blog | werkgroep caraïbische letteren

Pim de la Parra – Discipline

Van jongs af aan was ik behept met het talent om stil te zitten en niets te doen, alleen maar te kijken en te luisteren. Ik kon urenlang op het  bovenbalkon van mijn ouderlijk huis aan de Zwartenhovenbrugstraat staan of zitten en zonder te denken waarnemen wat er op straat was te zien. Om mijn vader voor de gek te houden had ik altijd wel een boek en een schrift bij de hand, om te kunnen doen alsof ik met mijn huiswerk bezig was. Op mijn AMS-rapporten regende het onvoldoendes, en tot de dag van vandaag ben ik de enige die alle drie klassen heeft gedoubleerd en zes jaar nodig had om het einddiploma te behalen. Het spreekt vanzelf dat mijn vader ernstig moest twijfelen aan mijn geschiktheid voor het burgerlijk bestaan, en zich geen raad meer met mij wist. Dat vond ik best, want iets in mij kon het niet laten tegen hem in verzet te komen, hoe veel ik ook van hem hield.

 

Pas jaren later, inmiddels getrouwd en vader van een dochter en zoon, en als filmmaker in Amsterdam zelfs miljonair dankzij een film getiteld Blue movie, voelde ik me bevrijd van de druk om niet te falen. Hoewel ik zou kunnen rentenieren, ging ik met mijn filmpartner Wim Verstappen door met het produceren van films, totdat het geld op was. Onze laatste film, Wan Pipel, waarvan ik het scenario twaalf jaar lang had gekoesterd, betekende het faillissement van onze firma $corpio Films. Gelukkig vond mijn vader het een steengoede film, die hij in alle elf bioskopen waar die toen in Paramaribo draaide ging zien. Niet lang daarna was mijn huwelijk ontbonden en besloot ik mijn sabbatical op Aruba door te brengen. Daar kwam het stilzitten en niets doen me heel goed van pas. Op de stranden van Aruba ging ik mediteren, mijn aandacht urenlang gericht op elke golf die schuimend uiteenspatte in de branding, en zich dan weer terugtrok. Als in een oneindig spel van komen en gaan. Ambitie, inspanning en discipline zijn de woorden waarmee onze ouders, opvoeders en leraren ons vanaf de lagere school proberen wijs te maken dat we in de wereld niet succesvol kunnen zijn, zonder te streven en strijd te leveren. Daarmee hebben ze een wereld gecreëerd met zoveel nadruk op hard werken, inspanning en prestatie, dat bijna iedereen in een workaholic is veranderd. De workaholic heeft het gevoel dat hij het goed doet, dat hij iets presteert. En dat diegenen die geen workaholic zijn, lui zijn, waardeloos, en eigenlijk geen recht hebben om te bestaan. Vooral in een zo ruimtelijk en dunbevolkt land als Suriname is het van belang dat jonge mensen de juiste betekenis van het woord discipline leren kennen. Het woord is afkomstig van discipel. De oorspronkelijke betekenis is: het vermogen om te leren. Leren om gevoeliger te zijn; bewuster te zijn. Oprechter, authentieker, creatiever. Het woord discipel betekent iemand die leert, en discipline betekent het leerproces. Helaas is het woord in waarde verlaagd zodat discipline gehoorzaamheid betekent. Maar leren bestaat juist uit twijfelen, vragen stellen, nieuwsgierig zijn. Niet als een gelovige zijn. Een gelovige leert niet meer. Het leven is een mooi avontuur als het een proces van voortdurend leren is, van verkenning. Dan is elk moment opwindend omdat je elk moment een nieuwe deur opent. Dan kom je op elk moment in contact met een nieuw mysterie. Dat is de ware betekenis van discipline.

[Column verschenen in de reeks ‘Hallo Paramaribo!’ in dagblad De Ware Tijd van zat 28/zon 29 november 2015.]

 

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter