Michael Slory – Revolutie
Toen ik nog van je droomde
als van een vrouw…
Maar nu
spotlacht zelfs
de ten dode opgeschrevene
waar ik jouw naam noem.
Is er dan zoveel veranderd?
Zoveel ontgoocheling?
De vluchtige blikken
raad ik.
Schuw ontwijken ze me.
Toch weet ik
dat men weer gelogen heeft.
Dat ik niets zal krijgen
van jouw paradijs.
En nu de droom over is,
als een vliegtocht voorbij:
ik sta met beide benen op de grond
maar anders.
[uit En nu voorgoed voor vriendschap, 1995; dit gedicht werd op dinsdag 20 2018 voorgedragen door Sylvana Simons in de Amsterdamse Stadsschouwburg in het programma Opo kondre.]
Uit: Histoire universelle des voyages
RSS
Facebook
Twitter
