Surinaamse marrons krijgen grond in West-Afrika
De Surinaamse marron-gemeenschap krijgt de beschikking over een stuk grond in West-Afrika. Dit heugelijk feit wordt op zaterdag 29 oktober tijdens een culturele ontmoeting in Utrecht bekrachtigd tussen vertegenwoordigers van de marron-gemeenschap en Ekue Leopold Messan van de Stichting Togo Tourism & Development.
Zo laat Messan weten die eerder dit jaar een roots-reis organiseerde door Togo en Benin voor Nederlanders met Afrikaanse wortels. Marrons zijn nazaten van opstandige Afrikanen die in de periode van de slavernij de Nederlandse plantages ontvluchtten om in het ontoegankelijke binnenland van Suriname hun eigen gemeenschappen te stichten. Die gemeenschappen wisten door de eeuwen heen hun Afrikaanse karakter te behouden.
Tijdens de roots-reis heeft Messan het plan opgevat om de Surinaamse Marrons een stuk grond te doneren. Als zoon van een traditionele leider in het zuiden van Togo heeft hij medezeggenschap over het grondgebied van zijn gemeenschap. Door een stuk land af te staan aan de marrons, krijgen de nazaten van de tot slaaf gemaakten letterlijk weer voet aan de grond in West-Afrika.
André Mosis
Percussionist André Mosis, een van de deelnemers aan deze reis, heeft de cultuur en geschiedenis van de Marrons van binnenuit meegekregen. Mosis: “Vierhonderd jaar geleden maakten de Marrons deel uit van West-Afrika. Door de slavenhandel is er geografisch een grote afstand ontstaan. Het stuk land dat door het volk van Leopold gedoneerd is, is een middel om weer dichterbij elkaar te komen.” Zo wordt de cirkel van de slavernij geschiedenis in symbolische zin weer rondgemaakt. De ontmoeting met de marron gemeenschap wordt omlijst door een cultureel programma.
[van GFC Nieuws, 24 oktober 2016]
RSS
Facebook
Twitter
Surinaamse Marrons krijgen grond in West-Afrika
In verschillende media in Suriname en in Nederland is te lezen dat de Togolees Ekue Leopold Messan, grond aan de nazaten van de Surinaamse Marrons heeft gedoneerd. De overdracht van de grond aan vertegenwoordigers van de Marrons in Nederland vindt vandaag zaterdag 29 oktober in Utrecht. De donatie van dit grond is het resultaat van een ‘Roots Reconnection Trip’ door Togo en Benin van Nederlanders met Afrikaanse wortels, die voor de derde keer, van 11 augustus tot 8 september is georganiseerd door de heer Ekue Leopold Messan van de Stichting Togo Tourism & Development. Een van de deelnemers aan deze reis is André Mosis.
Zoals dit bericht in het publieke domein is gebracht, wekt het de indruk alsof het hier gaat om een stuk land van enkele hectaren waar Marrons uit Suriname die dat wensen naartoe kunnen gaan en een dorp stichten, Marron Village, zoals op een foto staat.
Wat mij verbaasd is dat het nieuws groots is uitgemeten en ontvangen zonder enige kritische kanttekening. Natuurlijk is het een mooi gebaar, maar het is naar mijn mening niets meer dan een symbolisch gebaar van de heer Messan, want het gaat om een stukje grond van slechts 900m2 zoals in De Groene Amsterdammer te lezen staat. Dat is een afmeting van 30mx30m. Om een idee te geven, het is ongeveer een tiende deel van een voetbalveld. “Een normaal voetbalveld (volgens de gebruikelijke maat op (inter)nationaal niveau) heeft als afmeting: 100 tot 120 meter bij 64 tot 75 meter. Dus 6400m2 tot 9000m2. Op het gedoneerde grond kan dus geen dorp gesticht worden, slechts een gebouw, zeg maar een hut.
