Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Albina
Eva Essed-Fruin – Het huis
Eindelijk konden we het huis gaan bouwen. Het terrein was ontsloten, nadat eerst een bulldozer onderweg in de zwamp was blijven steken en we tot de droge tijd moesten wachten voor hij eruit getrokken kon worden. Maar nu was het zover. Het perceel was hoog en zanderig, ophogen was dus niet nodig. Het eerste materiaal kon worden gebracht en een paar mensen werden voor de bouw aangetrokken. Ze begonnen met de neuten, maar toen er drie stonden, vonden ze dat ze genoeg hadden gewerkt en met het voorschot verdwenen ze naar een van de andere Guyana’s. De Surinaamse gulden was in die tijd nog veel waard. Naarstig werd naar andere arbeiders gezocht, maar voorlopig lag de bouw stil. Wel gingen we geregeld naar Albina toe, maar dan bleven we in het motel van Duncan of in het logeergebouw.
read on…Eerste gevallen coronavirus in Sint Maarten, Saint Barthélemy en Frans Guyana
De eerste gevallen van het Covid-19-virus (coronavirus) hebben zich aangediend in het Caraïbisch gebied. Autoriteiten op Sint Maarten en Saint Barthélemy hebben op 1 maart de eerste besmettingen met het nieuwe coronavirus gemeld.
read on…De zwakte van de politie agenten
door Josien Aloema-tokoe
Dit is het resultaat van onze beste kameraden, politie agenten of bikers, gisteren in Albina bij hun ordening van de parkeer plaatsen. Er was een woordenwisseling ontstaan tussen de politie en twee inheemse broers uit Galibi die blom waren komen kopen voor de bakkerij dat ze in Galibi hebben. read on…
Politie Albina aangevallen
door Saskia Bandhan
De politie van Albina is donderdagmiddag aangevallen door enkele mannen. Op die bewuste middag kwam er een melding binnen omtrent overluide muziek. De sterke arm is afgegaan op de melding. read on…
Door lezen leer je het leven kennen!
door Els Moor
Van 2 tot en met 4 april was het Kinderboekenfestival in Albina. Het was, net als de twee vorige in Nickerie en Paramaribo, weer een groot succes. Veel, veel scholen uit Albina en omstreken, zelfs helemaal van Stoelmanseiland, waren gekomen en de leerlingen genoten.
Het was héél goed dat het festival ook in Albina gehouden werd. Sinds het geweld en de vernielingen tijdens de Binnenlandse Oorlog (1986-1992), is Albina – eens een mooi en rustig grensplaatsje aan de Marowijnerivier tegenover het Franse Saint Laurent – erg veranderd en niet in positieve zin. Met de wederopbouw werden de verschillen tussen arm en rijk, commercie en criminaliteit steeds groter. Albina is nu een druk plaatsje met veel chinese winkels, maar ook veel werklozen en kinderen en jongeren die niet naar school gaan. De criminaliteit is enorm gegroeid, waarbij drugsgebruik en illegale drugshandel een grote rol spelen. Liefde en zorg voor de eigen plaats heeft men verloren. Albina is een slordig dorp geworden met hopen vuil en afval op straat, op het strand bij de rivier en wat helemaal verschrikkelijk is, veel glasscherven op de bodem van de rivier. Een lekker bad nemen is gevaarlijk geworden! Albina heeft zijn aantrekkingskracht volledig verloren.
De vele schoolklassen, ook veel van het mulo, die in de ochtenduren het festival bezochten voor activiteiten waren over het algemeen wel positief. Het zijn de kinderen die het wél zullen redden, mede dankzij veel goede leerkrachten. Zij genoten, gingen zitten lezen in een stand met boeken en kochten ook boeken.
Tussen vijf en acht uur liepen de bezoekers rond, veel gezinnen, loslopende jongeren, maar ook geïnteresseerde volwassenen. Ze bezochten stands, deden mee aan activiteiten en konden de eerste en laatste avond de musical van Sandra Purperhart en Annelies den Boer (uit Albina) bezoeken, getiteld Marwina gaat naar school, die aansluit bij de problematiek van Albina van vuil in het dorp en niet naar school gaan. Marwina gaat uiteindelijk wel naar school… en bereikt heel veel! Veel kinderen werkten enthousiast mee, van klein tot groot, en dansten en zongen. De gespeelde dc, ditmaal van Marowijne, in wit pak, ontbrak weer niet!
Op een van de avonden, het was rustig, kwam een moeder van vier dochters een praatje maken in mijn stand, ‘Lees je wijs!’, waar veel Surinaamse kinder- en jeugdboeken liggen uitgestald. ’s Morgens komen er klassen en wordt met boeken gewerkt, ’s middags kunnen bezoekers ze bekijken of ze gaan zitten lezen.
Met deze bezoekster raak ik in gesprek. Meteen al vertelt ze dat een van haar dochters meedoet aan de musical. Wat vindt ze van het Kinderboekenfestival? Is lezen belangrijk voor kinderen? Haar hoofd schiet omhoog bij deze vragen. ‘Ja, lezen is heel belangrijk. Je gaat het leven begrijpen en zo kun je meewerken aan de ontwikkeling van je dorp of stad. Je ziet verschillende kanten van de maatschappij. Hier in Albina is heel veel nodig om de criminaliteit te verminderen. Van buitenaf moeten jongeren kunnen leren hoe ze zich moeten gedragen. Ik vind het erg goed van al die mensen van het Kinderboekenfestival dat ze ons weghalen van de slechte kanten van het dorp.’ Deze vrouw maakte me een belangrijke doelstelling op een kernachtige manier duidelijk!
De volgende ochtend, weer werkend met leerlingen en leerkrachten, veel van de muloschool ook, werd me bevestigd dat het lezen van en het samen praten over boeken en verhalen een sterk middel tot bewustwording is. In een nog in ontwikkeling verkerend land als Suriname is dit van groot belang. Door over situaties te lezen en erover na te denken of met elkaar erover te praten, leer je je eigen situatie beter kennen. Als een boek of verhaal je echt boeit, kom je erop terug. Wat me op geen enkel Kinderboekenfestival overkwam, noch in de stad, noch in andere districten, gebeurde hier: kinderen, jongeren en leerkrachten kwamen ‘s middags terug om in de stand, rustig op een stoel zittend, boeken te lezen. Enkele kinderen kwamen iedere middag. Zelfs een paar jongens! Ze lazen eenvoudige, herkenbare boekjes, zoals de Amaisa-serie. Een meisje las alle vijf Amaisa-boekjes op één avond. Ook het prachtig uitgevoerde boek van Hilly Arduin, Aboikoni, ging door veel handen en werd gelezen.
Heel jammer is het dat de scholen, ook in de dorpen, over het algemeen geen of weinig Surinaamse kinder- en jeugdboeken hebben. Geen schoolbieb hebben ze, of een met Nederlandse boeken die de kinderen nog niet begrijpen. Zelfs het prachtige boek van Ismene Krishnadath, Seriba in de schelp, dat nota bene op Galibi speelt, kennen ze niet. Ook Okorié en Agambé, over een jongen uit een inheems dorp en een uit een marrondorp ontbreekt. En indiaanse verhalen, boeken waarin ze al vastgelegd zijn, hebben ze niet en veel vooral Kalinha-verhalen zijn nog niet uitgegeven.
Daar moet gauw verandering in komen! Alle Surinaamse kinderen moeten hun eigen boeken kunnen lezen!
Kinderen Marowijne leven zich uit tijdens boekenfestival
Talentvolle jeugdigen uit Marowijne hebben op het podium laten zien wat ze kunnen. Onder hen waren er presentatoren, vertellers, zangers, drummers, toneelspelers, rappers, dansers, muurschilders, musicalspelers, dichters en schrijvers. Ook ouders die met hun kinderen zijn meegereisd vanuit verschillende dorpen in het Boven Marowijne- en Tapanahoniegebied hebben tijdens het kinderboekenfestival kennis genomen van educatieve activiteiten die hun kinderen doen groeien, meldt het Kinderboeken Festival (KBF).
Meer dan drieduizend kinderen hebben het festival in de ochtenduren bezocht – van peuters, kleuters, basisschoolleerlingen, VOJ- en VOS-leerlingen. In het middagprogramma participeerden woensdag ruim 800 bezoekers, donderdag 1000 en op de slotmiddag vrijdag bezochten 1200 kinderen en volwassenen het kinderboekenfestival op Albina. Enkele festivalactiviteiten waren opvoering van de musical Marwina gaat naar schoolonder leiding van Annelies den Boer-Aside en Sandra Purperhart, de activiteiten van het Nucleus Centrum Albina, de gastschrijver Peter Vervloed en filmproducent Peter Lammerts van Stichting Mondiall. Eftee Books verzorgde een Karaoke-activiteit, Gerrit Barron van Boekhandel Afaka leverde een bijdrage aan het festival. Er was een workshop voor opvoeders ‘In liefde opgroeien doet levenslang bloeien’.
