Clyde Lo A Njoe: Liefde, leed …… muziek!
door Klaas de Groot
De beeldend kunstenaar en dichter Clyde Roël Lo A Njoe (Aruba 1948) publiceerde in 1982 de bundel Dansen / Baliamentu bij In de Knipscheer te Haarlem. Twee jaar later werkt hij mee aan Doodverf, uitgegeven door de Kofschip-Kring (Hilversum/Brussel). Zijn derde publicatie heet Echolood en dateert van 1989. Deze bundel werd verzorgd door Kwadraat in Utrecht.
In Echolood staan nogal wat gedichten die laten zien hoe de beeldende kunst,met name de schilderkunst, doorwerkt in de poëzie van Lo A Njoe. ‘Ik werd weifelend een gladgeröntgend landschap / van lauwe zwarten en koele grijzen’ staat er bijvoorbeeld in het gedicht ‘Overbelichting’. In Doodverf, een bundel waarin ook andere dichters hun stem verhieven, staat een driedelig credo. Het heet ‘Klein Credo’. Het woordje ‘klein’ laat dan al zien om wat voor soort geloofsbelijdenis het hier gaat. ‘Oeroude tover, één pagina breed’, heet het in ‘Een ingehouden snik’. En het bescheiden houden van wat groots beleefd kan worden is ook waarneembaar in een ander treffend gedicht uit de bundeling: ‘Het bos bij Wetzikon’.
Clyde Lo A Njoe
Gelet op de jaren van uitgave kan men zeggen dat Lo A Njoe wel erg lang niets van zich heeft laten horen. Daar komt nu gelukkig een eind aan en wel op twee manieren. Binnen afzienbare tijd zal Uitgeverij In de Knipscheer een nieuwe bundel op de markt brengen en op zondag 22 februari 2015 zal Lo A Njoe in verband hiermee een optreden verzorgen in Theater Perdu, Kloveniersburgwal 86 in Amsterdam.
Interessant is dat de nieuwe bundeling, met de werktitel Mijn lief, mijn leed, verwant schijnt aan het debuut uit 1982 Dansen / Baliamentu. Het gaat weer om grote en soms brede gedichten die geregeld dicht bij een vertelling liggen. En zoals het in de eerste bundel lijkt te gaan om de dans: de meeste gedichten hebben een dans in de titel: tarantella, salsa, bolero; zo speelt de muziek in Mijn lief, mijn leed een grote rol.
Maar de dichter heeft de muziek via delen van teksten bij die muziek sterker geïntegreerd in zijn werk. Van Otis Redding tot L’amour de moy, van smartlap tot het volkslied van Aruba en een volksliedje uit Suriname. Het laatste komt te voorschijn in een gedicht dat vernoemd is naar de rivier de Tapahoni. De gedichten worden niet alleen door de muziek verbonden. De woorden lief en leed komen ook vaak terug en gaan daardoor als refrein werken.
De vermenging van muziek, poëzie en dichterschap is een constante in het werk van Lo A Njoe. Dansen /Baliamentu liet de aanvang zien in 1982. In de derde bundel Echolood (1989) staat op p. 9 een heel pregnant voorbeeld:
Pessoà tango
Ik kwam mezelf weer tegen
op een nachtstrand zonder maan.
Een bandoleon neuriede lege
noottonen van een
tango – langzaam aan – . Kon ik maar
leven als een Fernando Pessoà,
zodat ik ongeremd mezelf kon
verliezen in vier
dichters en schroomloos telkens
toch maar de eenling zijn,
dansende op een donkere pennelijn.
Gelukkig leven dichters
maar kort. Ik was ook al drie keer
dood. De tango heet les feuilles mortes.
Vreemd genoeg,
Pessoà overleed bij avondrood.
Voor liefhebbers van poëzie, muziek, dans, en de combinatie van liefde en leed wordt het een mooie middag in Perdu, denk ik. Clyde Lo A Njoe is een dichter die heel goed uit zijn woorden kan komen. Dat hebben de bezoekers van De Pletterij in Haarlem al gemerkt op 19 november 2014, toen de dichter daar optrad en enkele gedichten als ”werk in uitvoering” voorlas.
RSS
Facebook
Twitter
HOE KRIJG IK AFBEELDINGEN IN EEN COMMENTAAR ? De Captcha codes werken niet als ik in contact wil treden !