De organisator van de ‘Roots Reconnection Trip’, de Togolees Ekue Leopold Messan, maar vooral de Marron André Mosis had het bericht niet op zo’n misleidende manier in het nieuws
moeten brengen. Zij hadden gewoon moeten aangeven dat het om een symbolisch gebaar gaat, en vooral om Marrons te interesseren voor het toerisme naar Togo.
Toen ik het bericht las moest ik meteen denken aan de analyse die de Marronhistoricus André Pakosie in 1995 maakte in zijn publicatie: ‘Een kritische analyse van de ontdekking van de Leeuwenkoning van de Mandingo, ontdekking of volksbedrog?’ over de misleidende tactiek die de Gambiaan, Paul Mahogany Soukou, in de jaren negentig van de vorige eeuw onder Surinamers van Afrikaanse afkomst toepaste om het toerisme in zijn woongebied in Gambia te bevorderen. Soukou wees een zekere Yvonne Pryor uit Almere (Nederland) aan als draagster van de reïncarnatie van een voorouder van de Gambiaanse Mandingo’s, Junkung Sidibeh, of wel de Leeuwenkoning van de Mandingo’s op wiens terugkeer de Mandingo’s al driehonderd jaar wachten. Samen met zijn handlangers wist Soukou op deze manier een vliegtuig vol met goedgelovigen uit Suriname en Nederland naar zijn woongebied in Gambia te krijgen die de zogenaamde reïncarnatie van de Leeuwenkoning, Yvonne Pryor, naar haar troon vergezelden. Maar bijna niemand in Gambia wist iets van de komst van deze gereïncarneerde Leeuwenkoning, en is Yvonne Pryor gedesillusioneerd teruggekeerd naar Nederland.
De wijze waarop het bericht over de donatie van een stukje grond in Togo door de Togolees Ekue Leopold Messan en de Marron André Mosis in het nieuws is gebracht, vertoont sterke overeenkomsten met die door Paul Mahogany Soukou en handlangers indertijd in het nieuws was gebracht over Yvonne Pryor als reïncarnatie van de Gambiaanse Leeuwenkoning. Beide
gevallen draaien om het werven van toeristen onder de beoogde groep ter bevordering van het toerisme in het eigen woongebied van hun land. In de onderhavige situatie speelt de Togolees Ekue Leopold Messan dezelfde rol van de Gambiaan Paul Mahogany Soukou in het geval van Yvonne Pryor, en André Mosis speelt dezelfde rol van Yvonne Pryor toen. Toch is er wel een duidelijk verschil tussen de twee mannen: de Gambiaan Paul Mahogany Soukou was niet eerlijk in zijn opzet. De Togolees Ekue Leopold Messan is dat wel. In de korte films op YouTube van de ‘Roots ReconnectionTrip’ van 11 augustus tot 8 september 2016, vertelt hij eerlijk en open wat het doel is van zijn onderneming. Het is André Mosis die een meer misleidende rol in het geheel vervult. Hij maakt altijd zaken mooier, bijzonder en groter dan het is. Vóór hij met de groep naar Togo vertrok, vertelde hij al zonder schaamte aan zijn mede basja van de Okanisi in Nederland dat hij van 11 augustus tot 8 september afwezig zou zijn omdat hij door een West-Afrikaanse koning was uitgenodigd om voor hem djembé te gaan spelen. Echter, de films van de reis op YouTube laten duidelijk zijn grootheidswaanzin en leugens zien. Hij is niet door een koning uitgenodigd, maar net als alle andere deelnemers zelf zijn reis betaald voor deelname aan de ‘Roots ReconnectionTrip’ van de Stichting Togo Tourism & Development. Door zijn grootheidswanen (die een ziekelijk gedrag is), brengt André Mosis het verhaal van de donatie van het stukje grond in Togo door de heer Messan, op een zo groots mogelijke manier in het nieuws dat veronderstelt mag worden dat het om een groot stuk land gaat waarop een