Oom Leonard
door Pim de la Parra
Vorige week zondag ging ik op bezoek bij mijn oude en wijze vriend en leermeester Oom Leonard, in wiens nabijheid ik mijn persoonlijkheid kwijtraak en deel word van iets oneindig groots. Ik had een zeergeleerde Japanse vrouw uit Tokio meegenomen, genaamd Mika, omdat ik wist dat Oom Leonard als zeeman veel Japanse havensteden herhaaldelijk heeft bezocht.
Dr. Mika was maar een week in Suriname en ik had Oom Leonard bereid gevonden ons op zijn boiti te ontvangen. Het werd een magische dag vol openbaringen, waardoor ik er voor de zoveelste keer van ben doordrongen hoe wonderbaarlijk het leven is. Oom Leonard, die bijna veertig jaar ouder is dan Mika, bleek in haar geboortestad Yokohama een oudere zuster van haar moeder serieus het hof te hebben gemaakt! Hallo! Oom Leonard was dus verliefd geweest op Mika’s tante! Toen dit eenmaal met twijfelloze zekerheid als waar gebeurd feit duidelijk werd, was ik minutenlang sprakeloos. Mika was totaal verbijsterd en liet dikke tranen van ontroering, waardoor haar mascara uitliep. Machteld, de dochter van Oom Leonard, nam haar mee naar binnen om zich wat op te frissen.
Heimelijk hoopte ik met Oom Leonard nog wat te kunnen praten over deze ongelooflijke coïncidentie, maar hij zat heel rustig in zijn schommelstoel te genieten van het uitzicht op zijn landgoed. Zoals altijd word ik in zijn aanwezigheid zelf ook heel stil van binnen en verdwijnen alle gedachten die doorgaans buitelend om voorrang vechten. Zelfs de vraag “Wat is een gedachte?” blijft in het bijzijn van Oom Leonard achterwege. Daarom is elke ontmoeting met hem voor mij als een geschenk uit de hemel. Ik ben dan in staat om te ondervinden dat het denken niet meer is dan een droom. Oom Leonard helpt me zonder iets te zeggen de aard van alle gedachten te doorzien. Eigenlijk is elke gedachte alleen maar een gedachte, meer niet. En zo’n bijzondere samenloop van omstandigheden is geen gedachte, maar een levende werkelijkheid.
Toen Mika weer bij ons kwam zitten ontstond er een gewijde sfeer, die ons de rest van de dag niet meer zou verlaten. Oom Leonard bleek nog flink wat Japans te kunnen praten, maar het gesprek werd voor mijn gerief voortgezet in het Engels. Hij vertelde dat hij door de ouders van Mika’s tante plechtig was verzocht om hun dochter voorgoed op te geven, en Yokohama te verlaten. Dat er een Japanse huwelijkspartner voor haar was met wie zij veel gelukkiger zou zijn dan met hem, een buitenlander uit een onbekend en onderontwikkeld land genaamd Suriname. Deze bekentenis ontlokte Mika niet alleen tranen, maar ook veel gesnik en opnieuw verdween ze naar binnen om bij te komen. Nu kon ik mijn mond niet langer houden en wilde weten hoe Oom Leonard in deze penibele situatie had gehandeld.
“Ik heb de wens van haar ouders ingewilligd en haar een afscheidsbrief geschreven waarin ik loog dat ik was ontslagen en het land moest verlaten. Ik heb toen gesolliciteerd bij een rederij in Singapore en was een maand later vertrokken. Daarna ben ik niet meer aan wal geweest in Japan.
Van Komoko, zo heette haar tante, heb ik nooit meer iets gehoord. Wel heb ik hiervan geleerd om helemaal in elk moment te leven, zonder verwachtingen en zonder een besef van tijd. Eigenlijk heb ik door deze ervaring geleerd wat het is om onthecht te zijn. Je wordt dan echt gelukkig. Echt geluk blijft altijd bij je en bemoedigt je bij tegenslag. Ik kan echt van het leven genieten omdat ik nergens meer aan gehecht ben. Dat heb ik dus te danken aan mijn afgebroken relatie met haar tante.”
[Eerder verschenen aflevering van de column ‘Hallo Paramaribo! ‘ in dagblad De Ware Tijd van zat 12/zon 13 maart 2016.]
RSS
Facebook
Twitter
