Paké dood? Was die man dan niet onsterfelijk?
door Carry-Ann Tjong-Ayong
Ook bij mij veroorzaakte het bericht uit de Ware Tijd van 25 maart j.l. dat wonderdokter Severinus Schmidt, meer bekend als ‘Pake” was overleden, een schok. Paké dood? Was die man dan niet onsterfelijk? Ik herinner mij dat ik in 2003 in Suriname was, waar ik jaarlijks projecten opzet in het binnenland, aan de Boven-Suriname. In 2002 kwam ik er voor het eerst in een rolstoel. Het dorp Masiakriki was geschokt.
De mensen noemen mij Mami omdat ik geholpen had met het opzetten van een crèche. Daarom kreeg ik een maand lang kruidenbaden van de oudste broer van kabiten Alfons van Masiakriki, die dresiman of kruidendokter was. Bij zonsopgang met mijn gezicht naar het oosten, bij zonsondergang met mijn gezicht naar het westen gericht. Afdrogen mocht niet, de kruiden moesten op mijn huid drogen. Daarna werden mijn verlamde ledematen gemasseerd. Het hielp want na een maand kon ik met een stok lopen en mijn beenbeugel symbolisch in de rivier gooien.
Maar terug in Paramaribo haalde mijn broer mij over mee te gaan naar Paké (Severinus Schmidt). Fritz had een blessure aan zijn knie gehad en was genezen door die speciale behandeling met kruidenolie, die je er op doet met een zwachtel bedekt, een dag laat intrekken, niet nat laten worden, dus niet uitgebreid douchen. Op de derde dag haalde Paké dan de zwachtel eraf en dit werd een paar keer herhaald. De knie was dan genezen. Ik keek ongelovig, maar wilde het wel proberen.
Dus reed mijn broer mij elke morgen voor dag en dauw naar de Meursweg, waar een flinke groep mensen op de wonderdokter stond te wachten. Bekende Surinamers, onbekende Surinamers, Nederlanders die op vakantie waren en van de wonderbaarlijke genezer hadden gehoord. Sommigen waren door hun arts doorgestuurd, anderen zelfs door de pater. Maar allemaal geloofden zij rotsvast in genezing. En binnen een week geloofde ook ik er in. Mijn gewrichten deden niet meer pijn en mijn been voelde sterker.
‘Ga bij die bank staan’, zei Paké ‘en zet je stok ook daar’. Ik gehoorzaamde.
‘Kijk in mijn ogen. Blijf kijken en loop naar me toe. Blijf kijken.’
Ik deed eerst voorzichtig een paar stappen. Daarna wat zelfverzekerder. Na een paar minuten zei hij: ‘Kijk nu om!’
Niet te geloven! Ik had 100 meter afgelegd. Zonder stok! Die slimme Paké was voorzichtig achteruit gelopen en had mij gewoon meegelokt….
Ik moest terug naar Nederland dus kreeg ik een colaflesje met kruidenolie mee, die zijn assistant, een vriendelijke rasta, die alle kruiden voor hem zocht, plukte en kookte, speciaal voor me kwam brengen. Ik heb nog steeds een restje over dat ik gebruik als ik pijn in mijn ledematen heb.
In Suriname is het gemakkelijk want daar is het ‘t hele jaar door ‘rokjesdag’. Hier moet ik sokken en schoenen en een lange broek aan die ik liever niet blootstel aan die vette olie.
Net nu ik dacht: ik moet in Suriname maar weer eens naar Paké kwam het bericht van zijn overlijden op internet. Ik belde mijn broer in Suriname: ‘Wat is er met Paké gebeurd?’ Verbaasd vroeg hij wat ik bedoelde. Hij had het nog niet gehoord, had het weekend geen krant gekocht. Arme Paké. Dat je fans via via van je heengaan moeten horen……..
Cat maart 2017
RSS
Facebook
Twitter
