Baldewsingh, een ouderwetse rode wethouder in Den Haag
door Roy Khemradj
Niet alleen in Suriname, maar ook in Nederland, specifiek in Den Haag waar de meeste Hindostanen wonen, wordt 145 jaar Hindostaanse immigratie dit en volgend weekend groots gevierd. Den Haag, ooit omschreven als ‘little Bombay aan de Noordzee’ is de enige stad waar Hindostanen in aantal groter zijn dan de Turkse of de Marokkaanse inwoners. Dit weekend is er een tweedaags seminar met ook sprekers uit Suriname over Hindostaanse identiteit, cultuur, muziek, religie enz. dat op zondagmiddag wordt afgesloten met een cultureel programma. Volgend weekend is er in Rijswijk een driedaags muziekspektakel met deelnemers uit India, Amerika, Suriname, en Nederland en uiteraard zal ook 5 juni zelf niet onopgemerkt voorbijgaan.
Rabin Baldewsingh neemt na 12 jaar afscheid als PvdA-wethouder van de gemeente Den Haag. Foto © Waldo Koendjbiharie.
De viering en herdenking van ‘Parwási diwas’ zoals ‘5 juni 1873’ ook wel genoemd wordt, markeert ook het afscheid van PvdA-wethouder Rabin Baldewsingh van de Haagse gemeentepolitiek. Uit zijn portefeuille voor activiteiten op het snijvlak van de lokale gemeenschappelijke geschiedenis heeft Baldewsingh flink wat geld bestemd voor de op 14 januari gelanceerde ‘Stichting viering 145 jaar Hindostaanse immigratie’ die tot eind van het jaar diverse activiteiten zal organiseren en waarbij Baldewsingh ongetwijfeld vaak ook zelf op de planken zal staan. Hij is immers Sarnámi-schrijver, literator en Hindostaanse cultuurkenner.
Sociaaldemocraat pur sang
Voordat Baldewsingh de politieke arena betrad, na flink wat stage te hebben gelopen bij het eerste raadslid van Hindostaanse afkomst in Den Haag, Johan Chandoe, was hij actief in onder meer het medialandschap. Prachtig gefilmd vind ik nog steeds zijn televisiedrieluik over nakomelingen van Brits-Indische immigranten in Guyana en in het Caribisch Gebied. Hij staat zijn hele leven al bekend als pleitbezorger van het Saránami en is actief betrokken bij tal van literaire en culturele producties van de Hindostaanse gemeenschap. Johan Chandoe, een self made PvdA-politicus, lanceerde Baldewsingh in 1998 als zijn opvolger en leerde hem de sociaaldemocratie die boegbeelden als Joop den Uyl en Jan Schaefer – ‘in gelul kan je niet wonen’ – predikten. Chandoe gidste zijn opvolger ook door de valkuilen van de gemeentepolitiek en Baldewsingh maakte zich het gedachtegoed van de old school PvdA snel eigen. Daarnaast had hij aan CDA-burgemeester Wim Deetman – vriend van Jagernath Lachmon – een uitstekende leermeester.
Met voldoende politieke vlieguren in twee termijnen als raadslid, werd Baldewsingh in 2006 gevraagd tot het college van B&W van de stad Den Haag toe te treden. Een functie die hij met nog slechts een paar dagen te gaan, 12 jaar lang als verantwoordelijke voor beleidsgebieden zoals Sociale Zaken, Werk en Inkomen en Integratie – de afgelopen vier jaar -, inclusief het waarnemend burgemeesterschap met verve heeft vervuld. Hiermee is Baldewsingh de absolute recordhouder als Nederlandse politicus van Surinaamse afkomst – in Den Haag praat met liever over ‘van Hindostaanse afkomst’. Hij mag dan geen Kamerlid zijn geweest, staatssecretaris of burgemeester, maar 20 jaar in de gemeentepolitiek waarvan 12 als wethouder in een stad waarvan de bevolking even groot is al die van geheel Suriname, vind ik wel een formidabele prestatie. Sommige Hindostanen in Den Haag vinden dat Baldewsingh zijn politieke loopbaan moet voortzetten met een burgemeesterschap. Anderen vinden hem juist te eigengereid hiervoor en merken op dat zijn partij het overigens niet meer voor het zeggen heeft in de regering. Als hij die ambitie al had, dan had hij deze in de vorige kabinetsperiode moeten verzilveren toen zijn partij deel was van de coalitie. Er zal echter heus wel een nieuwe uitdaging op zijn pad komen, want zijn politieke verdiensten raken de brede Haagse samenleving en niet alleen de Hindostanen.
IJsbreker!
