Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Hermelijn Ann
Drive-thru
door Nina de la Parra
In 2017 zag ik een hilarisch toneelstuk in Thalia Theater: de Hilkia Lobman Show. Hier stond een comedienne van groot formaat en ik lag PLAT. Via Ann Hermelijn ontmoette ik Hilkia, en stond versteld van haar humor en intelligentie, ook offstage.
read on…Het verbrande huis
door Tascha Aveloo
PARAMARIBO – Bodil de la Parra lanceerde afgelopen week haar eerste boek: Het verbrande huis. Het gelijknamige theaterstuk had ze ruim tachtig keer gespeeld in onder meer Suriname. Meestal is de volgorde omgekeerd: eerst een boek en vervolgens een verfilming of een theaterstuk. “Nadat het huis was afgebrand, wilde ik direct een stuk schrijven en opvoeren om de familieverhalen te vertellen. Simpelweg omdat ik theatermaker ben werd het vanzelfsprekend een theatervoorstelling.”
read on…Grande Dame Theater ontvangt Woiski vs Woiski
door Euritha Tjan A Way
PARAMARIBO – Het heeft even geduurd, maar op 5 juli gaat Woiski vs. Woiski in première in Theater Thalia. Ann Hermelijn van Anco Productions klinkt zelfs door de telefoon heel trots wanneer ze over het stuk vertelt. “Het is toptheater, met goede muziek en sterke spelers. Ik ben er vreselijk trots op dat ik met mijn Orkater en Bijlmer Parktheater dit stuk aan het Surinaams publiek kan laten zien”, zegt Hermelijn. read on…
Dee sitonu a weti
“Niet alles kan verteld worden. We hebben gezworen bepaalde dingen geheim te houden.” Stemmen spreken terwijl een ondoordringbare wand van bladeren voorbij glijdt. Diep in het regenwoud van Suriname vergadert een gemeenschap over de vraag of ze hun verhalen kunnen delen met buitenstaanders. De mannen en vrouwen zijn afstammelingen van tot slaaf gemaakte Afrikanen. Hun voorouders bevrijdden zichzelf van de plantages en wisten te overleven door hun kennis geheim te houden voor de koloniale machten. Voortbouwend op Afrikaanse wijsheid en op wat zij leerden van de inheemsen, ontwikkelden deze marrons een leefwijze in dialoog met hun voorouders, geesten, en de hen omringende natuur. read on…
Surinamer zijn zit van binnen
door Carlo Jadnanansing
Met zwierige danspasjes op opgewekte Zuid-Amerikaanse tonen verwelkomde Bodil de la Parra haar gasten in On Stage op donderdag 31 januari 2019. Het was de Surinaamse première van haar theaterproductie Het Verbrande Huis dat solo door haar werd gebracht. read on…
Ademhalen: Mogen meisjes en vrouwen zichzelf zijn?
Ondanks er wereldwijd stappen voorwaarts worden gemaakt over vrouwenrechten, is de situatie allesbehalve rooskleurig. Zowel mannen als vrouwen houden de ontwikkelingsmogelijkheden van meisjes en vrouwen tegen, vanuit hun aangeleerde opvattingen over genderverhoudingen. Meisjes en vrouwen kunnen daardoor niet zichzelf zijn. Er wordt anders naar hen gekeken wanneer ze nog geen kinderen hebben op een bepaalde leeftijd of als ze een mannenberoep uitoefenen. read on…
Drama Sick Society werpt licht op psychiatrie
door Donovan Mijnals
Paramaribo – Het theaterbeest in Dave van Aerde dat werd gewekt tijdens het stuk Onder Mannen over Vrouwen laat zich sindsdien niet meer in slaap sussen. Het enthousiasme van de acteur over de kunstvorm werd alleen maar groter met nu als apotheose het zelf geschreven stuk Sick Society dat op 30 juni in Thalia wordt gepresenteerd. read on…
Onder mannen over vrouwen
Op zaterdag 19 juli vindt in het Paramaribose On Stage de première plaats van Onder mannen over vrouwen, een muziektheaterstuk van Helen Kamperveen en Ann Hermelijn. read on…
Oorstrelende Fusion Jazz op Carifesta
door Carlo Jadnanansing
In een totaal uitverkochte bankethal van Hotel Torarica vond op 18 augustus 2013 de jazzaftrap plaats van het Carifestafestijn onder regie van Ann Hermelijn. Ik beperk mij in deze bespreking tot de Surinaamse groepen.
