Mijn vader: Willy Soemita
door Nellie Bakboord
Sandra Soemita is het met de kop van het artikel eens. “Hiermee”, zegt ze, “ zet ik een beeld neer zoals ik Willy Soemita zie. In zijn rol als vader. Met mijn verhaal heb ik dan een beeld wereldkundig gemaakt”. Terwijl Sandra dit zegt, tovert zich een glimlach op haar gezicht. Tovert? Als je Sandra een beetje kent, dan ken je haar gezicht. Open, en vriendelijk. Altijd.
Ik vroeg Sandra om met mij in gesprek te gaan over haar vader. “Niet over zijn politieke loopbaan of geleverde politieke prestatie”, zeg ik haastig. “Niets over politiek”. Ik wilde gewoon weten wat voor vader schuil ging achter de politicus Soemita. Hij stapte in de voetsporen van zijn vader. Iding Soemita, Sandra’s grootvader. Dat wist ik al. En ik weet ook nog precies, hoe Sandra die dag reageerde. We zaten aan mijn donkerbruine eettafel, midden in mijn woonkamer en smulden die dag, met meerdere gasten van mosselen. Een deel was gekookt in witte wijn. Een deel in bier. Sandra zat recht tegenover mij, keek me aan en moest eventjes nadenken. Zag ik een lichte twijfel? Niemand had haar eerder gevraagd wat voor vader Willy Soemita was. Dat hoorde ik haar denken. En misschien twijfelde haar koppie, maar haar pretoogjes verraadden haar enthousiasme. Kort daarna was het: hand erop! Sandra en ik hadden een deal.
Die woensdagavond trotseerde ik die krachtige wind. Guur. Een oostenwind. Onherkenbaar vermomd, door capuchon, muts en roodgrijze wollen sjaal druk ik op het afgesproken tijdstip op de deurbel.
In Sandra’s woonkamer is het aangenaam warm en stijlvol ingericht. En er heerst een serene rust. Een voorwaarde om ongestoord in gesprek te blijven. Terwijl een pot geurige thee napruttelt luister ik vol interesse naar een dochter die zorgvuldig naar woorden zoekt. Woorden die ervoor moeten zorgen dat van pappa een beeld wordt neergezet zoals zij hem kent. “Streng”, zegt ze. “Ouderwets in de opvoeding. Toegewijd. Verantwoordelijk.” Ze herhaalt nogmaals dat papa streng was. “Aan zijn houding kon je aflezen wat hij bedoelde. Daar is mijn vader goed in. Nonverbaal. Zijn lichaamstaal spreekt boekdelen. Maar hij is vooral erg ijdel. Hij is al drie keer uitgeroepen tot man van het jaar. Het ging om ‘welldressed’. Kleding en presentatie”. Voor mij zit een dochter die trots uitstraalt. Zonder te interrumperen luister ik verder. “Hij heeft een walk-in-closet, en alles moet altijd passend. Met zijn dochters gaat hij graag shoppen. En hij gaat elke twee weken naar de kapper”. Sandra lacht breeduit, vult onze glazen aan met heerlijke rode wijn en presenteert hierbij verleidelijke hapjes. Willy Adang Soemita is geboren op 1 maart 1939 in Commewijne. Daar heeft hij de lagere school doorlopen. Bijna letterlijk citeer ik Sandra.
“Mijn vader komt uit een nest van zeven. Twee jongens. Vijf meisjes. Mijn vader is de oudste. Zijn ouders hebben hem behoorlijk verwend. Hij werd ‘anders’ behandeld. Iding, mijn opa, besprak alles met hem. Hij werd meer betrokken en kreeg meer verantwoordelijkheden. Een aparte treatment. Misschien gebeurt dit in meer gezinnen. Je weet toch? Zijn eten werd apart gezet. Altijd. Of hij kreeg als eerste. Ik ken mijn vader als een hartelijke man. Hij beschikt over een charismatische uitstraling. Toon je interesse, dan staat hij voor je open. Met mijn vader kan ik goed sparren. Urenlang praten wij over wat de wereld bezighoudt. Politiek is zijn ding. Ook daarover spar ik graag met hem. Hij leest graag en analyseert snel. Hij is vaak naar Mekka geweest. Hij is een Imam en kent Arabische gebeden uit het hoofd”. ”Sandra”, zeg ik knipogend, “ik zoek een onhebbelijkheid”. “Huishoudelijk werk”, roept ze spontaan en gaat, alsof ze goed wakker is, rechtop zitten. “Hij houdt er echt niet van. Mijn moeder heeft hem verwend. Alleen zij mocht voor hem koken. Zij kent zijn lievelingsgerechten”. “En,” zeg ik, “werd jij door je pa verwend?” Terwijl Sandra zichtbaar teruggaat in de tijd vertelt ze zachtjes: “Mijn verjaardagswens kwam uit. Een schommel. Voor mijn achtste. Die dag, ik zat in de schoolbus, passeerde een vrachtwagen met daarop een schommel. Maar in tegengestelde richting. Toen ik thuiskwam bleek dié schommel mijn cadeau”. Toch slokte de politiek hun vader op. “We moesten hem altijd delen. Maar als wij hem nodig hadden, was hij er.”
aaybaya@gmail.com
RSS
Facebook
Twitter
