Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Anguilla
St. Martin, Virgin Islands writers, poolside at Anguilla Lit Fest 2018
GREAT BAY, St. Martin (May 18, 2018)—“We are happy that the Anguilla Literary Festival invited writers Dr. Patricia Turnbull and Faizah Rochelle Ward to Anguilla to read their published work, to speak, and participate on a publishing panel,” said Sample. Dr. Turnbull is the “keynote speaker at our Maverick Lunchtime Presentation – After the Storm,” said festival member Carla Harris. The poolside presentation takes place at Coral Cove Resort, at 12:15 noon. read on…
De Zeven Spirituele Wetten (4 en slot)
door May Peters
Wet van Intensie en Verlangen
Dit is het punt dat ik omkeer en terugga. Althans dat probeer ik, maar iets blokkeert mijn achterwiel… He…? Ik kijk en zie dat de rand van de velg een beetje opbolt. Een centimeter. En die blokkeert bij de rem. Hoe kan dat nou? Ik druk er tegen. Totaal geen beweging. Kaken op elkaar en nog een keer… Ben je gek. Ik ben niet sterk genoeg. Het zweet gutst van mijn voorhoofd. Een steen! Ik moet een steen hebben om die velg terug te duwen! Hoezo de Wet van de Minste Weerstand? Het wiel kan al helemaal niet meer ronddraaien. En nu? Nu sta je hier mooi met je Zeven Wetten!
De Wet van Intensie en Verlangen. Ik druk er nog een keer tegen, tot mijn duim wel heel bleek wordt. En dan in ene: een knal! ‘Paaaaaaaaaf’ schreeuwt mijn spiksplinternieuwe achterband. En een heel stuk van de rand van de velg schiet…LOS. Dankzij mijn grenzeloze nieuwsgierigheid bij de fietsenmaker, of is het controledrift? weet ik dat je die achterrem eraf kunt halen, zodat het wiel in ieder geval ronddraait. De Wet van Oorzaak en Gevolg, dit is het gevolg, maar wat is de oorzaak? Hoe kán dit?
Mediteren
Ik zie het silhouet van El Yunque, het enige tropische regenwoud van de VS, rechts aan de horizon. Zo ver ben ik dus van huis! Vanaf dit punt is de terugreis normaal een uur en twintig minuten fietsen. Hoever is dat lopen? Drie uur? Ik begeef me op weg. En ga gewoon weer mediteren. Het regent niet! Een kwartier later stopt een auto, helemaal volgepakt.’Qué pasa?’ vraagt een man van mijn leeftijd vriendelijk. ‘Kom net van de fietsenmaker vandaan. Ontploft mijn band hier op die brug!’ ‘Waar moet je naartoe?’ ‘Ja, naar Ocean Park.’ ‘E-arayo…. (dat is Puerto Ricaans voor ‘sodemieters’). Maar, hier komt elk uur bus 53 langs.’ ‘Ja, die stopt bij mij om de hoek op het strand,’ zeg ik. ‘Heb je geld?’ ‘Ik fiets altijd zonder geld, dan valt er ook niks te overvallen.’ ‘Oh, je kunt vast wel iets met die chauffeur regelen. Dat moet je echt doen.’ Hij grijpt naar achteren en haalt een ijskoud flesje water te voorschijn: ‘Hier!’ ‘Wat aardig!’ En weg is ie. Ik overweeg even om mijn buurman, redneck Stevie te bellen. Maar die had vanochtend die prachtige zwarte Jaguar van zijn moeder in plaats van zijn eigen oude Jeep. Of hij weer indruk wil maken op een vrouw? Hij heeft een Amerikaanse vader maar de Puerto Ricaanse manieren van zijn moeder. Maar, ach! D’r is niks spannends aan als ik nu regel dat hij me komt halen. ‘Leave it up to the universe’. The Law of Detachment en laat losssss. Maar hoeveel minuten zal het duren voordat een auto stopt?
Ik denk aan een moment op Curaçao, toen ik na afloop van het Tumba Festival in het pikkedonker over een stoffige en stille weg naar huis liep. Ook toen werd ik opgepikt en keurig bij mijn huis afgezet door een volstrekt onbekende. Nee, dan die keer toen ik van het veer vanaf St. Maarten in Anguilla, een Brits Maagdeneilandje, afstapte en naar ‘de jazzclub’ wilde lopen. ‘Ja, ’t is aan het strand,’ had de bassist gezegd. Maar dat is alles op een klein eilandje! Toen stopte een vrouw (die me een half uurtje eerder op de boot een snoepje tegen mijn kriebelhoest had gegeven!) en bracht me naar de jazzclub, waarvan ik bij god niet wist waar die was, laat staan hoe die heette.
