Albert Helman – Erotisch landschap
Ik dwaal met mijn trompet door uw bedauwde dalen
en stoot de koperen kreet die alle echo’s wekt.
Diep ligt het donkere dal beneden uitgestrekt,
nog half gewikkeld in een bleek-opalen voile.
Een vleug gezang van late nachtegalen
vlucht met de nevel mee, die langs uw kloven lekt.
Ik blaas mijn heimwee uit, en houd mijn hoofd gestrekt
alsof ik zelf drink uit overvolle schalen.
Het hele landschap vangt nu zachtjes aan te deinen,
eerst traag, dan hoog-opgaand, gelijk een oceaan
die stukslaat op onzichtbaar overspoelde kapen.
Dan is het plotseling zeer stil; de laatste lijnen
vervagen; sidderend voel ik mijzelf vergaan
in de afgrond waar uw ongeboren kinderen slapen.
[uit Albert Helman – Ontsporing, 1945]
RSS
Facebook
Twitter
