Pim de la Parra – Babylonische spraakverwarring
Eén van de meest opwindende ervaringen die een mens kan overkomen, is de ontdekking dat je door niemand wordt verstaan. Iedereen spreekt een taal die eigenlijk door geen ander wordt begrepen, ook al spreken en schrijven ze allebei dezelfde taal. En ook al hoort niemand wat de ander zegt, toch doen we meestal alsof we elkaar wel verstaan.
Babylon
Dat is wat ik in de laatste jaren tot mijn toenemende verbijstering heb ontdekt, maar waarover ik met vrijwel niemand kan praten. Is dit misschien waar het bijbelse verhaal van de Toren van Babel naar verwijst? “In die tijd spraken de mensen nog één taal, iedereen gebruikte dezelfde woorden”, zo begint Genesis 11. Ze trekken naar een vlakte in Babylonië waar ze gaan wonen. De tekst vervolgt: “Laten we nu een stad bouwen met een toren zo hoog als de hemel. Dat zal ons bekend maken en we raken dan niet over de hele aarde verspreid.” God komt volgens dit verhaal dan naar de aarde om de toren te zien die de mensen aan het bouwen zijn. Ze zijn nu een volk en spreken één taal. Straks kunnen ze alles doen wat in hen opkomt, denkt God, kom, laten we afdalen en naar hen toegaan; we moeten verwarring brengen in hun taal, zodat ze elkaar niet meer verstaan. Zo verspreidt God de mensen over de hele aarde en ze houden op met het bouwen van de stad, die Babel wordt genoemd. Dit is heel in het kort het verhaal van de Babylonische spraakverwarring.
Volgens wetenschappers worden er wereldwijd momenteel zevenduizend talen en dialecten gesproken, wat zou inhouden dat er per een miljoen mensen gemiddeld een taal bestaat. In een boek van Salomon Kroonenberg, De binnenplaats van Babel – het raadsel van de spraakverwarring (www.salomonkroonenberg.nl), staan opzienbarende feiten te lezen over het ontstaan van zoveel talen, inclusief talen die zijn uitgestorven. Taalwetenschappers beweren dat de honderd meest voorkomende basiswoorden van de Indo-Europese taalfamilie, waartoe het Nederlands behoort, meer dan twaalfduizend jaar oud zijn, zo niet veel ouder. Voor het vaststellen van de ouderdom van talen maken taalkundigen tegenwoordig gebruik van DNA-onderzoek om de verwantschap tussen talen en volken te belichten.
De auteur, die van huis uit geoloog is en vroeger veel onderzoek verrichtte voor de Geologisch Mijnbouwkundige Dienst in Suriname, verbaast zich er over dat talen zo snel uitsterven. Hij vindt het bijna niet voorstelbaar dat in de klassieke Oudheid nog geen van de moderne talen bestond: geen Engels, geen Spaans, geen Frans, geen Duits, geen Russisch. Als je je verstaanbaar wilde maken in die wereld, kon je alleen maar talen gebruiken die nu niet meer bestaan, zoals Latijn en Oudgrieks. Hij schrijft: “Pas vanaf de Grote Volksverhuizingen in de vroege Middeleeuwen beginnen de contouren van de huidige taalgroepen zich te vormen. En van de meeste moderne talen zijn nauwelijks sporen te vinden van voor het jaar 1000. Duizend jaar, maximaal, voor onze huidige taalrijkdom! Voor een geoloog is dat niets.”
Sinds ik er voor mezelf achter ben gekomen dat er eigenlijk evenveel talen zijn als er mensen leven, en dat niemand de taal van de ander kan verstaan, begrijp ik ook waarom er overal op aarde voortdurend zoveel conflicten zijn. De menselijke beschaving schijnt niet te kunnen zonder oorlog en conflict tussen de ene mens en de andere, tussen het ene en het andere volk. Het bijbelse mysterie van de Toren van Babel bezie ik als een aanwijzing voor de vergaande onbewustheid van de human animal. De mens van nu is nog steeds een ego-mens. Ik, ik, ik, mij, mij, mij. We bouwen nog steeds torens die tot in de hemel moeten reiken, om de alleenheerschappij van dit ego wereldwijd te vestigen, alsook van de ratio, een bijproduct van het ego. Een nieuwe fase van de menselijke evolutie lijkt noodzakelijk, nu de ego-heerschappij van de mens tot massale vernietiging van het leven op aarde aanstuurt. Voor mezelf is het verhaal van de Babylonische spraakverwarring een persoonlijke uitdaging om tot inkeer te komen. En om een helderder inzicht te krijgen in het mysterie van het leven, dat ondoorgrondelijk is.
Deze aflevering van de column Hallo Paramaribo!, verscheen in dagblad De Ware Tijd van zat 3 / zon 4 juni 2017.
RSS
Facebook
Twitter
