Gedachten bij de onafhankelijkheid van Suriname
Bittere mislukking van een model-dekolonisatie
door Jan Gajentaan
Op 25 november 1975 was het eindelijk zo ver. De vooral vanuit PvdA-hoek gepromote Onafhankelijkheid van Suriname werd afgekondigd. Na het debacle in Nederlands-Indië waar tijdens de onafhankelijkheidsstrijd een bloedbad was ontstaan en van beide kanten mensenrechten waren geschonden (Bersiap en zogenaamde Politionele Acties), wilde Nederland het geschonden blazoen oppoetsen met eenmodeldekolonisatie. Daar is bitter weinig van terecht gekomen.
foto © Aart G. Broek
Tekentafel
De onafhankelijkheid van Suriname is een goed voorbeeld van hoe iets dat achter de tekentafel is bedacht, in de werkelijkheid grandioos kan mislukken. Want ondanks de gunstige perspectieven van een land dat rijk was en is aan bodemschatten (bauxiet, olie, goud) en een bruidsschat meekreeg van 3,5 miljard harde guldens ontwikkelingshulp, ging vrijwel alles mis. Politici vlogen elkaar direct na 1975 in de haren. Corruptie heerste alom. In het nieuwe Nationale Leger heerste een broeierige sfeer.
Lees hier verder op de website van Opiniez, 25 november 2017.
RSS
Facebook
Twitter