Pablo Nahar, onze (contra) bassist van internationale allure, was in dit gebeuren de leidende figuur. Eerst trad hij op met zijn Pablo Nahar Trio, dat naast hem bestond uit Harvey Wirht, een drummer van Surinaamse afkomst, die in de USA woont en vele internationaal beroemde artiesten heeft begeleid, en Robin van Geerke die als toetsenist vooral in Nederland zijn sporen heeft verdiend.
Het trio werd aangevuld met twee kundige blazers uit Nederland, Efraim Trujillo en Michael Simon. Pablo is één van de grondleggers van een in Nederland ontwikkelde nieuwe stroming in de jazz, “de Paramaribop”. Dit laatste is een unieke combinatie van Afro-Surinaamse en Caribische ritmes en de meer abstracte en complexe harmonieën uit de Jazz & Bebop.
Vermeldenswaard is dat Pablo in New York in de leer is geweest bij Frank Foster voor het componeren en arrangeren van muziek. De naam ervan doet reeds de vermoeden dat deze stijl veel kaseko-elementen bevat. Maar behalve Paramaribop werd het geestdriftige publiek dat voor een belangrijk deel uit echte jazzliefhebbers leek te bestaan, tijdens het optreden van meer dan één uur ook getrakteerd op internationale nummers.
Voor mij was echter de grote verrassing van de avond het Afro Bhole Jazz Project. De naam geeft aan dat het gaat om een jazz fusion met Afrikaanse en Indiase invloeden. De samenstelling van het ensemble was Pablo Nahar (bass), Sonny Khoeblal (keyboards), Shailendra Madari (tabla), Wilgo Telting (saxofoon) en Harvey Wirht (drums). Vermeldenswaard is dat Harvey recentelijk als gastdocent drie maanden jazzlessen heeft verzorgd in India en daardoor ook kennis gemaakt heeft met de Indiase muziek. Het resultaat van de samenwerking van deze musici is ronduit verbluffend. De composities/arrangementen van Sonny in samenwerking met Pablo bevinden zich nog duidelijk in een experimentele fase, maar houden een grote belofte in voor de toekomst. Het publiek genoot zichtbaar van het vraag- en antwoordspel tussen keyboards en tabla, maar ook tussen de twee percussie-instrumenten tabla en drums.
Wellicht de grootste verrassing van de avond was het niet aangekondigde optreden van de meester-fluitspeler Ronald Snijders. Hij bracht zijn gehoor in vervoering met zijn eigen compositie Tabla, waarbij hij op magistrale wijze het geluid van de tabla op de fluit liet horen. Maar toen hij zijn kort optreden eindigde met Saramacca, eveneens een eigen compositie, stond het publiek op en danste mee op de aanstekelijke kasekotonen. Gran Tangi Maestro!
De slotsurprise van de geslaagde jazzmanifestatie was het optreden van de Assemble of the Green Conservatory of Suriname. Helaas begon dit optreden pas om kwart over elf in de avond waardoor een belangrijk deel van het publiek de zaal reeds verlaten had. De overgeblevenen hebben echter kunnen genieten van een sprankelende show. Het is bijna niet te geloven dat het studenten waren die op het podium stonden. Een niet-ingewijde fluisterde mij zachtjes toe: “Ik hoor geen verschil tussen deze studenten en de professionals hiervoor”. Vooral de blaassectie bestaande uit vier blazers kwam sterk naar voren. Het nadeel was dat supertalent Jason Eduards (basgitaar) iets minder goed hoorbaar was.
De geluidsweergave was excellent. Begrijpelijk, want niemand minder dan onze befaamde toetsenist/componist Etienne Stadwijk had hierover de leiding. Overigens vond ik dat de rol van Etienne bij de openingsceremonie onvoldoende is belicht. Behalve music-director tevens toetsenist heeft hij ook vrijwel alle composities die op de indrukwekkende openingsceremonie van 16 augustus 2013 te horen waren, zelf geschreven en wel in een recordtijd! Het unieke duel tussen tabla en gamalan is bijvoorbeeld zijn creatie.
M.C. Alida Neslo overdreef niet toen ze opmerkte dat je voor goede jazz niet speciaal naar Noth Sea Jazz hoeft te gaan.
Carifesta XI kan ook!
