Nu aanmelden! * Nu aanmelden! * Nu aanmelden! Stephan Sanders houdt de 5de Cola Debrotlezing... Lees verder →
Afscheid Miep Diekmann
Op zaterdag 15 juli 2017 namen familie, vrienden, collega’s en lezers afscheid van Maria Hendrika Jozina (Miep) Diekmann (26 januari 1925 – 9 juli 2017) in het crematorium Haagse Duinen. Bij die gelegenheid sprak haar oudste zoon Matthijs Kamphoff een opmerkelijke rede uit. Pijnlijk genoeg moest de familie op 15 december 2017 afscheid nemen van Matthijs (11 februari 1949 – 10 december 2017).
read on…
Levensbeschrijvingen: Belemmeringen onderweg
door Aart G. Broek
Het vervaardigen van een levensbeschrijving is een traject met obstakels. Hoe gefascineerd de biograaf zelf ook mag zijn door de persoon op wie hij/zij zich richt, die fascinatie behoeft absoluut niet gedeeld te worden. Dat kan hinderlijke consequenties hebben. Financiële ondersteuning voor onderzoek, schrijven en/of de uitgave zal dan onder druk komen te staan. Het zich verzekeren van financiële steun is een fikse inspanning en dat behoeft niet tot gunstige resultaten te leiden. read on…
De zegen van je leermeester
door Diana Lebacs
Niemand maakt je. Je maakt jezelf nadat je de zegen hebt gekregen van je leermeester. Alles in het leven heeft een begin en een einde. Toen het telefoontje binnen kwam dat Miep Diekmann was heengegaan, was het toch even verwerken, stilstaan en teruggaan naar 47 jaar geleden toen het begon: Sherry, het begin van een begin, zo warm ontvangen door Curaçao. read on…
In Memoriam Miep Diekmann / 26 januari 1925 – 9 juli 2017
door Aart G. Broek
Zondagochtend 9 juli jl. overleed Maria Hendrika Jozina Diekmann, ruim tweeënnegentig jaar oud. Tot kort geleden had zij nog zelfstandig in haar Scheveningse appartement gewoond, dat uitkeek op de zee. Als Miep Diekmann was zij van bijzondere betekenis geweest in het brede veld van de jeugd- en kinderliteratuur, zowel in Nederland als op Aruba, Bonaire en Curaçao. read on…
Miep Diekmann (26 januari 1925 – 9 juli 2017)
‘Zij schreeuwt waar anderen gelaten mompelen, zij vloekt waar anderen goedig protesteren, zij laat niet af te waarschuwen. Waarschuwen tegen de geestelijke armoede, nivellering, commercialisering, bevoogding, verouderde ethiek, verstarring en vooral onverschilligheid.’ read on…
Hier schreef Miep Diekmann Marijn bij de lorredraaiers
Wethouder Piet Sleeking en schrijfster Miep Diekmann onthulden gisteren op de gevel van Singel 226 in Dordrecht een bijzonder bordje. ,,Miep Diekmann schreef hier haar boek Marijn bij de lorre-draaiers”, staat er op. read on…
Balans: Arubaans letterkundig leven (15)
door Wim Rutgers
04.0.2 BNA De bibliotheek als centrum van leescultuur
Het centrale punt waar sinds de Status Aparte het moderne letterkundige leven van het eiland zich concentreerde was de Biblioteca Nacional Aruba, die op 1 september 1982 aan de George Madurostraat 13 officieel geopend werd. Nadat er vanaf het begin de de 20e eeuw al diverse bibliotheekjes gevormd waren, zoals de bibliotheek van het Algemeen Nederlands Verbond in 1905, is de eerste Openbare Bibliotheek en Boekerij van 20 augustus 1949, aanvankelijk gevestigd in het Gezaghebberskantoor, vervolgens aan de Lagoenweg 11, Wilhelminastraat 6 en tenslotte in de George Madurostraat 13, met diverse nevenlocaties in de loop van de tijd in Santa Cruz en San Nicolas. Inmiddels werd de afdeling Arubiana – Caribiana verplaatst naar Bachstraat 5. read on…
Portret Miep Diekmann
Zondag 8 juni jl. werd in de Haagsche Kunstkring een portret van de kinder- en jeugdboekenschrijfster Miep Diekmann (geb. 1925) onthuld. Het werd getekend door Pien Hazenberg. De tekening vormt een onderdeel van het erelidmaatschap dat Diekmann vorig jaar verkreeg. De tekening werd onthuld en op speelse wijze toegelicht door kinder- en jeugdboekenschrijver Dolf Verroen, met wie Diekmann al meer dan een halve eeuw bevriend is.
read on…
Juryrapport Miep Diekmann Thesisprijs 2014
![]() |
Jant van der Weg-Laverman, jurylid, leest het juryrapport |
![]() |
Miep Diekmann feliciteert de winnaars van de naar haar vernoemde prijs. |
![]() |
Miriam van den Nieuwenhof, Kyra Fastenau en Marloes Schrijvers |
![]() |
Miep Diekmann |
Laudatio Miep Diekmann
Zondag 12 mei verleende de Haagse Kunstkring het erelidmaatschap aan de jeugd- en kinderboeken schrijfster Miep Diekmann (geb. 1925). In een feestelijk programma werd de schrijfster en haar werk geprezen, vooral haar betrokkenheid bij de Benedenwindse eilanden kreeg aandacht. De bevriende collegaschrijver Dolf Verroen sprak de lofrede – de laudatio – uit, die wij hierbij afdrukken.