Geconstateerd is dat de jeugd van Marowijne weinig educatieve activiteiten heeft, waardoor hun belangstelling vaak naar minder positieve bezigheden uitgaat. Yvonne Caprino, Agnes Ritfeld en Karin Blufpand van het KBF uitten hun ernstige zorg hierover tegenover districtscommissaris Theodorus Sondrejoe en gaven aan dat als er niet onmiddellijk geïnvesteerd wordt in educatieve activiteiten die op structurele basis in het district plaatsvinden, er een gebrek aan goed gevormde, voorbeeldige jeugdigen zal zijn, die leidinggevende posities kunnen overnemen! De verwachting is dat beleidsmakers en functionarissen van het ministerie van Onderwijs, van Jeugdzaken en van Regionale Ontwikkeling zich ernstig over groei en ontwikkeling van Marowijne zullen buigen, stelt de organisatie.
[van Starnieuws, 5 april 2014]
Albina fleurt op met komst kinderboekenfestival
door Hugo den Boer
Albina – Albina is altijd levendig, maar met de komst van het Kinderboekenfestival (kbf) van 2 tot en met 4 april ziet het centrum er voor een week fleurig uit. Het voetbalveld naast de kazerne is in zes dagen omgetoverd tot een kleurrijk festivalterrein met tenten en vlaggen.
Het dagelijkse leven van Albina is even uit zijn ritme. Op het veld dat doorgaans wordt gebruikt voor voetbaltrainingen en ontspanning, werden vanaf vorige week onaangekondigd meerdere tenten geplaatst. Vooral veel volwassenen dachten dat er een groot muziekevenement of kermis werd opgebouwd. De kinderen waren echter op de hoogte van het boekenfestival dat vooral via de scholen was gepromoot.
De organisatie verwacht naast duizenden leerlingen, vanuit Albina en Moengo ook ruim vierhonderd leerlingen van scholen langs de Marowijne-, Tapanahony- en Lawarivier. De leerlingen worden opgevangen in nieuw gebouwde lokalen die nog niet in gebruik genomen zijn vanwege afwezigheid van elektriciteit.
Het kbf heeft vandaag al een ‘soft’ opening. De vertelwedstrijden worden dinsdag afgewerkt. Ook komen de eerste groepen van kinderen uit verre dorpen al overnachten om woensdag vroeg te kunnen deelnemen. De officiële opening met genodigden vindt woensdagmiddag op vijf uur plaats.
[uit de Ware Tijd, 01/04/2014]
Theo Hiemcke – Voorouders
Ik ben met je in verleden, heden en toekomst,
mijn verlangens, hoop en gebeden vergezellen je,
mijn daden schenken je moed en volharding.
Geloof in het jonge land dat ik je nagelaten heb,
vervolg de rechte weg die ik voor je heb uitgezet,
die ik je ben voorgegaan.
Loop in mijn voetstappen, sta op mijn schouders,
hoor mijn stem in de regen en voel mijn adem in de wind.
Oogst wat ik gezaaid heb, pluk mijn vruchten,
leef mijn droom van vrijheid en gedenk mij met
eerbied en ontzag.
05.06.13
“Echter kiest men ervoor tegen het beeld te urineren”
Christusbeeld RK-kerk Albina gebruikt als pispaal
door Isaak Poetisi
Het Christusbeeld op het terrein van de rooms-katholieke gemeente te Albina wordt gebruikt als pispaal. De gemeenteleden zijn niet te spreken over de gang van zaken. Starnieuws sprak met Marion Agardin, lid van het kerkbestuur, tevens ressortraadslid van Albina, tijdens schoonmaakwerkzaamheden in verband met de komende kerstviering.
“Bezoekers aan de stad en de markt maken zich hieraan schuldig”, beweert Agardin. Ze zegt dat er bij de markt, die op een steenworp afstand van de kerk staat, de mogelijkheid bestaat tegen betaling van SRD 2, een toilet te bezoeken. “Echter kiest men ervoor om zonder enig ontzag te urineren tegen het beeld en op het voorperceel”, klaagt het kerkbestuurslid. Het beeld dat tijdens de Binnenlandse Oorlog de rechterarm verloor, staat er verder verzorgd bij.