[uit Dagblad Suriname, 21-08-2013]
Slavernij abstract poëtisch neergezet
door Tascha Samuel
De slavernij is zo langzamerhand een uitgekauwd onderwerp. Maar indien goed overdacht en met voldoende creativiteit benaderd, kan het verfrissend gepresenteerd worden. De makers van From Roots To Crown, Gianni Grot (choreografie) en Helen Kamperveen en Ann Hermelijn (productie) hebben laten zien dat het anders kan. Het woord voorstelling dekt de lading nauwelijks. Het is een belevenis. Via moderne dans, klassiek en hiphop op hoogstaand niveau, worden bezoekers naar het puntje van hun stoel gedreven. Het resultaat is dat je je waant in een rollercoaster, waar dans, muziek en spoken word samenvloeien tot één geheel.
Abstract
De indringende pianomuziek waarop de lichamen synchroon en krachtig, op het acrobatische af bewegen, grijpt de aandacht vast als de wortels van een boom. De spanning wordt gedurende de avond langzaam opgebouwd. Spoken word, in overwegend Engels, door Daniel Kolf, Aisa Winter en Renate Galdey, is een prachtige aanvulling en gaf body aan het vrij abstracte stuk. De beeldspraak is fenomenaal, poëtisch schoon, scherp en confronterend.
Klaagzang
De volgende scène beeldt het harde leven uit op de plantage. De naakte bovenlijven, knikkende knieën die de zware last dragen, soms van dode lichamen in samenspel met de zang en spoken word hebben veel meer weg van een jeremiërend klaaggezang. Deze worden vervolgd met de gluiperige, begerige blik van de plantagemeester. Zijn grijpende handen beelden macht uit, die hij meent te hebben.
Indringer
De aangrijpende mimiek, terwijl een slavin haar eer probeert te bewaren, is bloedstollend. Vol agressie, wreed en ondanks haar verzet is ze niet opgewassen tegen de smerige indringer. Bijzonder was het contrast van de blanke meesteres die haar blik laat vallen op het donkere gespierde lichaam van een slaaf. De mimiek is daar een stuk sierlijker en geeft meer het gevoel van verleiding en genot van de daad. Maar dat de slaaf zich daar uiteindelijk onprettig bij voelt, wordt toch duidelijk.
Mensenrechtenstrijd
De stille schreeuw van de slaven die in eeuwen niet gehoord is. De pijn en mensonterende wreedheid waarvoor de wereld haar ogen gesloten heeft, wordt opgeroepen als de dansers middels mimiek een stille schreeuw geven.
En dan de vrijheid. Vrijheid om te zijn en om te doen. Maar wat heeft vrijheid gebracht? Geen acceptatie van het eigene. Onzeker over je kroes ede, dat haar dat niet meegaat met de zwaartekracht. Maar we zijn wie we zijn. Dwars door alles heen gaan we door.
[uit de Ware Tijd, 03/08/2013]
Nationale Kunstbeurs Suriname 2012
De Nationale Kunstbeurs Suriname 2012 is een samenwerking aangegaan met de FVAS (Federation of Visual Artists in Suriname). In het kader van het project Artist Talk van de FVAS, staan er daarom op de Nationale Kunstbeurs 2012, twee speciale onderdelen op het programma.
1. Art in Process. Het kunstminnend publiek kan het wordingsproces van kunstwerken volgen.
2. Powerpointpresentaties over kunstonderwerpen plus dialoog.
Programma van de presentaties plus dialoog
Maandag 29 oktober
Thema: Artist in Residence
Sprekers: Anand Binda; Dhiradj Ramsamoedj; Roddney Tjon Poen Gie; Kurt Nahar; Kit-Ling Tjon Pian Gi
Dinsdag 30 oktober
Thema: Moengo Kunst District
Spreker: Marcel Pinas
Woensdag 31 oktober
Cultuuruitwisselingen in de Surinaamse beeldende kunst sector tussen 2000-2010
Spreker: Ann Hermelijn
Donderdag 1 november
Thema: FVAS kunstprojecten 1998 – 2012
Spreker: Kit-Ling Tjon Pian Gi
Tijd: 19.30 – 20.30 uur
Plaats: Ons Erf, Paramaribo
Participerende kunstenaars in het onderdeel Art in Process:
Roddney Tjon Poen Gie, Kasian Djiman, Frankie Amatsenen, George Struikelblok, Shaundell Horton, Jeanett Oord en Raimen Bijlhout, Dhiradj Ramsamoedj, Roel Kasanwidjojo, Roy Mangal, Kurt Nahar, Hesdy Mertowirijo, Remon Magoensimito, Sri Irodikromo, Dorette Kuster, Kit-Ling Tjon Pian Gi, Manuela Tjin A Soe, Stanny Handigman, Arti Abhelakh, Wikaas Girdharie, Singosastro, Lucille Wong Loi Sing, Angelique Wong Loi Sing.