Zo lag hij op eigenzinnige wijze dwars voor de bezuinigen van de regering Rutte I die in tal van maatschappelijke sectoren ook in zijn stad hun uitwerking niet misten op sociaal zwakkeren. Vooral toen zijn eigen PvdA in Rutte II stapte en het kille bezuinigingsbeleid gewoon werd voortgezet. Zeer gedurfd was het initiatief van Baldewsingh om langdurig werklozen met subsidie van de gemeente weer aan het werk te krijgen. Hun cursussen en hun werkervaringsplekken betaalde hij – het doel was 1000 nieuwe banen. Arme kinderen kregen goedkope mobieltjes, de kansen voor migranten op een baan bij de gemeente vergrootte hij door anoniem solliciteren te introduceren en voor het wegbezuinigde integratietraject voor nieuwkomers – ze moesten deze uit eigen zak bekostigen – creëerde hij het Haagse Huis waarbij de gemeente zelf taallessen aanbiedt en nieuwkomers begeleidt in hun integratie in Haagse samenleving. Met deze en vele andere besluiten handelde de wethouder conform het politieke adagium ‘In gelul kan je niet wonen’ – lees ‘leven’ en hij haalde vaak ook de landelijke pers omdat hij kritiek had op het beleid van zijn eigen PvdA.
Aan de afschaffing van het specifieke doelgroepenbeleid vanaf 2010, waarmee eigenlijk regelingen voor migrantengroepen werden bedoeld, had Baldewsingh ook een broertje dood. In zijn visie bestaat de hele stad uit doelgroepen; van mensen in de bijstand, homo’s, werkzoekenden tot aan de grote migrantengemeenschap – in aantal nu al groter dan de autochtone inwoners. Ze moeten niet alleen integreren, zegt de vertrekkende wethouder, maar ook zichtbaar zijn omdat ze een essentieel deel zijn van de Haagse samenleving. Dit verklaart zijn ruimhartige financiering van activiteiten, natuurlijk passend binnen de kaders van zijn beleid en hij liep ze allemaal af om te inspecteren of zijn geld wel goed besteed was. Inwoners van Den Haag noemen Baldewsingh dan ook de wethouder die het zichtbaarst was; ook binnen zijn eigen Hindostaanse gemeenschap.
De drie D’s
De naam Baldewsingh zal verder ook altijd verbonden blijven met ‘Drank, Dans en Doksa’, de kop van een artikel dat in oktober 2002 in dagblad Trouw verscheen en dat tot heftige discussies leidde. Baldewsingh uitte ongezouten kritiek op de Hindostaanse gemeenschap en gaf in het artikel een exposé van wat er allemaal niet deugde. Mooi vond ik zijn typering van het Milanfestival, dat nog steeds wordt omschreven als het grootste Hindostaanse festival in Europa. “Maar wat stelt het voor? Je loopt naar een eettentje en daarna weer één en dan nog eens. Op de podia zie je de kopiecultuur van India. De ‘cultuurtenten’ zijn bezet door textielhandelaars, die bruidsjurken tentoonstellen.” Gelukkig is er in de laatste jaren veel ten goede veranderd op het Milan Summerfestival, zo heet het festival nu, maar de krantenkop van 16 jaar geleden is inmiddels wel Hindostaans erfgoed geworden. De drie D’s staan voor moeilijk of lastig bespreekbare maatschappelijke problemen van de Hindostaanse gemeenschap, in weerwil van het beeld dat die succesvol is (geïntegreerd) in de Nederlandse samenleving.
De vertrekkende wethouder heeft in zijn publieke optredens altijd een lans gebroken voor maatschappelijke participatie en zichtbaarheid van de Hindostaanse gemeenschap, bijvoorbeeld op het gebied van literatuur waarin de hier opgegroeide Turken en Marokkanen zo succesvol zijn. Gelukkig is er voor wat die zichtbaarheid betreft ook goed nieuws. In Den Haag is er na jaren weer belangstelling voor de gemeentepolitiek, bleek bij de in maart gehouden gemeenteraadsverkiezingen, met veel meer Surinaams-Hindostaanse kandidaten dan vier of acht jaar jaar geleden.
Het zijn allen jongeren die in Nederland volwassen zijn geworden. Wat verder opvalt is dat in het nieuwe college van Burgemeester en Wethouders van Den Haag de nauwelijks bekende Surinaams-Hindostaanse Kavita Parbhudayal (44) toetreedt als VVD-wethouder Jeugd, Zorg en Volksgezondheid. Zij was de afgelopen zes jaar directeur financiën van de gemeente Den Haag en verantwoordelijk voor een budget van € 2,1 miljard. In de raad zelf zijn er twee nieuwe gezichten – Kavish Partiman (CDA/oppositie) en Janice Roopram (Groep de Mos/coalitie). De Hindostaanse sleutelfiguren in Den Haag doen er goed aan te investeren in het onderhouden van goede relaties met het nieuwe college van B&W en met de 45 leden van de nieuwe gemeenteraad waarin maar liefst 15 partijen vertegenwoordigd zijn, want zoals een columnist van de Volkskrant onlangs schreef: ‘PvdA’ers als Rabin Baldewsingh, ze worden niet veel meer gemaakt.’
roy.khemradj@gmail.com
[uit Starnieuws, 2 juni 2018]
RSS
Facebook
Twitter