Ondragelijk
In de goot voor het perceel waar het beeld staat, wordt er verwerkte benzine gegooid en achter de fayalobi-aanplant bij de omheining, die enige beschutting biedt, wordt er geregeld door vrouwen geürineerd. In de buurt wordt er ook marihuana gerookt. “Vooral tijdens de kerkdiensten is de marihuanalucht ondragelijk”, zegt Agardin. Die geur is tijdens schooluren ook sterk op de St. Gerardusschool die achter de kerk staat.
“Als gemeente kunnen wij dit onverantwoordelijk gedrag niet langer met lede ogen aanzien”, zegt Agardin. Ze geeft aan dat de bestuursdienst hiervan op de hoogte is gesteld; maatregelen van die kant zijn tot nog toe uitgebleven. Het perceel was na de schoonmaak van het afgelopen weekend weer bezaaid met petflessen, etensbakjes en andere rommel.
[uit Starnieuws, 20 december 2012]
De lezer geeft zich gewonnen
door Wim Rutgers
Met haar tweede roman Drijfhout heeft Annette de Vries de kwaliteit van haar succesvolle debuut Scheurbuik (2002) bevestigd en daarmee het algemene probleem dat zo vaak optreedt bij een tweede roman overwonnen. In deze roman presenteren drie vertellers hun verhaal over een drievoudig schuld-en-boete-probleem in de drie tijdlagen van een turbulent heden, een opspokend verleden en een toekomst die bevochten moet worden.
Het zich in het Surinaamse grensplaatsje Albina afspelende verhaal is een familieroman in dubbele zin, omdat ze niet alleen over een familie gaat maar het begrip familie zelf thematiseert: wie is familie en wat betekent het familie van elkaar te zijn?
‘Wij zijn de meest diepe zin van het woord familie van elkaar, omdat we dezelfde geschiedenis meetorsen. Of we het met elkaar kunnen vinden of niet is niet zo belangrijk. Het is niet ons goede of slechte contact dat ons tot een familie maakt. Het is dit verhaal dat ons bindt.’ (p. 307).
Dat verhaal speelt zich af in twee landen en in twee tijden: het verleden in Suriname, het heden in Nederland. Twee vrouwen, een uit Nederland en een uit Frans Guiane, de een wit en de ander zwart, beiden kunstenaar, beiden ernstig teleurgesteld in het leven doordat ze in de steek zijn gelaten door de partner, beiden in verwachting van een dochter en een zoon en tenslotte beiden naar Suriname gevlucht en daar als ‘drijfhout’ komen aandrijven: de ‘bazin’ om er te trouwen en er te gaan wonen en het ‘dienstmeisje’ om er een nieuw bestaan op te bouwen, beiden ‘gered’ door de bamhartige maar halfslachtige pensionhouder Eddy, maar beiden met aanpassings- en acceptatieproblemen in het kleine grensplaatsje, waarbij de onderlinge naijver en zelfs haat tussen de twee vrouwen onoverkomelijk blijkt, waarna de ene repatrieert naar Nederland en de ander sterft.
Dat wat er allemaal is gebeurd in het verleden en hoe dat heeft kunnen gebeuren, leren we als lezer aan de hand van de verhalen van drie vertellers (twee mannelijke en een vrouwelijke) die in de drie delen van de roman achtereenvolgens in wisselende volgorde hun verhaal doen en elkaar na jaren weer ontmoeten. De twee vrouwelijke antagonisten Jacoba en Nadine krijgen zelf geen stem en worden door het wisselende perspectief van de anderen beschreven.
Het verleden blijft spoken en kan niet genegeerd of uitgewist worden. Het verhaal begint schokkend als Hortence in de Oude Kerk in Amsterdam tijdens een feestje uit woede en wraak op de grafzerken van de in de kerk begraven koloniale slavenhouders danst, maar in feite op het graf van haar stiefmoeder. Zo wordt een persoonlijk onverwerkt verleden tot metafoor van een historische katharsis. Drijfhout is naast een familieverhaal ook een ode aan de Marowijne en aan het pittoreske grensplaatsje Albina van weleer:
‘Tien jaar later kwam ook Albina zoals wij het hadden gekend, aan haar einde. Het werd verwoest tijdens de binnenlandse oorlog tussen het leger van Bouterse en het junglecommando van Brunswijk. (…) Op het NOS journaal zagen we pension Marowijne, samen met alle andere statige, koloniale huizen langs de Marowijnerivier, in vlammen opgaan. Oom Eddy snikte als een kind.’ (p. 254).