Roddney Tjon Poen Gie, Kasian Djiman, Frankie Amatsenen, George Struikelblok, Shaundell Horton, Jeanett Oord en Raimen Bijlhout, Dhiradj Ramsamoedj, Roel Kasanwidjojo, Roy Mangal, Kurt Nahar, Hesdy Mertowirijo, Remon Magoensimito, Sri Irodikromo, Dorette Kuster, Kit-Ling Tjon Pian Gi, Manuela Tjin A Soe, Stanny Handigman, Arti Abhelakh, Wikaas Girdharie, Singosastro, Lucille Wong Loi Sing, Angelique Wong Loi Sing.
Onder vrouwen over mannen voor de tiende keer uitverkocht
door Rosita Leeflang
Paramaribo – Het productieteam en de cast van Onder vrouwen over mannen zijn trots. Het is gelukt reeds tien uitverkochte voorstellingen te geven. En de vraag is nog steeds groot. Dus wordt er nog één weekend gezellig gesproken over al die verhalen van de mannen die leven onder de vrouwen.
Op donderdag 16, zaterdag 18 en zondag 19 juni kunnen zij, die nog steeds geen kaart hebben kunnen bemachtigen of zij die het nogmaals willen zien, trekken naar Jeugdtheaterschool OnStage aan de Wulfingstraat. Wel moet vermeld worden dat de kaarten nu SRD 10 duurder zijn. “We moesten wel, omdat er geen subsidie meer is voor het project. Die was voor het ontwikkelen van de productie en tien voorstellingen. Er is echter nog zoveel vraag, maar geen sponsoring,” vertelt producent Ann Hermelijn. Zij gaat ook in op de klachten dat het zo moeilijk is om aan een kaart te komen.
“Die klachten hebben ons ook bereikt. De vraag is zo groot, omdat de mensen proactief zijn. Normaal moeten wij adverteren en wachten op de bezoekers. Maar nu zijn er al mensen die hun naam registreren voor de volgende keer. Als producent moet ik ook klantvriendelijk zijn, dus als mensen zich willen registreren laten wij dat ook toe. Zij krijgen dan te horen wanneer er weer voorstellingen zijn.”
Zelf denkt Hermelijn dat het stuk in trek is, omdat de mensen zichzelf herkennen, maar het ook komisch vinden. “Het is een feest. We ontvangen ze met muziek, aan het eind krijgen ze ook die baka bana met saus en is er ook veel discussie. Die avond is niet te lang, maar toch op een hoog niveau.”
Als producent zegt Hermelijn tevreden te zijn, maar toch niet helemaal. Ze is wel blij dat het stuk zo goed is ontvangen. Voor haar begon het als een maatschappelijk project, terwijl het voor regisseur Helen Kamperveen een kunstproject was.
Ook zij zegt niet te hebben gedacht aan nog meer voorstellingen. “Maar als het publiek dit zo waardeert, dan moeten wij toch moeite doen. We houden er niet veel aan over, maar doen het toch. Het is leuk voor het team en je maakt het voor de mensen,” zegt Kamperveen. Zij wist waar zij aan begon, maar zegt toch de reacties van het publiek te hebben afgewacht. Maar vanaf dag één ging het allemaal van een leien dak. “Voor mij was het anders, want het zijn geen professionele actrices en het is een pittige productie maar toch leuk. Ze staan open voor alles wat je voorstelt. Soms is een productie een feestje. Dit is zo eentje. Pas achteraf besef je hoe zwaar werken het is en je toch moe bent.”
Maar deze groep heeft hard gewerkt met discipline, een gegeven dat Kamperveen lang niet altijd tegenkomt. Als regisseur zou zij het geweldig vinden als de voorstelling naar Nederland mag, omdat ook de Surinamers daar het leuk zouden vinden om te zien. “Het moet toch ook leuk zijn om met iets lichts daar te spelen. Deze productie is geen moment bedoeld om serieus te zijn, maar toch gaat het ergens over.”
[uit de Ware Tijd, 10/06/2011]
RSS
Facebook
Twitter