Universum
Ik realiseer me hoe zeker ik van mezelf ben. Hoeveel vertrouwen en rust het me nu geeft. Dat ik natuurlijk, net zoals in het verleden, gewoon geholpen word…Of niet? Weg die gedachte! Verbonden met het universum. En na de volgende bocht stopt aan de overkant toch een glimmende zwarte Ford pick-up, met een vriendelijke oudere mijnheer. ‘Kan ik u misschien helpen?’ Ik heb een glimlach van oor tot oor. ‘Wacht, ik zet hem even daar neer.’ En parkeert even verderop buiten de bocht (erg on-Puerto Ricaans rijgedrag, zo sociaal! De Wet van het Oordelen, ik weet het). Ik steek hoofdschuddend met een wiebelende fiets de weg over. Mijn redder stapt uit, neemt de fiets over en legt die in de open kofferbak. Ja, daar is zo’n pick-up truck natuurlijk perfect voor!
‘Ik kwam u tegen. En ik zag u . Zo’n vrouw alleen. U maakte zich vast zorgen.’ Dat is mijn meditatiegezicht. ‘En dus heb ik me omgedraaid. En dacht, ik moet die señora helpen.’ ‘Nououou, hoe is het weer mogelijk!’ Ik sla op mijn knie. ‘Geweldig! En wat is dit een mooie auto!’ ‘Ik ben net terug van New York,’ zegt de Puerto Ricaan met natuurlijk een snor, dat hebben alle pick uppers. ‘Ik ben namelijk vrijwilliger voor het Rode Kruis.’ ‘Te gek! Dit is echt niet te geloven! Dat gebeurt me nou altijd. Nou, wat lief!’ ‘Waar moet u naar toe?’ ‘Naar Ocean Park helemaal.’ ‘Ik ben even bij mijn nichtje langs gegaan in Loíza. Ik woon in Luquillo.’ ‘He? Maar dan hoeft u toch helemaal niet op deze weg te zijn?’ zeg ik verbaasd: ‘Luquillo is de andere kant uit.’
Synchroniciteit
Luquillo ligt pal tegenover el Yunque en heeft een prachtig strand. Het is bekend vanwege de kraampjes met gefrituurde vislekkernijen. ‘Dat klopt, maar ik dacht om even mijn linkerbanden te laten checken. ‘Nou, jaaaaaa. Synchronicity!’ ‘Een zegening!’ zegt hij glimlachend. ‘Ja, dat kan je wel zeggen!’ ‘Bent u niet bang zo alleen op de fiets? Er gebeuren de raarste dingen.’ ‘Oh, nee, helemaal niet! Punt 1 fiets ik daar te hard voor… als de banden vol zijn…En ik ben altijd omringd door engelen en heiligen!’ en sla mijn handpalmen quasi devoot uit elkaar. ‘Dat is waar’, zegt mijn reddende engel. ‘Wat deed u in New York?’ ‘We waren daar met de Puerto Ricaanse delegatie van het Rode Kruis.’ ‘Echt?’ ‘Ja, we hebben daar nog de resten van Sandy geruimd.’ ‘Oh, god, ja, die orkaan.’ ‘Ik ben gepensioneerd leraar. Het Rode Kruis betaalt de vlucht en het verblijf. Dat hoeft allemaal niet luxe te zijn.’ ‘Wauauauw,’ zeg ik, terwijl ik nu ook de andere kant van het fietspad zie. ‘Wat leuk! Kijk, daar fiets ik altijd.’ De Atlantische Oceaan is op dat stuk altijd wild. Zo geweldig! ‘En wat was u meest indrukwekkende reis met het Rode Kruis?’ vraag ik. ‘Mijn reis naar Florida na een overstroming daar. Ik ben José Ayala.’ ‘’k heet May Peters.’ Dat zeggen ze hier altijd op zijn Engels maar dat is een afkorting van María.’ ‘Ken je de Ayalas in Loíza? Dat zijn neven van me.’ ‘Wel ja! Ik was er nog op hun bomba-feest. Wanneer was dat ook alweer? Man , hier in de Cariben heb ik geen idee van tijd!’