Annette de Vries slaagt er in deze gecompliceerde familiegeschiedenis te vertellen in een stijl waaraan de lezer niets overblijft dan zich eraan gewonnen te geven. Het einde van de roman biedt de expliciete ontknoping die wat mij betreft zowel beknopter als minder nadrukkelijk had gekund, ook al omdat er actuele politieke zaken bij betrokken worden die in het verhaal als weinig functioneel beter achterwege hadden kunnen worden gelaten. Aan het einde blijft voor mij de intrigerende vraag in hoeverre de familierelatie tevens impliciet als de relatie tussen de twee landen Nederland en Suriname gelezen kan worden. Wat ik echter wel zeker weet is dat Annette de Vries met Drijfhout er volkomen in geslaagd is het niveau van haar romandebuut te bestendigen, zo niet te overtreffen.
Annette de Vries, Drijfhout. Amsterdam/Antwerpen: Uitgeverij Atlas, 2010. 316 p., ISBN 978 90 450 0917 9, prijs € 19,90.
[uit Oso, jrg. 2011, nr. 2]
Kinderboekenfestival Marowijne trotseert regen
door Hugo den Boer
De eerste twee dagen van het Kinderboekenfestival Marowijne werden gekenmerkt door veel regen, maar het beïnvloedde het enthousiasme van de deelnemers en medewerkers niet. Dagelijks komen ’s ochtends 1500 leerlingen die verschillende workshops volgen en boeken kopen. In de middaguren zijn de stands vrij toegankelijk. Wel is het regenwater een grote vijand voor de opgestelde boeken die niet graag nat willen worden.
De bovenbouwleerlingen van enkele scholen langs de Marowijnerivier die een lange reis aflegden, bleven slapen. In het Nucleus Centrum staan zestig veldbedden om per nacht twee scholen te kunnen opvangen. OS Ampoematapoe en OS Loka Loka zijn inmiddels huiswaarts gekeerd. Van de scholen van Langatabbetje en Nason was nog niet duidelijk of ze uiteindelijk konden komen.
Het KBF prikkelt leerlingen om op verschillende manieren met taal bezig te zijn. Voor de peuters en kleuters wordt een verhaal behandeld met een duidelijke praktische uitwerking naar het dagelijks leven. De kinderen krijgen het verhaal ‘Amaisa gaat baden’ voorgelezen, waarna een spel volgt en wordt besproken wat er allemaal komt kijken bij baden: kleding uittrekken, water en zeep. Als afsluiting moeten de kinderen een uitgekleed poppetje weer kleren ‘aantekenen’. De verhalen ‘Amaisa gaat eten’ en ‘Amaisa gaat op bezoek’ worden in andere stands behandeld
Voor de kinderen uit de onderbouw is er onder meer een knutselhoek en een poppenkast, en worden er verhalen voorgelezen. Twee Belgische stagiaires Logopedie vertellen in onvervalst Vlaams het verhaal van de luchtkabouters die via de mond je lichaam binnen komen. Met dit verhaal leggen ze kinderen uit om via de neus te ademen en een openstaande mond te voorkomen.
Voor de oudere leeringen van glo-bovenbouw en voor voj-leerlingen zijn er stands waarbij ze moeten nadenken over hun toekomst, zoals de workshop ‘Hoe wordt een krant gemaakt’, om leerlingen te laten nadenken over de mogelijkheid om journalist te worden. Ook wordt gewerkt aan vaardigheden zoals discussiëren bij ‘geef je mening’. In de workshops hoeven kinderen niet lang te luisteren, maar worden ze aangezet om zelf opdrachten uit te voeren. Klaske Koorndijk van stichting De Zoutkorrel brengt het toneelstuk Op reis, een Bijbelverhaal over de profeet Jona, om kinderen te laten nadenken over hun keuzes voor de toekomst. De toeschouwertjes kregen gratis de ‘maak-je-eigen-kinderbijbel’ uitgereikt, een Bijbel om in te tekenen en kleuren. Totaal zijn er meer dan 11.000 stuks ter beschikking gesteld door het Surinaams Bijbel Genootschap, ook voor de komende KBF’s in Nickerie en Paramaribo. In de voorlichtingsstands van de politie, kinder- en jeugdtelefoon en ‘s Lands Bosbeheer is er informatie over zeden en natuur. Firm Engineering, mede-sponsor van het festival, is als consultant betrokken bij de rehabilitatie van de Oost-Westverbinding en heeft een stand om de wegwerkzaamheden zeer aanschouwelijk aan de kinderen uit te leggen.
[uit de Ware Tijd, 02/03/2011]
RSS
Facebook
Twitter
