In memoriam Herman Pontjopawiro (vioolmeester)
door Riaz Ahmadali
Gisteren [28 december 2017] rond 21:50 overleed violist Herman Pontjopawiro.
Herman Pontjopawiro werd geboren in Commewijne in 1942. Zijn vader was uit Indonesië afkomstig. Pontjo, zoals hij algemeen bekend stond, voltooide zijn vijfjarige muziekopleiding aan de Academy Music Indonesia. Daarna had hij jarenlang de leiding over het militaire Krontjong orkest Purwokerto, alwaar zijn echtgenote zangeres was.
Vanaf zijn terugkomst naar Suriname in 1973 gaf Pontjo muzieklessen, en hij was vanaf toen een aantal jaren verbonden aan de Volksmuziekschool. Verder had hij de leiding over het eerste Anklung-orkest in Suriname. Ook is hij enige tijd verbonden geweest aan het ministerie van Onderwijs, Wetenschappen en Cultuur, afdeling Muziek.
In de jaren ’70 richtte Pontjo het Krontjong-orkest Irama Baru op, waarmee hij o.a. diverse artiesten uit Java begeleidde, zoals de welbekende Mus Muljadi. Pontjo is diverse malen jurylid geweest bij Pop Jawa contesten en bij Suripop. Bij Suripop heeft hij ook wel eens als violist meegedaan.
Vanaf de jaren ’80 trad Pontjo regelmatig op met hindostaanse orkesten, voor het eerst was dat met Ralph Rahamat, toenmalig bandleider van Veena Orchestra (Veena in Suriname was toen niet meer onder zijn leiding, Ralph woonde inmiddels in Nederland en was in Suriname voor een concert, waarvoor hij Pontjo e.a. benaderde). Vanaf 1984 heeft hij regelmatig opgetreden met Ronny and his Orchestra e.a. formaties en in de periode 1983-1990 was hij lid van de formatie Sweet Sangeet. Meester Pontjo heeft vanaf 2011 ook diverse malen met Yaadgaar Orchestra opgetreden.
In Herman Pontjopawiro verliest Suriname een violist en musicus van zeer groot kaliber.
Moge zijn ziel de eeuwige rust ten deel vallen.
Hieronder een clip van Herman met Yaadgaar Orchestra, juni 2011, samen met wijlen Ramnarain Sewram. Een ‘sound’ die we nimmer meer zullen horen…
En nog enkele beelden via een Facebook-link, geplaatst door Effendi Ketwaru jr.:
Enkele beelden van Herman Pontjopawiro
Geplaatst door Effendi Ketwaru Volksmuziekschool op vrijdag 29 december 2017
Op de FB-site van de Effendi Ketwaru Volksmuziekschool schrijft Effendi Ketwaru jr. op 29 december 2017:
Gisteravond, om 21.50, overleed onze collega, leerkracht en vriend, Herman Pontjopawiro.
‘Pontjo’, zoals hij bij vrijwel een ieder bekend stond, was een heel graag geziene persoon omdat hij altijd blijdschap bracht. Hij begon zijn muziekschoolloopbaan op onze volksmuziekschool en in 2014 keerde hij terug, met medenemen van zijn leerlingen omdat hij vond dat onze school ‘…de enige muziekschool was die muziektheorie ernstig opvatte.’
Pontjo stond bekend om zijn onvermoeide inzet voor zijn leerlingen en om zijn onmisbare bijdrage als meesterviolist bij tal van concerten.
De school, zijn collega’s, zijn leerlingen en vooral mijn persoon, zullen hem ontzettend missen.
Pontjo en ik waren collega’s op de afdeling Algemene Culturele Zaken van het toenmalige Ministerie van OWC in de jaren tachtig. Pontjo was de gangmaker bij de sectie Muziek en ik hield me ledig met het begeleiden van aankomende auteurs op de sectie Literatuur. Tussen de werkzaamheden door, of misschien is het juist andersom, gingen we vaak met hem en zijn vrouw hengelen. Pontjo hengelde heel fijnbesnaard zonder dobber en op een dag wist hij 42 grote patakka’s te trekken. Als beginnende hengelaar bracht ik het die dag slechts tot 12 en het waren eigenlijk de patákka’s die mij trokken.
In dezelfde periode waren Pontjo en ik collega’s op de toenmalige CCS Volksmuziekschool waar Pontjo vioollessen gaf en waar ik me boog over piano-en blokfluitlessen. We zagen elkaar dus zowel overdag als in de avonduren.
Pontjo’s vader was uit Indonesië overgekomen en Pontjo werd hier geboren. Op een gegeven moment (re)migreerde het gezin naar Indonesië maar tijdens de verschrikkingen van de communistenjachten (de verzwegen genocide) in Indonesië kwam Pontjo naar Suriname terug.
In 2014 vroeg ik Pontjopawiro om vioollessen op onze school te verzorgen. Toen Pontjo hoorde wat zijn inkomsten zouden zijn, moest hij heel hard lachen. ‘Maar ik zal het doen. Uit respect voor je vader en omdat wij elkaar al zo lang kennen.’
Dank je wel goede vriend.
RSS
Facebook
Twitter