dorp gebouwd kan worden terwijl het in werkelijkheid om een symbolisch stukje grond gaat van ongeveer 30×30 meter (900m2), waarop bij wijze van spreken slechts een Marron hut gebouwd kan worden. In 2014/2015 bracht Mosis in het nieuws in Suriname en in Nederland dat hij na 25 jaar Nederland het genoeg vond en vóór het eind van dat jaar ging remigreren naar Suriname. Ook dat hij een villa aan het bouwen was in een elite buurt in Paramaribo. Blijkbaar is het voor Mosis nog steeds geen eind van dat jaar. Want hij woont er nog steeds in Nederland. Ik heb hem een keer meegemaakt hoe hij zijn mede basja minacht en zich tegenover hen opstelt als de intellectueel, terwijl hij op geen enkele niveau een intellectueel is. Hij heeft niet eens een mulo opleiding gehad. In de jaren zeventig verliet hij de uloschool en trad samen met andere leeftijdgenoten, waaronder een oudere neef van mij in dienst bij de Dienst Bodemkartering. Daar hielpen zij met het verzamelen van bodemmonsters voor wetenschappelijke onderzoek. Wie schetste mijn verbazing toen ik André Mosis later hoorde vertellen dat hij bodemkundige is.
In 2009 kwam André Mosis en gezin speciaal uit Nederland naar Suriname om een verjaardagsfeest van zijn vrouw Lucia te vieren. Broki werd afgehuurd en een groot aantal gasten werden uitgenodigd. Ik ben door een vriendin meegenomen naar dat verjaardagsfeest, waar een ongebruikelijke tafereel zich afspeelde. André Mosis hield namelijk een PowerPoint presentatie over zichzelf en zijn gezin waarin hij schaamteloos de aanwezigen voorhield dat hij en zijn gezin een geslaagd leven leiden in Nederland. Hij liet ook een foto zien van zijn vrouw Lucia gekleed in een wit kelnersuniform, en vertelde daarbij dat ook Lucia opleidingen heeft genoten in Nederland en in de verpleging werkte. Een grote leugen. Zelfs zijn twee schoondochters die naast mij zaten konden hun verontwaardiging niet inhouden. Zij riepen tegen elkaar dat Mosis liegt, Lucia werkte als hulp in de keuken en in de schoonmaak branche.
Wie op de website Waterkant, het artikel leest van Frank T. Akindoi, getiteld: Moraalridders of hypocrieten?, komen meer te weten over bepaalde onfrisse gedrag van André Mosis en een paar anderen.
In ieder geval wat Mosis stelt dat “Het stuk land dat door het volk van Leopold gedoneerd is, is een middel om weer dichterbij elkaar te komen”, is een onnadenkende uitspraak. Het symbolisch doneren van een stukje grond van 30×30 meter door het ene volk aan welke andere volk dan ook is niet voldoende om die twee volkeren dichterbij elkaar te brengen. Met zijn stelling suggereert Mosis tevens dat de Marrons allemaal afkomstig zouden zijn uit Togo, want hij spreekt van ‘weer dichterbij elkaar te komen”. Maar dat is niet waar. Alle voorouders van Surinamers van Afrikaanse origine komen uit verschillende delen van Afrika. Uit welke deel welke voorouders afkomstig waren is vooralsnog niet met zekerheid vast te stellen. Nogmaals ik denk niet dat het de bedoelen is van de Togolees Ekue Leopold Messan die de 900m2 stukje grond doneerde, dat de Surinaamse Marrons daar moeten gaan vestigen. Ik denk eerder dat het een symbolisch gebaar is om Surinamers van Afrikaanse afkomst te interesseren voor het toerisme in Togo.
Het artikel is verwijderd om deze reden (zie disclaimer): Reacties op berichten worden alleen geplaatst indien voorzien van voor- en achternaam.
Daar dit niet het geval was (en is) halen wij het bericht weg. [Werkgroep CL / Aart G. Broek]