Krabben
‘Ah, sí. Dat is altijd in juli, hun feest op hun batey.’ ‘God, wat was dat geweldig toen, gewoon voor hun huisje.’ ‘Ja, daar komen altijd heel veel mensen op af.’ Ik kan me scene nog herinneren tussen de krielkippen: zwetende bombadansers en tal van bekende gezichten die ik altijd en overal tegen kom. ‘Wat leuk! Nu zie ik het eens aan de andere kant. Daar fiets ik altijd,’ wijs ik voor de zoveelste keer, als we Piñones binnen rijden. De 187 loopt pal langs de Oceaan. Aan beide kanten liggen restaurantjes, de beroemde kioskos, waar men op houtskool grote pannen met olie verhit. Stapels pallets zie ik liggen, achterom, tussen een autowrak hier en daar. Kooien met krioelende krabben… en vooral mooie dikke negerinnen die met of zonder sigaret in de bek, alcapurria (krabkroketje van cassave en een andere wortel) of bacalaíto (stokviskoekje) staan te frituren. Aan de linkerkant hebben de Haïtianen hun winkeltjes. Hangmatten en grote kleurige badlakens met kitscherige palmbomen of vrouwenlichamen, of fier de witte ster in de licht blauwe zee, naast de rode en witte strepen: de Puerto Ricaanse lag. Het spiegelbeeld van de Cubaanse. Ze zijn beide ontworpen in de onafhankelijkheidsoorlog van de Spanjaarden en de Amerikanen.
We zijn zo in Isla Verde. En Luis slaat af bij de fietsenmaker. Met een dankbaar hart stap ik uit. Luis is zo’n voorbeeld van de Wet van Geven. Ik realiseer me dat ik deze man die mijn hele week goed gemaakt heeft wellicht niet meer zie. Hij is het bewijs van het feit dat ik elke gedachte in mijn hoofd kan realiseren. Dat ik dus kan TOVEREN!
Fietsenwinkel
Ik open de deur van de fietsenwinkel voor de tweede keer die dag. ‘Nou moet je toch eens raden wat er gebeurd is!’ roep ik lachend tegen de fietsenmaker. ‘s Avonds op Facebook reageert een Duitse percussionist op de foto die ik van mijn fiets geplaatst had. ‘De rem heeft de ‘rim’ opgevreten.’ Ik ben stomverbaasd. Ik heb dus de hele tijd met de rem erop gereden. Verrek, vandaar dat hij dat remblokje ‘s ochtends had versteld! Het lijkt wel mijn echte leven! De Wet van Oorzaak en Gevolg. Hoe is het mogelijk? Heb ik altijd met de rem erop gereden, als een gek! Al die programma’s die over zelfboycot gingen, de allesvernietigende Wet van het Oordeel. Ik heb de lat altijd zo hoog gelegd voor mezelf…
Vandaag kook ik voor de laatste keer voor Kiko, de opnametovenaar. Morgen ga ik voor het laatst naar zijn studio om het mooiste project ooit dat ik in mijn leven heb gemaakt te masteren. The final step. Mijn cd is geproduceerd door Eric Figueroa. En de cd zelf is een hommage aan vrouwelijke Puerto Ricaanse componisten. Eric is een van mijn beschermengelen van het eerste uur toen ik in 1994 in Puerto Rico kwam. Mijn leven is namelijk een aaneenschakeling van synchronicities, zogenaamde ‘toevallige gebeurtenissen.’ Dat zie je dan achteraf pas.
In 1993 speelde ik met de Venezolaanse salsaband van Javier Plaza Orquesta Son Risa in Parijs. En er speelde een Puerto Ricaanse bassist Tomas Pérez mee. De man was een vervanger en vertelde me onder de Eiffeltoren dat ik rustig naar Puerto Rico kon gaan, als ik naar Cuba of Puerto Rico wilde om me verder te verdiepen in de salsa. Hij kende bevriende musici en die zouden me vast wel helpen… Negentien jaar later spelen twee van deze musici op mijn cd. Eric heeft juweeltjes van arrangementen geschreven van de composities uit de Puerto Ricaanse schatkist. Op la Isla del Encanto, het Eiland van Betovering heb ik leren toveren, gewoon door de deur open te zetten naar mijn eigen ziel. Alles wat ik wenste was er al, zat gewoon altijd al in me. Ik leerde wie ik nou eigenlijk was.. en waarom ik hier moest zijn… de Wet van Dharma.
RSS
Facebook
Twitter