![]() |
Illustratie van Dick de Wilde in Diekmanns Marijn bij de lorredraaiers (1965) |
door Dolf Verroen
In de vijftiger jaren waren kinderen geen mensen maar wezentjes die je van bovenaf moest toespreken. Ouders waren zo ongeveer volmaakt en zeker in kinderboeken mocht je dat niet in twijfel trekken. Miep Diekmann heeft daar meteen een eind aan gemaakt. Ze ging niet op haar hurken zitten, maar trok kinderen overeind. ‘Zo,’ zei ze. ‘Nu zijn we in evenwicht.’
KENAU / Miep behoort tot het soort mensen dat gevraagd of ongevraagd altijd haar mening geeft. Het duurde dan ook niet lang of Annie Schmidt noemde haar: ‘De Kenau Simonsz Hasselaar van de kinderliteratuur.’
Miep schreef, zat in jury’s en commissies, hield lezingen en schreef artikelen om schrijvers en lezers er van te overtuigen dat er geen verschil is tussen kinder- en grotemensenboeken. Er is alleen verschil in kwaliteit. Een slecht kinderboek is hetzelfde als een slechte roman.
Misschien komt het door haar jeugd op Curaçao, dat weet ik niet, maar een bijzondere eigenschap van haar is dat ze altijd geprobeerd heeft werelden bij elkaar te brengen. Niet alleen in haar kinderboeken over Curaçao en in haar jeugdromans, maar ook door het coachen van Caribische schrijvers, door de Tsjechische literatuur naar Nederland te halen en door het opleiden en enthousiast maken van jonge talenten. Ze kon als een Kenau haar zaak verdedigen, liet zich door niemand in een hoek drukken en nam het tegen iedereen op, maar wie meent dat ze dat op een respectloze manier deed, vergist zich.
![]() |
Miep Diekmann en Dolf Verroen © Foto Paul Combrink |
RESPECT/ Ik herinner me nog dat ik iets van haar geleerd heb, dat ik nog steeds bijzonder vind. ‘Als je een lezing houdt voor kinderen, kleed je dan zo mooi mogelijk. Dan zien kinderen dat je respect voor ze hebt.’ Het is geen bigot respect waar ze over spreekt. We moesten een keer samen optreden in een klas van een Middelbare Handelsschool of zoiets. Zo’n dertig opgeschoten jongens met weinig belangstelling voor boeken. Miep verscheen als een diva in een prachtig roodleren pak.
De jongens konden geen oog van haar afhouden en luisterden met overgave. Behalve één. Zo’n ziekerd die niet ophield. Wat Miep ook deed, hij bleef zijn koperen duit in het zakje doen. Tot Miep zei: ‘Weet je waarom hij zo’n grote bek heeft? Omdat hij zo’n klein piemeltje heeft.’
Ik hoef het effect waarschijnlijk niet te beschrijven. ‘Miep,’ zei ik naderhand. ‘Daar komt hij nooit meer overheen.’
‘Gelukkig niet,’ zei ze. ‘Zijn piemel wordt nooit groter, maar zijn bek wel kleiner.’
![]() |
Leo Hamer overhandigt oorkonde aan Miep Diekmann © foto Paul Combrink |
MAATPAK / Even rigoureus was Miep toen ze mij in 1976 voorstelde samen naar Suriname te gaan. Natuurlijk wilde ik niet. Mijn toenmalige man was ziek, mijn boek moest af. Er waren talloze hindernissen. Miep probeerde ze allemaal weg te werken. ‘Als je geen geld hebt, leen ik het je,’ zei ze. ‘Als je het niet terug kunt betalen, zal ik je niet lastig vallen. Maar GA, ieder mens moet één keer in de tropen zijn geweest.’
Ik liet me niet overtuigen tot ze zei: ‘Blijf maar lekker thuis.. Denk maar dat de wereld bij jouw voordeur ophoudt.’ Dan ga je natuurlijk wél. Die reis was overweldigend, onbeschrijfelijk eigenlijk. Miep en ik samen in een prauw varend door de binnenlanden, begeleid door de tamtam die onze komst aankondigde. Miep die heel veel upper class bleek te kennen, waardoor wij overal werden uitgenodigd. Elke familie wilde om strijd een partij voor haar organiseren. Miep die met mij naar de Hindostaanse kleermaker ging – ik MOEST een pak laten maken – en tegen die arme man, die het al zo erg vond dat ze in de paskamer kwam, op haar Miepmanier zei: ‘En niet zo’n ruime gulp hè, er moet wat te zien zijn.’
![]() |
Miep Diekmann met John Leerdam en Roos Leerdam-Bulo |
ZIJDE / Wij maakten ook een busreisje met overnachting. Haar kamergenote zei: ‘O mevrouw Diekmann, ik slaap zo slecht, ik hoop niet dat u last van mij heeft.’
‘Ik ook niet,’ zei Miep. ‘Want ik gooi je zo het ravijn in.’ De andere ochtend kwam ze gebroken aan het ontbijt. ‘Ik heb geen oog dicht gedaan. Mevrouw Diekmann heeft de hele nacht lopen spoken.’
En dan alle winkels die we afliepen om Thaise zij te kopen, die in geen jaren meer te krijgen was. ‘Weet ik,’ zei Miep. ‘Maar zo kan ik tenminste kijken wat ze wél hebben.’ En daardoor leerde ik een andere Miep kennen. Iemand die uren bezig was om cadeautjes te zoeken voor haar kinderen, neefjes en nichtjes. Voor iedereen van wie ze hield. Ik zag toen voor het eerst dat de betrokkenheid bij haar naasten, haar familie en vrienden, even groot was als haar betrokkenheid bij de literatuur.
Miep is trouw tot in de dood. Ze is een royale Kenau, ook in liefheid. Je weet hoe leuk een lid is, Miep, maar een erelid is beter. Het komt je toe. Je verdient een standbeeld.
[Ontleend aan Antilliaans Dagblad, 22 mei 2013.]