blog | werkgroep caraïbische letteren

Reacties op De Kleine Prins

De redactie van de Ware Tijd Literair vroeg schrijvers, medewerkers en andere lezers om hun reactie geven op ‘De Kleine Prins’ Hieronder volgen de reacties die we binnenkregen:

a pikin prensi

Kort maar krachtig is die van Marijke van Geest:
Wat geweldig dat De Kleine Prins in het Sranan tongo is vertaald! Het verhaal van de Kleine Prins, die op zijn kleine planeetje woont, houdt de lezer een spiegel voor. In deze spiegel worden de eigenaardigheden van volwassenen getoond, zoadat je gaat denken: ‘Zo wil ik nooit worden!’ Goed werk, Arlette en Rappa.

 

arlette codfried

Arlette Codfried

Cobi Pengel : Een ontroerend verhaal over vriendschap en eenzaamheid
Ik ben in het gelukkige bezit van een luxueus uitgevoerde,door Richard Howard vertaalde Engelse versie van Antoine De Saint Exupery’s Le Petit Prince. Een dubbel genot dus om dit boek steeds opnieuw ter hand te nemen om mijn meest geliefde passages te herlezen. Om te beginnen met een korte zin die mij bij de eerste lezing (in een andere Engelse vertaling) reeds aangreep: ‘It is such a lonely place, the land of tears.’ In de luxe uitgave is dit vertaald als ‘It’s so mysterious, the land of tears.’ Aangezien ik de oorspronkelijk Franse uitgave niet ken, weet ik niet hoe de schrijver dit zelf verwoordde. Mijn voorkeur gaat uit naar ‘a lonely place’ omdat dit zo ontroerend mooi het motief ‘eenzaamheid’ uitstraalt. De in de woestijn gestrande piloot is eenzaam, evenals het prinsje dat van zijn kleine planeetje naar de grote planeet aarde is afgedaald. Grappig is de ontmoeting van het prinsje met de vos die hem leert dat vriendschap niet te koop is, maar dat er bijvoorbeeld vriendschap zou kunnen ontstaan tussen hemzelf en het prinsje als het prinsje hem zou willen temmen. ‘If you want a friend, tame me’, zegt de vos. Ten slotte lees ik steeds weer met een aan ontroering grenzende verwondering over de mysterieuze, mystieke wijze waarop het prinsje de aarde verlaat om terug te keren naar zijn eigen mini-wereld. Hij zal er weer voor zijn drie vulkanen en zijn roos zorgen, hij zal er de baobabwortels uitroeien en hij zal zich op dagen waarop hij zich verdrietig voelt, laten troosten door vierenveertig zonsondergangen …

Tessa Leuwsha3

Tessa Leuwsha

Tessa Leuwsha: De Kleine Prins – De taal van het hart
Antoine de Saint-Exupéry leidde een bijzonder leven. Zijn ouders waren welgesteld. Hij groeide met zijn broers en zussen op in kastelen in Frankrijk. De kinderen maakten muziek en speelden toneelstukjes. Saint-Exupéry werd later piloot. In de lucht bracht hij veel tijd door alleen. Hij moet prachtige vergezichten hebben gezien, op veilige afstand van al het aards gedoe. Wat mij van De Kleine Prins is bijgebleven is de eerlijkheid van kinderen. Kinderen kijken naar de wereld met hun hart en houden volwassenen daarmee een spiegel voor. Maar volwassenen willen vaak niet in die spiegel kijken. Ze geven de voorkeur aan de buitenkant van dingen, aan cijfers en materie, boven de binnenkant, het gevoel. ‘Doe niet zo kinderachtig,’ zeggen we. Alsof kind zijn een kwalijke eigenschap is. De Kleine Prins belandt in de Sahara en heeft daar een gesprek met de verteller van het verhaal, een piloot die er een noodlanding heeft gemaakt. De Kleine Prins zegt tegen de piloot dat de mensen wel duizenden rozen nodig hebben maar dat ze daarin niet vinden wat ze zoeken, terwijl dat toch te vinden is in een enkele roos. De piloot beaamt dat, waarop het prinsje zegt: ‘Maar ogen zijn blind, met het hart moet men zoeken.’ De Kleine Prins inspireerde de bekende schrijver Paulo Coelho tot zijn spirituele boek De Alchemist. In De Alchemist trekt een schaapsherder de wereld rond om te weten hoe die in elkaar steekt. Hij doolt rond in een eindeloze dorre woestijn om uiteindelijk met hulp van de alchemist de plek van zijn hart te bereiken.Het verlies van de jeugd en daarmee van de onschuld is geen onbekend thema in de literatuur. Een vroeg voorbeeld daarvan is Peter Pan uit 1911 van J.M. Barrie, over het jongetje dat niet volwassen wil worden en dat zijn vriendjes Wendy en haar broers meeneemt naar zijn Neverland.
Ook in Suriname willen we allemaal graag bigi sma zijn. Niet altijd met resultaat. Wie de politiek onder de loep neemt, weet genoeg.

 

Soraya Kromopawiro2

Soraya Kromopawiro op een modeshow in Paramaribo

Christine Samsom: ‘Alleen met het hart kun je goed zien. Het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar.’
Welke machtige president, welke ijdele voetbal- of filmster, welke rijke zakenman kent de Kleine Prins? Koningen en regeringsleiders dromen van macht: ze denken dat ze hun onderdanen bezitten. Ze laten ze als soldaten marcheren naar oorlogen en stembureaus. IJdeltuiten in sport, muziek, mode en film vinden dat iedereen ze moet bewonderen, terwijl ze zich wentelen in de jacuzzi’s van hun droomhuizen. Zakenmannen ontlenen hun macht aan de grote getallen en heersen met hun reclame over hun consumenten. De CEO van de Amerikaanse gentech-gigant Monsanto voelt zich, alsof er geen Schepper is, zó machtig dat hij patent aanvraagt op zaden die hij heeft ontwikkeld, waarmee hij de wereldwijde productie van gewassen kan beheersen.
Hebben zij de Kleine Prins niet gelezen en begrepen? Aan de rijken en machtigen der aarde, maar ook aan de kleine man (tja, de Kleine Prins is wel een mannenboek!), ook die van ons Suriname, aan allemaal stelt de Kleine Prins vragen die uiteindelijk niet makkelijk te beantwoorden zijn, omdat we vaak alleen met onze ogen kijken en niet met ons hart. De Echo heeft geen fantasie, hij praat alleen maar na, net zoals burgers machthebbers napraten. De Kleine Prins is een kind en kinderen kijken met het hart. Tenminste, zolang hun ogen het niet hebben gewonnen van het hart. Mij ontroert het verhaal steeds weer. Misschien mede daardoor loop ik liever 53 minuten naar de waterbron dan tijd uit te sparen met een pil die de dorst lest.

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter