Ah, Roemer
door Stuart Rahan
De jeugd van tegenwoordig betaalt morgen onze belastingen en neemt de zorg van onze ouderen op zich. Belastingen? Zorg? Tegen die tijd ontvangen wij geen loon meer naar werken en hebben onze ouderen niet de kans gekregen oud te worden, laat staan dat zij zorgeloos het verleden en hun levenservaringen zullen delen. Omaschap en opa-beleving zijn dan begrippen uit een ver verleden die bejaarden zich slechts kunnen herinneren toen er nog eerbied was voor mensen met grijze haren.
Astrid Roemer. Foto © Michiel van Kempen
Ze is getrouwd met Suriname, het land dat haar leven schonk. Je zou deze relatie als een oedipuscomplex kunnen omschrijven waar copulatie mismaakte nazaten uit voortbrengt. Niet qua lichaam alleen, meer nog van geest. Om te voorkomen dat er ooit een bevruchting plaatsvindt, vlucht zij steeds verder weg. Niet verder het oerwoud in met gevaren van achter elke kankantri, maar de wereld in. De grote wereld die wij als nog onbevreesde mensjes kenden, doch weer te klein bleek toen wij haar veroverden.
Ze vluchtte met Suriname, haar geliefde, op de hielen. Nergens bleek zij veilig. Niet in het koude Nederland, haar minnaar, waar zij op warmte hoopte. Ook niet in Afrika, het continent dat haar homofiele gevoelens onbeantwoord liet. En elk ander land waar zij slippertjes mee maakte, hoe intens en heftig ook, zal haar wantrouwen jegens de omgeving niet wegnemen. Steeds weer schichtig elke ruimte minutieus verkennen, zoals veiligheidsdiensten waken over hun kwetsbare leiders. Ook niet in kloosters met serene rust waar geprevelde gebeden de rust van God verstoren. Manuel Noriega van Panama dacht ook in het klooster zijn kwelgeesten te kunnen ontlopen. Helaas.
Ze stelt voor een volkstribunaal te houden om de Decembermoorden te bezweren. Ja, bezweren is het juiste woord maar een volkstribunaal bestaat uit mensen als zij en ik met onze eigen hebi. Simpele zielen die kiezen voor het Bijbelse oog om oog, tand om tand met een culminatie van het kwaad in plaats van bezwering. De Bijbel onder onze kussens, is heel inconsequent daarin. Met gelijke munt bestraffen wordt ‘gekoppensneld’: gij zult geen kwaad met kwaad vergelden. Ik hoorde SP-Tweede Kamerlid Harry van Bommel pleiten voor een Nederlandse berechting van de daders. Dat enkele slachtoffers een Nederlands paspoort hadden, heeft tijdens onze bezwering geen enkele spirituele waarde. Je geboortegrond geeft jou recht van spreken, niet de juridische overschrijding van grenzen. En zeker niet Nederland als bakermaat van al het onrecht ons aangedaan.
Cindy Kerseborn met Adriaan van Dis in Berkeley 2011. Foto © Michiel van Kempen
Sluit de grenzen, laten wij met elkaar in conclaaf gaan en gooi de grenzen pas weer open als de ‘kunu’ is bezworen. Dat het recht zijn beloop moet hebben, staat vast. Een polemiek daarover is overbodig. Niemand kan het recht in eigen hand nemen: geen rechter, nog minder een president. Die afspraak hebben wij met elkaar gemaakt. Wat er daarna gebeurt, daar is het waar wij ons mee moeten verzoenen. Want dan begint pas het proces van heling. Er mag geen druppel van die yorka supu overblijven.
Zuid-Afrika koos voor een waarheidscommissie. Zij die hun verantwoordelijkheid namen, kregen gratie, volharders van het apartheidssysteem kregen straf. Dat revolutie geen tea party is en zijn eigen kinderen opvreet, pleit revolutionairen niet vrij. Tijdens onze traditionele ‘kra-tafra’ zullen wij onze verantwoordelijkheid nemen, zonder ‘awari-domri’ Steve Meye erbij. Wij, nazaten van volkeren, onderworpen aan keiharde natuurwetten, zijn dat aan onze voorouders verplicht. Het is een cultureel spiritueel gegeven dat aan ons bestaan kleeft en geen kledingstuk dat je willekeurig verruilt. “Wi na wan leysi wan man, ma tu leysi wan pikin”, a no so dan Astrid Heligonda Roemer?
[uit de Ware Tijd, 10/12/2015]
[N.a.v. de film van Cindy Kerseborn over Astrid Roemer, die op maandag 7 december 2015 in de Amsterdamse OBA in première ging.]
RSS
Facebook
Twitter
