Quito Nicolaas – Het standbeeld
Hij kuste het voetstuk en keek omhoog
recht in de ogen, dwars door het witte vulsel.
Zijn handen gleden omhoog als een aal
de dijen liefkozende, in het echt.
Donzige woorden spraken zich uit
die niet eerder werden uitgesproken.
Hij keek opnieuw in het zonlicht omhoog
Alsof het zijn vrouw was, die hij beminde.
[uit de nog ongepubliceerde bundel Dichterbij]
RSS
Facebook
Twitter
