NH-hotel aan het Leidsche Bosje te Amsterdam in samenwerking met de Vereniging Antilliaans Netwerk. De CD Kosecha/Cosecha wordt gepresenteerd. De groep breidt zich weer uit en er vinden interessante workshops plaats. In november wordt een kleine bundel, Fruta Hecho/ Rijpe vruchten geprint met de gedichten uit een workshop van poëziedocent Jos van Hest.
Helaas overlijdt in die tijd na een ziekbed een wijs en actief lid, Brigida Meijer-Cratz. Als men dit verlies verwerkt heeft, doen de leden in verschillende steden mee met het landelijke evenement “Nederland Leest”. De bibliotheken verstrekken dan gratis een tevoren bepaald boek, waarbij het de bedoeling is, dat er een discussie op gang komt tussen de mensen onderling. In 2006 is dat Dubbelspel, geschreven door de ons allen bekende Frank Martinus Arion. In januari 2007 wordt een workshop georganiseerd voor het schrijven van gedichten in samenwerking met de Stichting Sabana, het Strategisch Amsterdams Beraad van Antillianen en Arubanen, dat werkt aan hun welbevinden als zij wonen in Amsterdam.
Nog een greep uit de diverse dingen die zijn ondernomen of gerealiseerd: Ik heb het genoegen me omstreeks die tijd aan te sluiten bij dit illustere gezelschap. Mijn romandebuut heb ik net gemaakt. Mijn eerste dichtbundel is dan al langere tijd een feit. Ik heb een optreden achter de rug tijdens één van de Haagse Winternachten. Van Joan Leslie komt de verhalenbundel De Bloeiende Flamboyant uit. Ik neem een doos exemplaren mee, als ik in maart 2007 naar Aruba reis om daar mijn beide boeken te presenteren in de Bibliotheek van Oranjestad. Een aantal van ons doet in Utrecht met voordrachten mee aan het festival Caribbean Express, dat georganiseerd is door Dr. Michiel van Kempen, hoogleraar West-Indische Letteren en tevens zelf auteur. Er wordt een thema-avond georganiseerd met de Vereniging Antilliaans Netwerk over het literaire werk van de schrijver Pierre Lauffer in samenwerking met de Fundashon Pierre Lauffer op Curaçao. Men zorgt ervoor dat een aantal van zijn titels herdrukt wordt. De verhalenbundel Waarover wij niet moeten praten wordt uitgebracht door In de Knipscheer, met bijdragen van enige Simia’s.
In 2008 komt er een samenwerking tot stand met het festival “Juni Kunstmaand in de Baarsjes”. Simia Literario organiseert twee workshops, Schrijven en Illustreren, in “Centrum Meneer de Wit”. Het resultaat is de bundel Symbiose tussen pen en penseel. In oktober wordt door Joe Fortin een lezing over Caribische Literatuur gehouden in de Openbare Bibliotheek van Amsterdam. Ook worden kerstverhalen geschreven, die in december gepresenteerd zijn in het Arubahuis en die later gebundeld worden: Nostalgia na fin di Aña/ Nostalgie aan het eind van het jaar. Verschillende leden hebben eigen werk uitgebracht of zien werk officieel uitgegeven worden. Sommige zijn zelf uitgever geworden. Er is op verschillende podia opgetreden, ook op de Antillen en op Aruba. Sinds 2006 is men actief boeken aan het verkopen en in dit verband werkt men nauw samen met uitgeverij In de Knipscheer.
Afgelopen jaar is hard gewerkt aan twee gezamenlijke bundels, die in dit lustrumjaar 2011 uitgebracht zullen worden: poëzie en proza in het Papiaments, Nederlands en Engels.
De groep is inmiddels hecht te noemen. Er wordt veel gelachen, de sfeer is vriendschappelijk en inspireert. De voertaal is overwegend Nederlands. Helaas is onze fantastische voorzitter vertrokken. Gerarda Lauf is teruggekeerd naar Curaçao. Met elkaar hebben de leden haar een warm afscheid bereid, in het vaste voornemen contact te houden en met elkaar te blijven groeien en schrijven. Daar vraagt Simia Literario om. Want woorden willen bloeien.
Afgelopen week zijn er opnamen gemaakt van de hoorspelbewerking van Schilden van leem in de grote studio van de Wereldomroep. De bewerking tot hoorspel is gemaakt door de op Curaçao geboren schrijfster Susan Glimmerveen, auteur van de roman Kaf. Norman de Palm is speciaal overgekomen om de rol van Dianklo, de hoofdpersoon te spelen. De AVRO wil het hoorspel uitzenden in 10 delen. Wanneer is nog niet bekend.
Schilden van leem is het verhaal van Dianklo Devereau, kind van de meid, maar geëcht, die met zijn verdorrende vrouw Marjolein op Curaçao leeft. Hij maakt deel uit van de bovenlaag, maar zijn hart gaat uit naar de verschopten, de verstotelingen die hij hulp probeert te bieden. Dat zijn moeder altijd als uitschot behandeld is door zijn vader, heeft daar zeker mee te maken. Na een vulkaaneruptie op Santa Maria mag hij namens de eilandsraad hulpgoederen en geld naar het getroffen gebied brengen. Misschien niet zo’n goed idee van Dianklo om zijn lievelingsidioten mee te nemen op deze rampzalige missie…
De hoorspelbewerking was een feest om aan te werken. De finale mix moet nog gemaakt worden, maar de acteerprestaties doen al het mooiste vermoeden. Behalve Norman de Palm werkten mee Jeannine Valeriano, Joop Keesmaat, Paulette Smit, Walter Palm, Isabel Bérénos, Ignaro Petronilia, Raymi Sambo, René van Asten en Henry Habibe.
Iedereen was weg van de teksten van Boeli, van de bewerking van Susan Glimmerveen, die eerder van Boeli van Leeuwen ook Een vreemdeling op aarde bewerkte.
Deze website beoogt geen enkel winstoogmerk. Door middel van de website wil de Werkgroep het publiek kennis laten maken met nieuws uit en over de Caraïbische regio. De Werkgroep neemt daartoe onder meer berichten over van andere sites, zonder dat het ons altijd mogelijk is rechthebbenden vooraf te attenderen op de overname. Mocht iemand bezwaar hebben tegen overname van tekst- of beeldmateriaal, laat ons dit weten, dan verwijderen wij het materiaal.
Reacties op berichten worden alleen geplaatst indien voorzien van voor- en achternaam. Opinies op deze website komen voor rekening van de auteur(s) en zijn niet altijd de opinies van de Werkgroep.
RSS
Facebook
Twitter
